Joan Cusack – Wikipedia, wolna encyklopedia

Joan Cusack
Imię i nazwisko	Joan Mary Cusack
Data i miejsce urodzenia	11 października 1962 ; Nowy Jork
Zawód	aktorka, komediantka
Współmałżonek	Richard Burke (od 1996)
Lata aktywności	od 1979
	Multimedia w Wikimedia Commons

Joan Mary Cusack (ur. 11 października 1962 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka filmowa i komik, dwukrotnie nominowana do nagrody Oscara.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Przyszła na świat w rodzinie katolickiej irlandzkich Amerykanów jako druga z pięciorga dzieci Nancy Cusack, nauczycielki matematyki i aktywistki politycznej, i Dicka Cusacka (ur. 1925, zm. 2003 na raka trzustki), reżysera filmów dokumentalnych^[1]. Ma dwie siostry – starszą Ann (ur. 1961) i młodszą Susie (ur. 1971) oraz dwóch młodszych braci – Billa (ur. 1964) i Johna (ur. 1966).

Uczęszczała na warsztaty teatralne do Piven Theatre Workshop w Chicago. Występowała w grupie improwizacyjnej Arka. W 1985 otrzymała licencjat i dyplom ukończenia wydziału anglistyki na Uniwersytecie Wisconsin–Madison w Madison, w stanie Wisconsin.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Debiutowała na ekranie w dwóch produkcjach – Odseparować się (Cutting Loose, 1980) i komediodramacie familijnym Mój ochroniarz (My Bodyguard, 1980) u boku Matta Dillona i Adama Baldwina. Potem pojawiła się u boku swego brata Johna: w komediodramacie Klasa (Class, 1983) z Jacqueline Bisset i Robem Lowe, komedii romantycznej Szesnaście świeczek (Sixteen Candles, 1984) i dramacie USA, widok ogólny (Grandview, U.S.A., 1984) z Jamie Lee Curtis, Patrickiem Swayze, Jennifer Jason Leigh i C. Thomasa Howella z muzyką Thomasa Newmana.

W latach 1985–1986 bawiła telewidzów w cotygodniowym programie rozrywkowym sieci telewizyjnej NBC Sobotnia noc na żywo. Występowała na scenie Off-Broadwayu w sztukach: Droga (Road) Jima Cartwrighta w La Mama (1988), Brylantowe ślady (Brilliant Traces, 1989) i komedii szekspirowskiej Cymbelin (1989) jako Imogen^[2], a także komedii szekspirowskiej Sen nocy letniej jako Helena w Goodman Theatre w Chicago i kontrowersyjnym przedstawieniu Szkoda, że jest dziwką (Tis a Pity She’s a Whore).

Drugoplanowa rola sekretarki Cyn w komedii Pracująca dziewczyna (Working Girl, 1988) z Melanie Griffith, Harrisonem Fordem i Sigourney Weaver przyniosła jej w Los Angeles nagrodę American Comedy Award i nominację do nagrody Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Po raz kolejny wystąpiła wraz z bratem Johnem w melodramacie Camerona Crowe Nic nie mów (Say Anything..., 1989). Ma w swoim dorobku kinowym m.in. dramat obyczajowy Mężczyźni nie odchodzą (Men Don’t Leave, 1990) z Jessicą Lange, Chrisem O’Donnellem i Kathy Bates, komedię Raj na ziemi (My Blue Heaven, 1990) ze Steve’em Martinem, dramat muzyczny Gabinet doktora Caligari (The Cabinet of Dr. Ramirez, 1991) z Peterem Gallagherem i komediodramat Stephena Frearsa Przypadkowy bohater (Hero, 1992) z Dustinem Hoffmanem, Geeną Davis i Andy Garcią.

Za postać morderczej niani w czarnej komedii fantasy Barry’ego Sonnenfelda Rodzina Addamsów 2 (Addams Family Values, 1993) u boku Anjelicy Huston, Raúla Julii i Christiny Ricci oraz rolę skrywającej mroczne sekrety w dreszczowcu Marka Pellingtona Arlington Road (1999) z Jeffem Bridgesem i Timem Robbinsem zdobyła nominację do nagrody Saturna.

Jej kreacja narzeczonej nauczyciela literatury w liceum (Kevin Kline) w komedii o gejach Przodem do tyłu (In & Out, 1997) w reż. Franka Oza została obsypana nagrodami krytyków w Teksasie i Nowym Jorku, odebrała Złotą Satelitę i American Comedy Award, a także była nominowana do nagrody Oscara i Złotego Globu.

Za użyczenie głosu Jessie, bohaterce animowanej komedii fantasy Toy Story 2 (1999) odebrała nagrodę Annie. Za rolę Peggy Flemming, przyjaciółki tytułowej bohaterki w komedii romantycznej Uciekająca panna młoda (Runaway Bride, 1999) u boku Julii Roberts i Richarda Gere’a dostała American Comedy Award.

Powróciła do roli aktorki dubbingowej w filmie Matki w mackach Marsa, w którym użyczyła głosu mamie Milo. Jego polska premiera odbyła się 11 marca 2011.