Jerzy Marcinkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Marcinkiewicz

starszy wachmistrz
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1894 Burbiszki
Data i miejsce śmierci	30 listopada 1926 Wilno
Przebieg służby
Lata służby	1912– ?
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów Grochowskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jerzy Marcinkiewicz (ur. 18 kwietnia 1894 w Burbiszkach, zm. 30 listopada 1926 w Wilnie) – żołnierz armii rosyjskiej i starszy wachmistrz kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Feliksa i Anny z d. Sacewicz^[1]. Absolwent gimnazjum. W latach 1912–1917 żołnierz armii rosyjskiej. Następnie w I Korpusie Polskim w Rosji, gdzie służył w 2 pułku ułanów. Od listopada 1918 już w odrodzonym Wojsku Polskim i odtworzonym 2 pułku ułanów. Wraz z pułkiem walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się 4 sierpnia 1920 w bitwie pod Ostrołęką, gdzie „przy konnej szarży na wieś Zabiele brawurowo zaatakował stanowiska 5 km”^[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Zmarł w szpitalu wojskowym w Wilnie. Nie był żonaty.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4007^[1][2]
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Władysław Seweryn Herkner: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Ułanów Grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.