Jim Hall (gitarzysta) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jim Hall
Ilustracja
Jim Hall (2010)
Imię i nazwisko

James Stanley Hall

Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1930
Buffalo

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 2013
Nowy Jork

Instrumenty

gitara

Gatunki

jazz

Powiązania

Ella Fitzgerald, Gerry Mulligan, Sonny Rollins, Quincy Jones, Ron Carter

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jim Hall, właśc. James Stanley Hall (ur. 4 grudnia 1930 w Buffalo[1][2], zm. 10 grudnia 2013 w Nowym Jorku) – amerykański gitarzysta jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award[3] 2004.

Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]

Wychowany w rodzinie muzyków, w wieku 10 lat rozpoczął naukę gry na gitarze. Mając 13 lat grał już w Cleveland w zespole jazzowym. Uczęszczał do Cleveland Institute of Music i studiował grę na gitarze klasycznej w Los Angeles u Vincente Gomeza. Pozostawał wówczas pod wpływem muzyki Django Reinhardta. W latach 50. występował w różnych grupach (Chico Hamilton Quintet, 1955-1956; Jimmy Giuffre Three, 1956-1959) oraz jako muzyk studyjny. Nagrał wówczas m.in. album z Billem Evansem. Dzięki występom z Ellą Fitzgerald (1960-1961) w Ameryce Południowej poznał bossa novę. Na początku lat 60. podjął współpracę z Sonnym Rollinsem (1961-1962). Pod koniec lat 60. nagrywał z Gerrym Mulliganem, Quincym Jonesem i Herbiem Hancockiem. W latach 70. nagrywał między innymi z Ornette’em Colemanem, czy w duecie z basistą Ronem Carterem. Nagrał też płyty z takimi muzykami jak Michel Petrucciani, Mike Stern i Pat Metheny.

Wybrana dyskografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1957 Jazz Guitar
  • 1959 Seven Pieces (z Jimmym Giuffre’em)
  • 1960 Good Friday
  • 1962 Undercurrent (z Billem Evansem)
The Bridge (z Sonnym Rollinsem)
  • 1963 Live at the Half Note (z Artem Farmerem)
  • 1964 Glad to Be Unhappy
  • 1966 Intermodulation
  • 1969 It's Nice to Be with You
  • 1971 Where Would I Be?
  • 1972 Alone Together (z Ronem Carterem)
  • 1975 Concierto (z Paulem Desmondem)
Jim Hall Live!
Commitment
  • 1976 Jim Hall Live in Tokyo
  • 1978 Jim Hall and Red Mitchell
  • 1979 Live at the North Sea Jazz Festival (z Bobem Brookmeyerem)
  • 1981 Circles
  • 1981 It's a Breeze (z Itzhakiem Perlmanem i Andrè Previnem)
  • 1982 First Edition
  • 1984 Telephone (z Ronem Carterem)
  • 1986 Jim Hall's Three
  • 1987 Power of Three (z Michelem Petruccianim i Wayne'em Shorterem)
  • 1988 These Roots
  • 1989 All Across the City
  • 1991 Live at Town Hall
  • 1992 Youkali
Subsequently
  • 1993 Live at Village West
Something Special
  • 1994 Dedications & Inspirations
  • 1996 Dialogues
  • 1997 Textures
  • 1998 Live at the Village Vanguard
By Arrangement
  • 1999 Jim Hall & Pat Metheny
Jim Hall
  • 2000 Grand Slam: Live at the Regattabar, Cambridge Massachusetts
Ballad Essentials
  • 2001 Jim Hall & Basses
  • 2002 Live in Tokyo
  • 2004 Magic Meeting
  • 2005 Blues on the Rocks
Duologues (z Enrico Pieranunzim)
Free Association
  • 2006 Complete Jazz Guitar
Concierto

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The rough guide to jazz. Rough Guides, 2004, s. 325. ISBN 978-1-84353-256-9.
  2. ↑ Jim Hall na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-06-02]. (ang.).
  3. ↑ NEA Jazz Masters – Jim Hall. [dostęp 2014-07-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jim_Hall_(gitarzysta)&oldid=65150595”