Joanna Narutowiczowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Joanna Narutowiczowa

Data i miejsce urodzenia	21 marca 1868 Klisze
Data i miejsce śmierci	19 lutego 1948 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	działaczka oświatowa
Alma Mater	Uniwersytet Zuryski
Małżeństwo	Stanisław Narutowicz
Dzieci	Kazimierz Narutowicz
Multimedia w Wikimedia Commons

Joanna Narutowiczowa, de domo Billewiczówna (ur. 21 marca 1868 w Kliszach na Żmudzi, zm. 19 lutego 1948 w Warszawie) – litewska działaczka oświatowa, żona Stanisława Narutowicza, bratowa Gabriela Narutowicza, bratanica Marii Piłsudskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodziła – podobnie jak matka Józefa Piłsudskiego – z litewskiej rodziny Billewiczów; córka Hipolita Billewicza i Heleny z domu Dowgird^[1][2]. Ukończyła filozofię na uniwersytecie w Zurychu. Po studiach powróciła na Litwę, w 1888 roku poślubiła Stanisława Narutowicza. W latach 1891-1899 i 1904-1907 pracowała jako nauczycielka w szkole ludowej w żmudzkich Brewikach, gdzie wykładała w języku litewskim.

W 1907 roku przeniosła się do Telsz, w którym została szefową progimnazjum dla litewskich dzieci.

W okresie I wojny światowej ewakuowała się do guberni smoleńskiej.

W latach 1926-1935 była dyrektorką polskojęzycznego gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Kownie, powołana na to stanowisko przez polską Pochodnię. Protektorka polskiej, żeńskiej korporacji akademickiej Znicz założonej w Kownie w 1930 r.^[3]

W latach II wojny światowej mieszkała w Kownie, pomagała ukrywać się tamtejszym Żydom. W 1945 roku przyjechała do Warszawy.

Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 131-5-3)^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]