Jock Hobbs – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jock Hobbs

Pełne imię i nazwisko	Maurice James Bowie Hobbs
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1960 Christchurch, Nowa Zelandia
Data i miejsce śmierci	13 marca 2012 Wellington, Nowa Zelandia
Wzrost	185 cm
Masa ciała	92 kg
Rugby union
Pozycja	rwacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1981–1987 Canterbury
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1983–1986  Nowa Zelandia 21 (16)
Kariera trenerska
Lata Zespół Uniwersytet Wiktorii New Zealand Universities

Jock Hobbs (ur. 15 lutego 1960 w Christchurch, zm. 13 marca 2012 w Wellington) – nowozelandzki rugbysta, reprezentant kraju, następnie trener i działacz sportowy, prezes New Zealand Rugby Union.

Sportowiec[edytuj | edytuj kod]

Podczas nauki w Christ’s College w Christchurch występował w pierwszej drużynie tej szkoły^[1], a następnie pojawił się w zespole U-18 Wyspy Południowej, nie otrzymał jednak powołań do narodowych zespołów juniorskich^[2].

W 1981 roku związał się z zespołem reprezentującym region Canterbury^[1]. Drużyna ta w 1982 roku zdobyła Ranfurly Shield w meczu z Wellington, które to trofeum do 1985 roku obroniła jeszcze 25 razy^[3]. Dodatkowo w 1983 roku zwyciężyła w National Provincial Championship – mistrzostwach regionów Nowej Zelandii^[4].

Pierwsze powołanie do reprezentacji kraju otrzymał w 1983 roku. Zadebiutował 4 czerwca tego roku w meczu przeciwko British and Irish Lions^[5]. Wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach z tą drużyną, a jego postawa spowodowała, że na kolejne kilka lat stał się podstawowym zawodnikiem All Blacks na pozycji rwacza. Już w kolejnym roku, pod nieobecność Andy’ego Daltona, został kapitanem kadry w meczach na Fidżi, w testmeczach w tej roli debiutując jesienią 1985 roku w Argentynie^[1][2].

Wiosną 1986 roku wraz z innymi nowozelandzkimi zawodnikami jako zespół Cavaliers udał się na nieusankcjonowane tournée do RPA, zaplanowana na poprzedni rok oficjalna seria meczów All Blacks została bowiem odwołana z powodu prowadzonej przez ten kraj polityki apartheidu^[6][7]. Cavaliers otrzymali wynagrodzenie za udział w tych meczach, Nowozelandzki Związek Rugby ukarał ich natomiast karą zawieszenia na dwa kolejne testmecze^[6]. Sam Hobbs następnie oświadczył, iż żałuje udziału w tej wyprawie^[1][2].

Po odbyciu kary powrócił do kadry latem tego samego roku na dwa mecze z Australią oraz obydwa spotkania, w roli kapitana, z Francją podczas jesiennej wyprawy do Europy^[7]. Będąc typowany na kapitana reprezentacji podczas inauguracyjnego Pucharu Świata w 1987 roku^[8], po serii wstrząśnień mózgu zakończył zawodniczą karierę w wieku niespełna 27 lat tuż przed rozpoczęciem tego turnieju^[1][5][7]. Ogółem podczas reprezentacyjnej kariery rozegrał 39 spotkań, z czego 21 było oficjalnymi meczami międzynarodowymi, drużynę jako kapitan prowadził w szesnastu spotkaniach, w tym w czterech testmeczach, natomiast wszystkie punkty (odpowiednio 52 i 16) zdobył z przyłożeń, których wartość w tym okresie wynosiła cztery punkty^[9].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu Christ’s College studiował prawo na University of Canterbury, tytuł uzyskując w 1982 roku^[7]. Do palestry został przyjęty rok później, zaś w 1987 r. został wspólnikiem w kancelarii prawniczej Rainey Collins w Wellington, w której po czterech latach został starszym wspólnikiem^[10].

Pozostał również związany ze sportem, w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych trenował bowiem drużynę uniwersytetu w Wellington^[11] oraz reprezentację nowozelandzkich uniwersytetów. W 1995 roku został wybrany do zarządu New Zealand Rugby Union. Mające status amatorskiego sportu rugby union przeżywało wówczas kryzys, związany z podjętą przez magnata medialnego, Kerry Packera, próbą stworzenia zawodowych rozgrywek. Założona przez niego World Rugby Corporation za pomocą lukratywnych umów rekrutowała zawodników niezadowolonych z nierównomiernej redystrybucji dochodów z tego sportu prowadzonej przez krajowe związki rugby. Przeprowadzona przez Hobbsa, stawiająca na szali pieniądze i ponadstuletnią tradycję, sześciotygodniowa kampania nakłaniania graczy All Blacks do podpisania kontraktów z NZRU zakończyła się sukcesem^[1][5]. Koncepcja World Rugby Corporation ostatecznie upadła, a Hobbs zyskał miano „człowieka, który uratował rugby”^{[1][5][8][10][12]}. Pod koniec roku IRB wprowadziła natomiast profesjonalizację tego sportu. Pomimo tego Hobbs nie znalazł się w odchudzonym w 1996 r. do dziewięciu osób zarządzie^[8][13].

W 1999 roku ukończył studia MBA w Henley College i zaangażował się w przedsięwzięcia biznesowe^[7]. Między innymi^[14] w sierpniu 2000 r. objął stanowisko dyrektora Strategic Finance Ltd, które piastował do 2005 roku^[8][15]. W sierpniu 2008 r. firma ta ogłosiła moratorium na spłatę swoich zobowiązań (w wysokości ponad 400 mln NZD)^[15][16], a w marcu 2010 r. została postawiona w zarząd komisaryczny, w związku z czym wobec osób związanych z zarządzaniem nią zostało wszczęte śledztwo organów nadzoru finansowego^[17].

Po utracie praw do współorganizowania wraz z Australią zaplanowanego na rok 2003 Pucharu Świata i na fali niezadowolenia regionalnych związków rugby Hobbs w 2002 roku ponownie znalazł się w zarządzie NZRU, tym razem jednak w roli prezesa^[8]. Był kluczową postacią w przygotowywaniu kandydatury Nowej Zelandii do organizacji Pucharu Świata w 2011 roku^[18][19]. Był również przewodniczącym delegacji, obejmującej między innymi premier kraju, Helen Clark, przedstawiciela NZRU, Chrisa Mollera, oraz dwóch zawodników: ówczesnego kapitana reprezentacji, Tanę Umagę, oraz legendę All Blacks lat sześćdziesiątych XX wieku, Colina Meadsa, która w listopadzie 2005 roku w Dublinie przekonała zarząd IRB do powierzenia Nowej Zelandii praw do organizacji tej imprezy^[5][20].

W latach 2002–2007 zasiadał w IRB Council, piastując też stanowiska w Komitecie Wykonawczym i Komitecie ds. Przepisów IRB^[21]. W latach 2004–2006 był również szefem SANZAR – organizacji zarządzającej Super 12 oraz Pucharem Trzech Narodów – przyczyniając się między innymi do rozszerzenia tej pierwszej o dwa kolejne zespoły oraz zwiększenia liczby spotkań w drugiej imprezie, a uczestnicząc także w negocjacjach z sieciami telewizyjnymi dotyczących kontraktu na lata 2006–2010^[2].

Ze względu na zły stan zdrowia w maju 2010 roku wziął urlop chorobowy^[18][22], natomiast w grudniu tego roku oficjalnie zrezygnował ze stanowisk zarówno w NZRU, jak i w spółce organizującej Puchar Świata – Rugby New Zealand 2011 Ltd^[23][24]. Zostało również wstrzymane prowadzone przeciwko niemu dochodzenie w sprawie nieprawidłowości w Strategic Finance, które następnie zostało zamknięte^[25].

Choroba i śmierć[edytuj | edytuj kod]

W 2006 roku zdiagnozowano u Hobbsa białaczkę, sześciomiesięczną chemioterapię rozpoczął w maju 2010 roku^[1]. Natomiast w grudniu tego roku rozpoznano chłoniaka nieziarniczego^[5][9].

Podczas nielicznych wówczas publicznych wystąpień wręczył Richiemu McCaw oraz Milsowi Muliainie podczas Pucharu Świata pamiątkowe srebrne czapki symbolizujące ich setne występy w narodowych barwach^{[5][12][26][27]}.

Na początku marca 2012 roku znalazł się w stanie krytycznym^[11][28], a zmarł 13 marca w szpitalu w Wellington. W pogrzebie prócz rodziny i przyjaciół uczestniczyli m.in. byli i obecni All Blacks oraz przedstawiciele kół rządowych na czele z premierem Johnem Key^[10][25].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Nicky née Deans (siostrą reprezentantów Nowej Zelandii, Robbie’ego i Bruce’a^[5]), z którą miał czwórkę dzieci: Michaela (występującego w zespole Blues^[29]), Emily, Penny i Isabellę^[5][11].

Dwukrotnie odznaczony Nowozelandzkim Orderem Zasługi^[5][7] – jako członek w 1996 roku^[30], a jako kawaler tego orderu dziesięć lat później^[31]. Uhonorowany również wieloma wyróżnieniami, m.in.: nagrodą imienia Vernona Pugha podczas gali IRB Awards w 2011^[32], nagrodą człowieka roku The New Zealand Herald w 2005^[8], nagrodą lidera roku (SPARC Leadership Award) nowozelandzkiej rządowej agencji sportu za 2010^[33], a także Steinlager Salver w 2011 roku za zasługi dla nowozelandzkiego rugby^[34].

Na jego cześć nazwano utworzone w 2014 roku mistrzostwa kraju U-19^[35].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jock Hobbs – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2012-04-01]. (ang.).
• Jock Hobbs – All Blacks Profile. allblacks.com. [dostęp 2012-04-01]. (ang.).
• Jock Hobbs an asset to rugby on and off the field. tvnz.co.nz. [dostęp 2012-04-01]. (ang.).