Kamienica Jacobsona w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia
nr rej. 283 z 1 lipca 1965 | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | |
Typ budynku | Kamienica |
Styl architektoniczny | Klasycystyczny |
Architekt | Jakub Fontana, Szymon Bogumił Zug, Jan Chrystian Kamsetzer (?) |
Kondygnacje | 4 |
Rozpoczęcie budowy | ok. 1780 |
Zniszczono | 1944 |
Odbudowano | 1962–1977 |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele | Fryderyk Jacobson |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°14′30,32″N 20°59′49,50″E/52,241756 20,997083 |
Kamienica Jacobsona – kamienica w formie przyulicznego pałacyku znajdująca się przy al. „Solidarności” 105 (dawniej ul. Leszno 25) w Warszawie, wzniesiona około 1780.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Pierwszym autorem projektu kamienicy był Jakub Fontana, została dokończona przez Szymona Bogumiła Zuga lub Jana Chrystiana Kamsetzera dla jubilera królewskiego Fryderyka Jacobsona[1].
Jak ustalił Juliusz Wiktor Gomulicki, krytyk literatury i znawca twórczości Norwida, Jan Norwid mieszkał w kamienicy z przyjacielem i najstarszym z braci Druckich-Lubeckich – księciem Onufrym. Tutaj jego dwaj synowie Cyprian i Ludwik doczekali oficjalnego zapisania do „zmodzfikowanych” po powstaniu listopadowym szkół średnich.
Budynek został częściowo zniszczony w 1944. Został odbudowany w latach 1962–1977 ze znacznymi zmianami[1].
Wewnątrz kamienicy zachowały się dekoracje[2].
Obecnie pałac jest siedzibą Instytut Archeologii i Etnologii PAN[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 306. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 153. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk. iaepan.edu.pl. [dostęp 2019-11-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy S. Majewski: Leszno 25, dziś al. „Solidarności” 105. [dostęp 2007-09-20]. (pol.).