Kajetan Abgarowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kajetan Abgarowicz
Abgar Sołtan
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1856
Czerniów

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1909
Truskawiec

Narodowość

polska

Kajetan Abgarowicz herbu własnego, ps. Abgar Sołtan (ur. 7 sierpnia 1856 w Czerniowie, zm. 27 lipca 1909 w Truskawcu) – polski dziennikarz, powieściopisarz i nowelista pochodzenia ormiańskiego, reprezentant gawędy szlacheckiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Franciszka i Salomei z Przysteckich. Uczył się w szkołach w Stanisławowie i Lwowie. Po przerwaniu studiów w 1875 był dzierżawcą majątków ziemskich. Zadebiutował w prasie jako nowelista w 1889. Był współzałożycielem (1901) i jednocześnie redaktorem naczelnym wychodzącego we Lwowie dziennika „Przedświt”, prowadził w nim także dział literacki. Współpracował też z innymi czasopismami lwowskimi, krakowskimi i warszawskimi. (m.in. „Słowo Polskie”, „Gazeta Lwowska”, „Czas”, „Nowa Reforma”, „Tygodnik Ilustrowany”).

Na kilka lat przed śmiercią odniósł obrażenia w wypadku kolejowym. Wskutek tego wywiązała się choroba serca, którą usiłował leczyć w Truskawcu, gdzie zmarł.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Polubowna ugoda (1894)
Z wiejskiego dworu (1895)
Z carskiej imperyi (1892)
Rusini (1893)
Widziane i odczute (1904)

Twórczość Abgarowicza mieściła się w nurcie popularnej beletrystyki romansowej i przygodowej. Wśród współczesnych mu czytelników cieszyła się powodzeniem. Opowiadania, nowele i powieści Abgarowicza najczęściej koncentrowały się na tematyce życia szlachty podolskiej, ukazywały młodych ziemian prowadzących bujne życie towarzyskie i uczuciowe. Abgarowicz interesował się także życiem Rusinów i przyczynił się do popularności kultury huculskiej w Polsce.

Do jego najbardziej znanych utworów należą powieści: Klub nietoperzy (dwa tomy, 1892 – pierwsza wydana powieść), Polubowna ugoda (1894), zbiór nowel Z wiejskiego dworu (1895), a także zbiory opowiadań i szkiców regionalno-historycznych: Z carskiej imperii (1892), Rusini (1893), Widziane i odczute (1904).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]