Jean Daniélou – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	19 kwietnia 1969
Konsekrator	François Marty
Współkonsekratorzy	Victor-Julien-André Gouet; Daniel-Joseph-Louis-Marie Pézeril

Jean Daniélou
	Kardynał diakon
	Fluvium aquae vita
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	14 maja 1905 ; Neuilly-sur-Seine
Data i miejsce śmierci	20 maja 1974 ; Paryż
Miejsce pochówku	?↗
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Prezbiterat	20 sierpnia 1938
Nominacja biskupia	11 kwietnia 1969
Sakra biskupia	19 kwietnia 1969
Kreacja kardynalska	28 kwietnia 1969; Paweł VI
Kościół tytularny	San Saba
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jean-Guinole-Marie Daniélou (ur. 14 maja 1905, Neuilly-sur-Seine, zm. 20 maja 1974, Paryż) – francuski historyk teologii, kardynał, jezuita, pionier odnowy teologii katolickiej przez powrót do źródeł biblijnych.

Życie[edytuj | edytuj kod]

Syn Madeleine Clamorgan i Charles’a Daniélou, polityka i ministra zdrowia Francji. W 1927 wstąpił do zakonu jezuitów. Po jedenastu latach, 20 sierpnia 1938 przyjął święcenia kapłańskie. Studiował na Sorbonie, uzyskując tytuł docteur dès lettres. W Instytucie Katolickim w Paryżu obronił doktorat z teologii. W tej uczelni też w 1943 został profesorem historii początków chrześcijaństwa. W tym samym roku, razem z Henri de Lubakiem i dwoma innymi jezuitami zainicjował wydawanie serii patrystycznej Sources chrétiennes. W 1962 został ekspertem Soboru Watykańskiego II. Po kilkukrotnych odmowach został w 1969 biskupem i kardynałem (jednocześnie arcybiskupem tytularnym Taorminy), a w 1972 członkiem Akademii Francuskiej.

Badał wpływ judaizmu i hellenizmu na powstawanie chrześcijaństwa. Zajmował się teologią historii. Zdaniem Daniélou Bóg prowadzi dialog z ludzkością, tworząc ciąg zdarzeń stosowny do okoliczności dziejowych, który zmierza ku zbawieniu.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Jean Daniélou zmarł 20 maja 1974 roku, w mieszkaniu „Mimi” Santoni, prostytutki z ulicy Dulong w Paryżu. Według niektórych źródeł, po przybyciu na miejsce karetki pogotowia był całkowicie rozebrany (policyjny raport natomiast mówi o rozerwanej na piersiach koszuli, co wyklucza nagość). Niepotwierdzone opinie mówią że przyczyną śmierci kardynała był zawał serca podczas orgazmu^[1]^[2]; zakon jezuitów, zaraz po tym zdarzeniu przedstawił na łamach „Le Figaro” inną wersję wydarzeń. Ich zdaniem Daniélou odwiedził prostytutkę, aby wesprzeć ją finansowo i przekazał jej pieniądze na wyjście jej męża z więzienia za kaucją^[3], a odszedł „w apostolskiej epektasis, na spotkanie Boga żywego”. Podobnie sprawę tłumaczył kardynał Giovanni Battista Re, bliski współpracownik Jana Pawła II i kardynał Paul Poupard, przyjaciel Daniélou. Ich zdaniem ten udał się do prostytutki, by „odkupić jej grzechy” i „ocalić jej duszę”. Jego brat Alain nazwał oskarżenia o niemoralne życie „pośmiertną vendettą”^[4]

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Brat Jeana Daniélou, Alain, był znanym hinduistą. Był również homoseksualistą i żył w długotrwałym związku ze szwajcarskim fotografem Raymondem Burnierem. Kardynał starał się wspierać brata, także w wymiarze religijnym – od 1943 roku co miesiąc odprawiał msze dla homoseksualistów^[5].

Prace teologiczne[edytuj | edytuj kod]

Główne wydawnictwa książkowe[edytuj | edytuj kod]

Le Signe du Temple (1942), przekł. polski: Znak Świątyni, czyli o obecności Boga, w: Trójca Święta i tajemnica egzystencji, tłum. M. Tarnowska, Kraków: Znak 1994, s. 77–134 ISBN 83-7006-227-X.
Platonisme et théologie mystique. Essai sur la spiritualité de Saint Grégoire de Nysse (1944)
Le mystère du salut des nations (1946)
Le mystère de l’avent (1948)
Origène (1949)
Sacramentum futuri. Études sur les origines de la typologie biblique (1950)
Bible et liturgie: la theologie biblique des Sacrements et des fetes d’apres les Peres de l’Eglise (1951)
Les anges et leur mission: d’aprés les Pères de l’Église (1952)
Essai sur le mystère de l’histoire (1953)
L’eglise d’orient a la fin du IV siecle (1954)
Dieu et nous (1956), wydanie polskie: Bóg i my, w: Bóg i my. W stronę Chrystusa, Aniela Urbanowicz (przekład), Kraków: Znak 1965, s. 7–157.
Aproches du Christ, wydanie polskie: W stronę Chrystusa, w: Bóg i my. W stronę Chrystusa, Aniela Urbanowicz (przekład), Kraków: Znak 1965, s. 159–334.
Les saints paiens de l’ancien testament (1956)
Les manuscrits de la Mer Morte et les origines du christianisme (1957)
Philon d’Alexandrie (1958)
Seria: Historia doktryn chrześcijańskich przed Niceą (Histoire des doctrines chrétiennes avant Nicée):

(1) Théologie du Judéo-Christianisme (1958 i 1974); wydanie polskie: Teologia judeochrześcijańska. Historia doktryn chrześcijańskich przed Soborem Nicejskim. ks. Stanisław Basista (przekład). Wydawnictwo WAM Seria „Myśl Teologiczna” 39, Kraków 2002, s. 479. ISBN 83-7318-044-3. (2) Message évangélique et culture hellénistique au IIe et IIIe siècles (1961) (3) Les origines du christianisme Latin (1970)

Wspólnie z I. Marrou: Historia Kościoła. M. Tarnowska (przekład), R. Aubert (wprowadzenie). T. 1: Od początku do roku 600. Warszawa: IW PAX, 1986. ISBN 83-211-0577-7.
Le chrétien et le monde moderne (1959)
Scandaleuse vérité (1961)
Les symboles chrétiens primitifs (1961)
Au commencement: Genèse 1-11 (1963)
Les juifs: dialogue entre Jean Daniélou et André Chouraqui (1966)
La Trinité et le mystère de l’existence (1968), przekł. polski: Trójca Święta i tajemnica egzystencji, tłum. M. Tarnowska w:Trójca Święta i tajemnica egzystencji, Kraków: Znak 1994, s. 15–75 ISBN 83-7006-227-X.
La crise actuelle de l’intelligence (1969)
La Résurrection (1969)
L'être et le temps chez Grégoire de Nysse (1970)
Pourquoi l’Eglise? (1972)
Et qui est mon prochain?: mémoires (1974)

Artykuły w j. polskim[edytuj | edytuj kod]

Bóg filozofów, „Znak” nr 6(1947)
Duch misyjny, „Znak” nr 63 (1959)
Znaczenie Teilharda de Chardin, „Znak” nr 95 (1962)
W poszukiwaniu stylu, „Znak” nr 111 (1963)
Figura i wydarzenie u Melitona z Sardes, „Studia Biblijne i Archeologiczne”, Poznań 1963
Ojcowie Kościoła a jedność chrześcijan, w: Sz. Pieszczoch, Patrologia, Poznań 1964.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Martel 2019 ↓, s. 238.
↑ Sebastian Duda: Śmiertelny megaorgazm kardynała, czyli stosunki na linii prostytutki – Kościół. wyborcza.pl, 2019-04-15. [dostęp 2022-06-07]. (pol.).
↑ JoannaJ. Bogle JoannaJ., The holy cardinal who died in a prostitute’s home [online], Catholic Herald, 9 kwietnia 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).
↑ Despising Jean Danielou | Matthew Schmitz [online], First Things, 14 marca 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).
↑ Martel 2019 ↓, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Frédéric Martel: Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie. Warszawa: Agora, 2019, s. 718. ISBN 978-83-268-2789-1.
Nota biograficzna Akademii Francuskiej: Jean DANIÉLOU (1905-1974).

[a-1] Martel 2019 ↓, s. 238.

[c-2] Sebastian Duda: Śmiertelny megaorgazm kardynała, czyli stosunki na linii prostytutki – Kościół. wyborcza.pl, 2019-04-15. [dostęp 2022-06-07]. (pol.).

[3] JoannaJ. Bogle JoannaJ., The holy cardinal who died in a prostitute’s home [online], Catholic Herald, 9 kwietnia 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).

[4] Despising Jean Danielou | Matthew Schmitz [online], First Things, 14 marca 2015 [dostęp 2023-07-15] (ang.).

[b-5] Martel 2019 ↓, s. 239.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Zmarli kardynałowie (XX–XXI wiek)	Louis-Henri Luçon (1907) Pierre-Paulin Andrieu (1907) Leon-Adolphe Amette (1911) François-Virgil Dubillard (1911) Anatole de Cabrières (1911) Hector-Irénée Sévin (1914) Auguste-René Dubourg (1916) Louis-Ernest Dubois (1916) Louis-Joseph Maurin (1916) Alexis Charost (1922) Stanislas Touchet (1922) Alexis Lépicier (1927) Charles Binet (1927) Jean Verdier (1929) Achille Liénart (1930) Alfred Baudrillart (1935) Emmanuel Suhard (1935) Eugène Tisserant (1936) Pierre Gerlier (1937) Jules Saliège (1946) Clément Roques (1946) Pierre Petit de Julleville (1946) Maurice Feltin (1953) Georges Grente (1953) Paul Richaud (1958) André Jullien (1958) Joseph-Charles Lefèbvre (1960) Joseph-Marie Martin (1965) Jean-Marie Villot (1965) Gabriel-Marie Garrone (1967) Pierre Veuillot (1967) Alexandre Renard (1967) François Marty (1969) Paul Gouyon (1969) Jean Daniélou (1969) Paul-Pierre Philippe (1973) Jean Guyot (1973) Roger Etchegaray (1979) Jean-Marie Lustiger (1983) Henri de Lubac (1983) Albert Decourtray (1985) Jacques Martin (1988) Robert Coffy (1991) Pierre Eyt (1994) Yves Congar (1994) Jean Balland (1998) Louis-Marie Billé (2001) Jean Honoré (2001) Jean-Louis Tauran (2003) Bernard Panafieu (2003) Albert Vanhoye (2006)
Byli kardynałowie	Louis Billot (1911); zrzekł się godności kardynalskiej w 1927
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Paul Poupard (1985) André Vingt-Trois (2007)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Philippe Barbarin (2003) Jean-Pierre Ricard (2006) Dominique Mamberti (2015) Jean-Marc Aveline (2022) Christophe Pierre (2023) François Bustillo (2023)