French
DeutschJan Miodoński – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 6 marca 1902 |
| Data i miejsce śmierci | 30 września 1963 |
| Profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: otolaryngolog | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1926 |
| Habilitacja | 1934 |
| Profesura | 1937 |
| uczelnia | |
| Stanowisko | wykładowca |
| szpital | |
| oddział | Klinika Oto-Rhino-Laryngologii |
| Stanowisko | ordynator |
| Okres zatrudn. | 1934 – 6 listopada 1939 |
| Odznaczenia | |
   | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Poseł II kadencji Sejmu PRL | |
| Okres | od 20 lutego 1957 |
| Przynależność polityczna | bezpartyjny |
Jan Józef Miodoński (ur. 6 marca 1902 w Tarnobrzegu, zm. 30 września 1963 w Krakowie) – lekarz otolaryngolog, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, pionier audiametrii i chirurgii ucha w Polsce, ordynator Kliniki Otolaryngologii CM UJ[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem sędziego, uczęszczał w latach 1912–1920 do gimnazjum w Wadowicach, gdzie zdał maturę w 1920.[2]Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł doktora wszechnauk lekarskich uzyskał w 1926 i niemal natychmiast uzyskał angaż w Klinice Otolaryngologicznej UJ. Korzystając ze stypendium przez kilka miesięcy kształcił się wiedeńskich ośrodkach po powrocie do Krakowa, pod okiem profesora Maksymiliana Rutkowskiego, gdzie zdobywał biegłość w chirurgii. Rok 1934 przyniósł habilitację na podstawie na rozprawy Odczyny galwaniczne systemu przedsionkowego w świetle badań eksperymentalnych i klinicznych i stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Otolaryngologii na UJ, a następnie na Akademii Medycznej[3]. Aresztowany 6 listopada 1939 podczas Sonderaktion Krakau i wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen[4], zwolniony w grudniu 1940. Podczas okupacji był lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie. W 1946 roku Jan Miodoński został mianowany profesorem zwyczajnym. Był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności, zaś w roku 1952 członkiem korespondentem, a w 1961 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W latach 1957-61 był bezpartyjnym posłem na Sejm. Znakomity znawca historii i zabytków Krakowa.
Wynalazł nową metodę leczenia głuchoty, obecnie znaną pod nazwą tympanoplastyki. W 1960 roku jako pierwszy na świecie przeprowadził laryngektomię subtotalną („trzy czwarte”), ratując głos analfabety z zaawansowanym nowotworem złośliwym krtani[4].
Zmarł wskutek przewlekłej choroby nerek. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[5][6].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Rola błędnika w poczuciu i pojmowaniu przestrzeni (1935)
- Leczenie raka krtani (1953-1954)
- O talencie lekarskim (1958)
- Zmysły a uzdolnienia (1958)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1959)[7]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954, za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny)[8][9]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Historia. Katedra i Klinika Otolaryngologii. [dostęp 2022-11-22].
- ↑ informacja o maturze
- ↑ informacje biograficzne
- ↑ a b 2012 – Alma Mater Uniwersytetu Jagiellońskiego [online], almamater.uj.edu.pl [dostęp 2017-03-10] (pol.).
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 192, ISBN 978-83-233-4527-5. (kwatera LXVIII-zach.-1)
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jan Miodoński. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22].
- ↑ Odznaczenie prof. J. Miodońskiego. „Dziennik Polski”. Nr 236, s. 10, 4/5 października 1959.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1311.
- ↑ informacja na stronie Sejmu
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Teresa Stanisławska-Adamczewska, Jan Adamczewski, Kraków, ulica imienia..., Kraków 2000.