Jonas Salk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jonas Salk

Jonas Salk (1988)
Data i miejsce urodzenia	28 października 1914 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1995 San Diego
Przyczyna śmierci	niewydolność serca
Zawód, zajęcie	wirolog
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jonas Edward Salk (ur. 28 października 1914 w Harlemie w Nowym Jorku, zm. 23 czerwca 1995 w La Jolla w San Diego)^[1] – wirusolog, wynalazca szczepionki przeciw grypie i twórca jednej ze szczepionek przeciw paraliżowi dziecięcemu (wirus polio).

• 1942 – pod presją swego sponsora, armii USA, Salk zaczął pracę nad szczepionką przeciw grypie
• 1949 – korzystając z doświadczeń zespołu Endersa, Salk rozpoczął badania nad polio
• 1954 – John Franklin Enders otrzymał Nobla za badania nad polio
• 1955 – Salk ogłosił otrzymanie szczepionki przeciw paraliżowi dziecięcemu; rozpoczęły się masowe szczepienia. Zaszczepiono 440 tysięcy dzieci. Jednak po podaniu szczepionki u niektórych dzieci wystąpiły objawy paraliżu. U 250 dzieci nastąpiły powikłania, u 150 wystąpił częściowy lub całkowity paraliż, a 11 zmarło. Z tego powodu szczepionkę wycofano
• 1960 – założył Salk Institute for Biological Studies w La Jolla w Kalifornii
• 1962 – aby odbudować swój autorytet, udoskonaloną szczepionkę przeciwko polio zaaplikował sobie i synom, co przekonało Amerykanów do masowego szczepienia przeciwko polio. Do 1962 roku zaszczepiła się ponad połowa mieszkańców USA do 40. roku życia, a zachorowalność spadła o 86 procent.

Jego praca umożliwiła obronę dzieci przed ciężką i wyniszczającą chorobą. Paraliż dziecięcy w latach 50. dotykał w USA 1 noworodka na 5000. Tysiące ciężej porażonych dzieci musiały korzystać z żelaznych płuc.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• David M. Oshinsky: Polio. Historia pokonania choroby Heinego-Medina. Warszawa: Prószyński i S=ka, 2015. ISBN 978-83-8069-046-2.brak strony w książce