José Eduardo dos Santos – Wikipedia, wolna encyklopedia

José Eduardo dos Santos
Ilustracja
José Eduardo dos Santos (2014)
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1942
Luanda

Data i miejsce śmierci

8 lipca 2022
Barcelona

2. Prezydent Republiki Angoli
Okres

od 21 września 1979
do 26 września 2017

Przynależność polityczna

Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli – Partia Pracy

Poprzednik

Lúcio Lara (p.o.)

Następca

João Lourenço

podpis
Odznaczenia
Wielki Łańcuch Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Towarzyszy O. R. Tambo I klasy (Republika Południowej Afryki)
José Eduardo dos Santos i John Kerry w Luandzie, 5 maja 2014

José Eduardo dos Santos (ur. 28 sierpnia 1942 w Luandzie, zm. 8 lipca 2022 w Barcelonie[1]) – angolski polityk, w latach 1979–2017 sprawował urząd prezydenta Angoli i przewodniczącego Rady Rewolucyjnej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W młodości angażował się w ruchach zwalczających portugalskich kolonizatorów Angoli, w 1961 roku dołączył do niepodległościowego Ludowego Ruchu Wyzwolenia Angoli (MPLA). W latach 1963–66 został wysłany przez MPLA na studia do Moskwy, na których uzyskał dyplom inżyniera górnictwa naftowego[2]. Do Angoli wrócił w 1970 roku i wziął udział w walkach wojny o niepodległość. Uczestniczył w operacjach militarnych w Kabindzie. Często reprezentował MPLA na forum międzynarodowym. Trzy lata po uzyskaniu przez kraj niepodległości został ministrem planowania[2].

Po śmierci lidera MPLA i pierwszego prezydenta Angoli Agostinha Neto we wrześniu 1979 dos Santos został przewodniczącym tej partii i prezydentem Angoli, stanął jednocześnie na czele rządu i Rady Rewolucyjnej[2][3]. Jego rządy charakteryzowały się stopniowym odejściem od marksizmu i wypracowywaniem lepszych relacji z Zachodem[4] oraz rozwojem korupcji w kraju. W 1990 roku zrezygnował z marksizmu, a rok później przyjął wolny rynek jako doktrynę gospodarczą[5]. W 1991 roku wprowadził system wielopartyjny i podpisał porozumienie pokojowe z opozycyjną partyzantką - Narodowym Związkiem na rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli (UNITA), czasowo kończące trwającą od 1975 roku wojnę domową[5].

Wygrał wielopartyjne wybory prezydenckie w 1992 roku. Wyniki wyborów zakwestionowała UNITA, która wznowiła walki z rządem. Działania wojenne wstrzymano w 1994 roku podpisaniem porozumienia pokojowego w Lusace. W 1998 roku walki wybuchły ponownie. 22 lutego 2002 śmierć przywódcy UNITA Jonasa Savimbiego doprowadziła do zwycięstwa MPLA w wojnie domowej. Sytuacja w kraju ustabilizowała się, wciąż żywy był jedynie konflikt w Kabindzie, gdzie czasami dochodziło do ataków separatystów na wojska rządowe. Kolejne wybory parlamentarne odbyły się dopiero w 2008 roku i okazały się kolejnym sukcesem MPLA[6]. Partia ta zwyciężyła również w następnych wyborach w 2012 roku[5].

W czasie wojny domowej w Republice Konga, w październiku 1997 przeprowadził w tym kraju interwencję wojskową. W jej wyniku prezydent Pascal Lissouba, były premier Yhombi-Opango oraz jego zwolennicy zostali zmuszeniu do ucieczki z kraju, a prezydentem kraju został ponownie Denis Sassou-Nguesso[7]. W I wojnie domowej w Kongu Angola wsparła rebeliantów na czele z Laurentem-Désiré Kabilą. Celem operacji wojsk angolskich było obalenie dotychczasowych władz Zairu (z terenu tego państwa ataków na pozycje rządowe dokonywała UNITA), a wojska angolskie w tym konflikcie wsparła Rwanda, Uganda i Burundi[8].

Angola po zakończeniu wojny domowej stała się regionalnym stabilizatorem - wzięła udział w II wojnie domowej w Kongu w celu ochrony rządu Sassou-Nguesso przed rebeliantami Tutsi. Obydwie wojny domowe w Kongu okazały się sukcesem angolskiej armii. Angola ponownie wsparła rząd Demokratycznej Republiki Konga w konflikcie w prowincji Kiwu[9].

Ojciec Isabel dos Santos[10].

Zmarł 8 lipca 2022 roku w Teknon Medical Center w Barcelonie w wieku 79 lat gdzie wcześniej był w stanie krytycznym po zatrzymaniu krążenia i oddychania 23 czerwca 2022 roku. Miał też raka przez kilka lat wcześniej[11][12]. W związku z jego śmiercią w Angoli zarządzono siedmiodniową żałobę narodową, w Mozambiku[13] ogłoszono pięciodniową żałobę, a na Kubie[14], w Demokratycznej Republice Konga[15] i na Wyspach Świętego Tomasza i Książęcej[16] ogłoszono jednodniową żałobę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Angola's former president dos Santos dies at 79
  2. a b c d Jose dos Santos, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
  3. BBC News - Country profile: Angola. [dostęp 2010-01-11].
  4. Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-02-11].
  5. a b c Angola. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-02-11].
  6. Celia W. Dugger: Governing Party in Angola Wins Election in a Landslide, Official Results Show. [w:] New York Times [on-line]. 2008-09-09. [dostęp 2008-09-15]. (ang.).
  7. ENTRE ARBITRAIRE ET IMPUNITE :LES DROITS DE L'HOMME AU CONGO-BRAZZAVILLE. FIDH - Congo Brazza. [dostęp 2001]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-14)]. (fr.).
  8. Kongo (Demokr. Rep. Kongo) - Konflikt. stosunkimiedzynarodowe.info, 2013-04-01. [dostęp 2018-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-15)].
  9. Michelle Faul: U.N. officials: Angolan troops fighting in Congo. chicagodefender.com, 2008-11-07. [dostęp 2010-04-22]. (ang.).
  10. Robert Stefanicki, Jak najbogatsza kobieta Afryki ograbiła Angolę na miliard dolarów [online], wyborcza.pl, 20 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-21].
  11. [1]
  12. [2]
  13. Mozambique: Government decrees five days of national mourning for former Angolan President José Eduardo dos Santos | Club of Mozambique [online], clubofmozambique.com [dostęp 2024-04-23] (ang.).
  14. Radio Havana Cuba | Cuban president decrees Official Mourning for the death of José Eduardo dos Santos [online], radiohc.cu [dostęp 2024-04-23] (ang.).
  15. [3]
  16. São Tomé and Príncipe and Mozambique declare national mourning for the death of JES - Ver Angola - Daily, the best of Angola [online], verangola.net [dostęp 2024-04-23] (ang.).