Jednolity rynek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jednolity rynek (ang. European Single Market, Internal Market lub Common Market) – wspólny rynek Unii Europejskiej, którego celem jest zapewnienie na terenach UE i uczestniczących w nim państw trzecich tzw. czterech swobód, czyli:

Jest kolejnym etapem europejskiej integracji gospodarczej. Został ustanowiony w 1986 jednolitym aktem europejskim.

Uczestnikami jednolitego rynku są państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz Norwegia, Islandia, Liechtenstein i Szwajcaria.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Magdalena Piotrowska: 12 projektów dla jednolitego rynku Europy. UniaEuropejska.org, 2011-04-18. [dostęp 2011-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-08)].
Tomasz Betka: Komisja chce pogłębienia jednolitego rynku usług. UniaEuropejska.org, 2011-01-28. [dostęp 2016-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-11)].

Kompetencje wyłączne	funkcjonowanie rynku wewnętrznego unia celna unia gospodarcza i walutowa zasoby morskie i polityka rybołówstwa wspólna polityka handlowa
Kompetencje dzielone	Jednolity rynek polityka społeczna (w zakresie spraw wymienionych w traktacie) spójność ekonomiczna, społeczna i terytorialna rolnictwo i połów ryb (wyłączając morskie zasoby) ochrona środowiska ochrona konsumencka transport sieci, drogi i połączenia transeuropejskie energia przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości polityka kosmiczna ochrona zdrowia i bezpieczeństwo publiczne (w zakresie spraw wymienionych w traktacie)
Kompetencje wspomagające	ochrona i polepszanie ludzkiego zdrowia przemysł kultura turystyka edukacja, młodzież, sport i doradztwo zawodowe ochrona obywatelska współpraca administracyjna