French
DeutschJoe Bonamassa – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Joe Bonamassa w Madrycie, 2009 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność | od 1989 |
| Wydawnictwo | J&R Adventures, Provogue |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Black Country Communion (2010–2013, od 2016) Rock Candy Funk Party (od 2012) | |
| Strona internetowa | |
Joe Bonamassa (ur. 8 maja 1977 w New Hartford[1]) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesrockowy.
Początki[edytuj | edytuj kod]
Bonamassa urodził się w New Hartford w Nowym Jorku. Jego ojciec Len posiadał sklep z gitarami w Utice i dzięki temu Joe zaczął grać na gitarze Chiquita o pomniejszonej skali już w wieku czterech lat. Siedem lat później zaczął pobierać lekcje u wirtuoza muzyki country Danny’ego Gattona, który nauczył go country i jazzu. Po raz pierwszy występował na scenie przed B.B. Kingiem w wieku 12 lat. Dwa lata później został zaproszony do wzięcia udziału w festiwalu poświęconemu gitarom Fendera i podczas swej podróży na zachodnie wybrzeże USA spotkał Berry’ego Oakleya Juniora, syna basisty zespołu The Allman Brothers Band. Joe wraz z Berrym założyli zespół Bloodline wraz z synem Milesa Davisa – Erinem i z synem Robbiego Kriegera – Waylonem. Zespół wydał jeden album pod szyldem EMI, na którym pojawiły się dwa single – Stone Cold Hearted oraz Dixie Peach.
Bonamassa zbierał gitary od kiedy miał 13 lat i obecnie ma ich w swojej kolekcji około 150. Do nagrania albumu You and Me, na którym znalazło się 11 utworów, użył 22 różnych gitar i 5 wzmacniaczy. Podczas występów na żywo używa od 5 do 8 gitar, w tym takich modeli jak Gigliotti ‘JB’ Telecaster z 2004, Fender Stratocaster z 1965, czy różnych modeli Les Paul.
Wpływy[edytuj | edytuj kod]
W wywiadzie dla magazynu ‘Guitarist’ Joe Bonamassa powiedział, że były trzy albumy, który miały największy wpływ na jego grę:
- 'Blues Breakers with Eric Clapton’ – John Mayall & the Bluesbreakers
- 'Irish Tour’ – Rory Gallagher
- ‘Goodbye’ – Cream.
Wpływy tych artystów są dobrze widoczne w jego grze (i przy wyborze utworów – Bonamassa wykonywał utwory takie jak np. 'Cradle Rock’ Gallaghera czy ‘Steppin’ Out’ Claptona). Wpływ na niego miało również wielu innych artystów – Stevie Ray Vaughan, B.B. King, Robert Johnson, Danny Gatton, Jimmy Page (Bonamassa grał fragment utworu Led Zeppelin „Dazed and Confused” w środku wykonywania utworu grupy ZZ Top „Just Got Paid”; nagrał też kompozycję „Tea for One” na swój album z 2006 You and Me), Jeff Beck, Eric Johnson czy Buddy Guy. Artyści ci tworzyli muzykę takich gatunków jak rock, blues-rock, jazz, country, Blues Delty czy blues elektryczny.
Kariera solowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwszym albumem solowym Bonamassy był A New Day Yesterday wydany w 2000 i wyprodukowany przez Toma Dowda. Utwór z tej płyty „Miss You / Hate You” nadal pojawia się na koncertach artysty. Podczas trasy promującej ten album w skład zespołu weszli perkusista Kenny Kramme i basista Eric Czar.
Po tym tournée Bonamassa wrócił wraz z zespołem do studia w 2002 i rozpoczął współpracę z producentem Clifem Magnessem – dzięki czemu powstał drugi album So It’s Like That. Na tej płycie pojawiła się muzyka bliższa tradycyjnemu rockowi niż bluesowi, ale mimo to dotarła do pierwszego miejsca na liście Billboard Blues Chart.
W 2003 wydana została płyta Blues Deluxe, która miała między innymi promować Rok Bluesa. Znalazło się na nim dziewięć klasycznych utworów bluesowych oraz trzy nowe kompozycje Bonamassy. Ten album również dotarł do pierwszego miejsca na liście Billboard Blues Chart.
Album z 2006 You & Me przedstawiał muzykę w tradycji bluesrockowej i również dotarł na szczyt wyżej wspomnianej listy. Do jego nagrania Bonamassa zaprosił wielu muzyków studyjnych, m.in. Jasona Bonhama, syna perkusisty Led Zeppelin. W utworze Your Funeral and My Trial zagrał na harmonijce LD Miller.
W 2005 Bonamassa zmienił skład swego zespołu koncertowego – zaprosił do współpracy basistę Marka Epsteina i byłego perkusistę zespołu Kenny’ego Wayne’a Shepherda, Bogiego Bowlesa.
Ostatnio występował wspólnie z legendą rocka Tedem Nugentem w Sand Dollar Blues Room w Las Vegas, przed kamerami ekipy telewizyjnej VH1, kręcącej odcinek do programu „SuperGroup”.
W 2009 roku, w czasie koncertu w Royal Albert Hall, z artystą gościnnie wystąpił Eric Clapton. Koncert ten został zarejestrowany i oficjalnie wydany na płycie DVD.
Black Country Communion[edytuj | edytuj kod]
Od 2010 do marca 2013 roku Bonamassa współtworzył zespół Black Country Communion, w którego składzie znaleźli się także Glenn Hughes, Jason Bonham i Derek Sherinian[2]. 20 września 2010 roku ukazał się debiutancki album zespołu pt. Black Country. Ponad rok później, zespół wydał kolejną płytę 2, którą uznaje się za kontynuację Black Country. W październiku pojawiła się ostatni album Afterglow. W marcu 2013 roku Bonamassa zrezygnował ze współpracy z zespołem, po czym grupa została rozwiązana. Od 2016 roku Bonamassa ponownie współpracuje z zespołem.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy solowe[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| UK [3] | DNK [4] | USA [5] | FIN [6] | NOR [7] | SWE [8] | FRA [9] | CHE [10] | AUT [11] | DEU [12] | POL [13] | |||
| 2000 | A New Day Yesterday
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
| 2002 | So, It's Like That
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
| 2003 | Blues Deluxe
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
| 2004 | Had to Cry Today
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
| 2006 | You & Me
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | |
| 2007 | Sloe Gin
| 50 | – | – | – | – | 39 | – | – | – | 79 | – | |
| 2009 | The Ballad of John Henry
| 26 | – | 103 | – | – | 46 | – | 97 | – | 39 | – | |
| 2010 | Black Rock
| 14 | – | 39 | – | 40 | 24 | 108 | 60 | 49 | 22 | – | |
| 2011 | Dust Bowl
| 12 | 31 | 37 | – | 7 | 27 | 115 | 17 | 32 | 10 | 34 | |
| 2012 | Driving Towards the Daylight
| 2 | 12 | 23 | 30 | 8 | 18 | 25 | 10 | 13 | 7 | 22 | |
| 2014 | Different Shades of Blue
| 9 | 12 | 8 | 11 | 9 | 22 | 27 | 5 | 8 | 3 | 8 | |
| 2016 | Blues of Desperation
| 3 | – | 12 | 15 | 9 | 9 | 22 | 1 | 3 | 3 | 8 |
|
| 2018 | Redemption
| 7 | – | 26 | – | 11 | 16 | – | 2 | 3 | 3 | – |
|
Duety[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | Certyfikat | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| USA [5] | UK [3] | DNK [4] | FIN [6] | NOR [7] | SWE [8] | FRA [9] | CHE [10] | AUT [11] | DEU [12] | POL [13] | NLD [15] | |||||||||||||
| 2011 | Don’t Explain (oraz Beth Hart)
| 120 | 22 | 3 | – | 12 | 25 | 90 | 50 | 32 | 17 | – | 9 |
| ||||||||||
| 2013 | Seesaw (oraz Beth Hart)
| 47 | 27 | 22 | 44 | 4 | 25 | 87 | 28 | 20 | 19 | 37 | 11 | |||||||||||
| 2015 | Ooh Yea - The Betty Davis Songbook (oraz Mahalia Barnes)
| – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 91 | |||||||||||
| 2018 | Black Coffee (oraz Beth Hart)
| 63 | 7 | – | 30 | 14 | 27 | – | 3 | 7 | 4 | 6 | 1 |
| ||||||||||
| „–” pozycja nie była notowana | ||||||||||||||||||||||||
Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | Certyfikat | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| UK [3] | USA [5] | NOR [7] | SWE [8] | FRA [9] | CHE [10] | AUT [11] | DEU [12] | |||||||||||||||||
| 2002 | A New Day Yesterday Live
| – | – | – | – | – | – | – | – | |||||||||||||||
| 2007 | Shepherds Bush Empire
| – | – | – | – | – | – | – | – | |||||||||||||||
| 2008 | Live from Nowhere in Particular
| 45 | – | – | 42 | – | – | – | 82 | |||||||||||||||
| 2009 | Live from the Royal Albert Hall
| – | – | – | – | – | – | – | 56 | |||||||||||||||
| 2012 | Beacon Theatre: Live From New York
| 58 | 56 | – | – | 107 | 65 | 50 | 21 | |||||||||||||||
| 2013 | An Acoustic Evening at the Vienna Opera House
| 23 | 52 | 23 | – | 84 | 32 | 16 | 10 | |||||||||||||||
| 2014 | Live in Amsterdam (oraz Beth Hart)
| 49 | 87 | – | – | 62 | 40 | 27 | 8 |
| ||||||||||||||
| „–” pozycja nie była notowana | ||||||||||||||||||||||||
Wideografia[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| SWE [16] | ||||||||||||||||||||||||
| 2002 | A New Day Yesterday Live (DVD)
| – | ||||||||||||||||||||||
| 2006 | Live at Rockpalast (DVD)
| 18 | ||||||||||||||||||||||
| 2009 | Live from the Royal Albert Hall (Blu-ray, DVD)
| 2 | ||||||||||||||||||||||
| 2012 | Beacon Theatre: Live from New York (Blu-ray, DVD)
| 2 | ||||||||||||||||||||||
| 2013 | An Acoustic Evening at The Vienna Opera House (Blu-ray, DVD)
| 2 | ||||||||||||||||||||||
| „–” pozycja nie była notowana | ||||||||||||||||||||||||
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- „Rock Prophecies” (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)[17]
- „B.B. King: The Life of Riley” (2012, film dokumentalny, reżyseria: Jon Brewer)[18]
- „Sidemen: Long Road to Glory” (2016, film dokumentalny, reżyseria: Scott D. Rosenbaum)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d MacKenzie Wilson: Joe Bonamassa Biography. allmusic.com. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
- ↑ HUGHES, BONHAM, BONAMASSA, SHERINIAN Supergroup Names Itself BCM – May 31, 2010. blabbermouth.net. [dostęp 2010-09-20]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa UK Albums Chart. officialcharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b Joe Bonamassa Danish Albums Chart. danishcharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa Billboard Chart. allmusic.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
Beth Hart Billboard Albums Chart. allmusic.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.). - ↑ a b Joe Bonamassa Finnish Albums Chart. finnishcharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa Norwegian Albums Chart. norwegiancharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa French Albums Chart. lescharts.com. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa/Longplay-Chartverfolgung. hitparade.ch. [dostęp 2013-10-09]. (niem.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa Austrian Albums Chart. austriancharts.at. [dostęp 2013-10-09]. (ang.).
- ↑ a b c Joe Bonamassa/Longplay-Chartverfolgung. musicline.de. [dostęp 2013-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-09)]. (niem.).
- ↑ a b OLiS – sprzedaż w okresie 28.05.2012 – 03.06.2012. olis.onyx.pl. [dostęp 2013-10-09]. (pol.).
OLiS – sprzedaż w okresie 28.03.2011 – 03.04.2011. olis.onyx.pl. [dostęp 2013-10-09]. (pol.).
OLiS – sprzedaż w okresie 20.05.2013 – 26.05.2013. olis.onyx.pl. [dostęp 2013-10-09]. (pol.).
OLiS - sprzedaż w okresie 29.09.2014 – 05.10.2014. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-04-13]. (pol.).
OLiS - sprzedaż w okresie 25.03.2016 – 31.03.2016. olis.onyx.pl. [dostęp 2016-04-07]. (pol.). - ↑ a b c d e f Złote płyty CD przyznane w 2021 roku [online], ZPAV [dostęp 2021-06-11].
- ↑ Joe Bonamassa Dutch Albums Chart [online], dutchcharts.nl [dostęp 2021-06-11] (ang.).
- ↑ Veckolista DVD Album – Vecka 14, 5 april 2013. sverigetopplistan.se. [dostęp 2013-10-09]. (szw.).
Veckolista DVD Album – Vecka 13, 30 mars 2012. sverigetopplistan.se. [dostęp 2013-10-09]. (szw.).
Veckolista DVD Album – Vecka 40, 2 oktober 2009. sverigetopplistan.se. [dostęp 2013-10-09]. (szw.).
Veckolista DVD Album – Vecka 29, 19 juli 2007. sverigetopplistan.se. [dostęp 2013-10-09]. (szw.). - ↑ Rock Prophecies. imdb.com. [dostęp 2011-07-30]. (ang.).
- ↑ B.B. King: The Life of Riley (2012). imdb.com. [dostęp 2016-05-03]. (ang.).
- ↑ Sidemen: Long Road to Glory (2016). imdb.com. [dostęp 2016-05-03]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona (ang.)