Johann Friedrich Reichardt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Johann Friedrich Reichardt
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1752
Królewiec

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 1814
Giebichenstein

Instrumenty

fortepian, skrzypce

Gatunki

pieśni, opera

Johann Friedrich Reichardt (ur. 25 listopada 1752 w Królewcu, zm. 27 czerwca 1814 w Giebichenstein pod Halle) – niemiecki kompozytor i krytyk muzyczny, nadworny kapelmistrz królów Prus.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Johann Friedrich Reichardt był synem Johanna Reichardta, muzyka z Królewca[1][2]. Od dziecka, za sprawą ojca, brał lekcje muzyki i już w 1762 r. koncertował na fortepianie i skrzypcach – nie otrzymał jednak kompleksowego wykształcenia muzycznego[1][2]. Jego religijna matka próbowała przerwać tę karierę i za jej sprawą Reichardt podjął w 1768 r. studia prawnicze na królewieckim uniwersytecie, ale w 1771 r. porzucił je i wrócił do muzyki, ponownie zaczynając koncertować w różnych miastach niemieckich[1][2]. Pod koniec 1775 r. został zatrudniony jako kapelmistrz nadworny króla Prus Fryderyka II Wielkiego[1][2]. Wskutek konserwatywnego gustu króla i dworskich intryg w 1777 r. rozpoczął podróże po Europie i tylko rzadko przebywał w Berlinie[1][2]. Nawiązał znajomości z licznym znanymi osobami swoich czasów (wśród nich byli filozofowie, poeci, muzycy – m.in. Johann Gottfried Herder, Friedrich Nicolai, Friedrich Schiller, Christoph Willibald Gluck, Moses Mendelssohn)[1][2]. W 1786 r. został kapelmistrzem kolejnego króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II i mógł wykonywać swą funkcję w bardziej sprzyjających warunkach[2].

W 1794 r., z powodu okazywania otwartej sympatii dla rewolucji francuskiej Reichardt został zwolniony przez króla ze swego stanowiska[1][2]. Przeniósł się wówczas do Giebichenstein pod Halle, gdzie stworzył ogród w stylu angielskim (do dziś nazywany „ogrodem Reichardta”), a w 1796 r. otrzymał posadę dyrektora salin pod Halle[3]. Jego dom w Giebichenstein stał się kwitnącym ośrodkiem romantycznej literatury i muzyki – w gościnie u Reichardta spotykali się m.in. Clemens Brentano, Ludwig Achim von Arnim, Ludwig Tieck (szwagier Reichardta), bracia Grimm, Jean Paul, Johann Gottlieb Fichte, Johann Wolfgang von Goethe, Novalis czy Johann Heinrich Voß[1][2].

Gdy w 1806 r. francuska armia zniszczyła dobra Reichardta i zmuszony został do ucieczki, stał się przeciwnikiem Napoleona[1][2]. Jednak w 1808 r. ponownie popadł w niełaskę kolejnego króla Prus, gdy na krótko objął nadzór nad teatrem i orkiestrą na dworze króla Westfalii Hieronima Bonapartego[1][2]. W 1811 r. otrzymał skromną emeryturę od króla Fryderyka Wilhelma III[1]. Trzy lata później zmarł osamotniony w Giebichenstein, pochowany został w Halle[1].

Był dwukrotnie żonaty: w 1776 r. w Poczdamie jego żoną została Juliane Benda, która zmarła w 1783 r.; w tym samym roku poślubił Johannę Hensler[1][2]. Miał pięcioro dzieci z drugiego małżeństwa[1][2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Reichardt był kompozytorem, wykonawcą muzyki i pedagogiem[3]. Wśród jego kompozycji najbardziej znane są pieśni, komponował muzykę do tekstów m.in. Goethego, Herdera, Arnima czy Thiecka[4][2]. Znane stały się jego melodie Schlaf, Kindlein, schlaf i Ein Veilchen[4]. Tworzył też opery[2].

Spuściznę Reichardta tworzą także liczne listy, pisane z podróży oraz wymieniane z luminarzami filozofii i nauki swoich czasów[1]. Pisał też prace z zakresu krytyki muzyki oraz redagował czasopisma o tej tematyce[1]. Zebrał bardzo bogatą bibliotekę[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p Salmen 2003 ↓, s. 295.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Hübner-Hinderling 1994 ↓.
  3. a b Salmen 2003 ↓, s. 295, 296.
  4. a b c Salmen 2003 ↓, s. 296.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]