French
DeutschJan Stąpór – Wikipedia, wolna encyklopedia
 kanonier | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 czerwca 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 czerwca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Jan Stąpór (Stąpur)[1] (ur. 23 czerwca 1901 w Niestachowie, poległ w walce 28 czerwca 1920 pod Kryłowem) – kanonier Wojska Polskiego. Uczestnik wojny polsko–bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 23 czerwca 1901 w Niestachowie jako syn Stanisława i Franciszki z d. Anioł[2].Od 3 lipca 1920 żołnierz 4 dywizjonu artylerii konnej w odrodzonym Wojsku Polskim walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie odznaczył się w walce 28 czerwca 1920 „pod wsią Kryłów na Białorusi, gdy otoczony przez nieprzyjacielskich kawalerzystów bronił swego działa. Zginął na miejscu walki i tam pochowany”[2]. Za tę postawę odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Łubieński Władysław, Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920 str. 30, podano inny zapis nazwiska Stąpur.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 141.
- ↑ Łubieński 1929 ↓, s. 30.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Władysław Łubieński: Zarys historji wojennej 4-go dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.