Julian Ejsmond – Wikipedia, wolna encyklopedia

Julian Ejsmond
Julian Franciszek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1930
Zakopane

Narodowość

Polak

Dziedzina sztuki

Literatura

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Grób Juliana Ejsmonda na warszawskich Powązkach

Julian Ejsmond (ur. 26 lutego 1892 w Warszawie, zm. 29 czerwca 1930 w Zakopanem) – polski poeta, bajkopisarz, tłumacz literatury, porucznik piechoty Wojska Polskiego, odznaczony Krzyżem Walecznych[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 lutego 1892 w Warszawie, w rodzinie Franciszka Teodora, artysty malarza, i Marii, córki literata Juliana Wieniawskiego[2]. Studiował filologię polską na UJ w Krakowie i UW.

Jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Studiował w sławnej szkole oficerskiej w Saint-Cyr, którą ukończył i został zatwierdzony w stopniu podporucznika. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Departamencie I Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 79 pułku piechoty[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 346. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4][5]. W 1923 służył w macierzystym pułku w Słonimie[1]. W 1924 był już w rezerwie[6].

Był zagorzałym myśliwym[7] – nie tylko polował, ale również redagował pisma łowieckie, wydawał kalendarze myśliwskie. W 1929 został wiceprezesem LOP.

Pracował jako urzędnik, równolegle rozwijając swą twórczość literacką i edytorską[8]. Pierwsze wiersze zaczął publikować w 1907. Pierwszy tomik poezji wydał w 1909. Jego twórczość była zróżnicowana gatunkowo, pisywał: wiersze miłosne, ballady, romanse, liryki, felietony, satyry, bajki, opowiadania. Zasłużył się także jako tłumacz pisanych w łacinie utworów Kochanowskiego, Sarbiewskiego, Propercjusza, Owidiusza, Petroniusza. Tłumaczył także teksty dla czasopisma „Skamander” (należał do grupy pisarzy luźno związanych z czasopismem). Napisał tekst „Inwentarz kultury narodowej”, wydrukowany w 36 zeszycie w roku 1925.

Zginął tragicznie 29 czerwca 1930 nad Morskim Okiem, w wypadku samochodowym[2]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 194–I–16/17)[9].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Ożenił się z Janiną z Scheinkönigów (1900-1961), córką Michała i Zofii z Pociejów[10], z którą miał dwóch synów: Juliana (ur. 1920), który po II wojnie osiadł w Szwajcarii, oficera francuskiego krzyża wojennego 1939-1945 (zmienił nazwisko na D'Eysmond) i Stanisława (1922-2009). Potomkowie Juliana żyją obecnie w Szwajcarii i Francji.

Twórczość (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • Baśń o ziemnych ludkach, 1914
  • Podręcznik całowania, 1923
  • W zbożu, 1925
  • Opowieść o Janku Kominiarczyku i o dymiącym piecu króla Stasia, 1925
  • Wspomnienia myśliwskie, 1925
  • Sztuka wymyślania, 1927
  • Bajki, 1927
  • W puszczy, 1927
  • Ryś w dzisiejszej Polsce, 1929
  • Moje przygody łowieckie, 1929
  • Przygody wiewióreczki, 1929
  • Żywoty drzew, 1929
  • W słońcu, 1930
  • Patrząc na moich synków, 1931
  • Janek w puszczy, 1931
  • Mali myśliwi, 1931
  • Moje przygody łowieckie, 1961
  • Ostatni

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Od jego nazwiska pochodzi nazwa Zakręt Ejsmonda (1359 m n.p.m.) na drodze z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka w Tatrach, gdzie poeta odniósł śmiertelne obrażenia w wypadku samochodowym w 1930 r.[11]. W Gdyni jest ulica Ejsmonda, przy której istniał kiedyś stadion Arki Gdynia.

24 listopada 1975 w Warszawie jednej z ulic na terenie obecnej dzielnicy Żoliborz zostało nadanie imię Juliana Ejsmonda[12].

Uwagi[edytuj kod]

  1. Wykaz niekompletny.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 352.
  2. a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. Spis oficerów 1921 ↓, s. 209, 611.
  4. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 77.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 424.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 308, 433.
  7. Ejsmond Julian (1892-1930). [dostęp 2013-08-28].
  8. Julian Ejsmond, [w:] Jan Parandowski, Wspomnienia i sylwety, Wrocław: Ossolineum, 1969, s. 60-62.
  9. Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
  10. Akt nr 489/1919 w par. św. Aleksandra w Warszawie
  11. Józef Nyka, Tatry Polskie, wyd. Trawers 2004.
  12. Uchwała nr 34 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 24 listopada 1975 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 30 grudnia 1975 r., nr 16, poz. 115, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]