Jan Krenz-Mikołajczak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: Jan Krenz.

Jan Krenz-Mikołajczak

Data i miejsce urodzenia	30 marca 1907 Poznań
Data i miejsce śmierci	15 grudnia 2002 Poznań
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Los Angeles 1932 wioślarstwo (dwójka bez sternika) Mistrzostwa Europy złoto Liège 1930 dwójka bez sternika srebro Bydgoszcz 1929 dwójka bez sternika srebro Paryż 1931 czwórka bez sternika
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Stanisław Krenz-Mikołajczak, właśc. Jan Krenz (ur. 30 marca 1907 w Poznaniu, zm. 15 grudnia 2002 tamże) – polski sportowiec, odnoszący największe sukcesy w wioślarstwie. Zajmował się także narciarstwem, łyżwiarstwem, sportami motocyklowymi, tenisem oraz żeglarstwem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Macieja Stefana i Marianny Lewek^[1], ojciec dwójki dzieci (syn Paweł i córka Ewa), które także z sukcesami uprawiali wioślarstwo. Ukończył w Poznaniu Wyższą Szkołę Inżynierską (inżynier budownictwa)^[1]. Jan Krenz-Mikołajczak mierzył 172 cm i ważył 68 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)^[2][3]. Reprezentował kilka klubów poznańskich – AZS, Surmę, Jachtklub Wielkopolski i Klub Wioślarski z roku 1904. Największym sukcesem wioślarskim był brązowy medal olimpijski w Los Angeles w 1932 roku, zdobyty wspólnie z Henrykiem Budzińskim w konkurencji dwójek bez sternika^[1]. Miał także trzy medale mistrzostw Europy, w tym złoty (1929 – 2. miejsce w dwójkach bez sternika, 1930 – 1. miejsce w dwójkach bez sternika, 1931 – 2. miejsce w czwórkach bez sternika, 1933 – 4. miejsce w czwórkach bez sternika). Zdobył 9 tytułów mistrza Polski (w dwójkach i czwórkach bez sternika).

W 1943 został wywieziony na budowę niemieckiej linii obrony (Witebsk, Orsza, Smoleńsk), na drodze odwrotu (Prusy Wschodnie) został „przejęty” przez Armię Czerwoną i wywieziony do obozu pracy pod Leningradem^[4]. Wolność odzyskał (1946) salwując się ucieczką z jenieckiego transportu. Po wojnie zamieszkał w rodzinnym Poznaniu, odbudował dom, skończył studia. Pracował przy odbudowie i rozbudowie Poznania, Leszna, Jarocina i Katowic.

Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)^[5]. Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener, działacz sportowy, sędzia, animator ruchu sportowego (jeszcze po siedemdziesiątce – pomimo kłopotów ze wzrokiem i słuchem – uczył wnuczki jazdy na łyżwach); pozostawał aktywny w polskim ruchu olimpijskim, pod koniec życia będąc najstarszym polskim olimpijczykiem. Został mu nadany tytuł honorowego członka Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (1999). Niezależnie od aktywności zawodniczej i trenerskiej pracował także w zawodzie inżyniera budowlanego.

Jan Krenz-Mikołajczak został pochowany na Poznańskim cmentarzu na Bluszczowej^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 grudnia 1998)^[6]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Zygmunt Głuszek, Polscy olimpijczycy 1924–1984, Warszawa 1988.
• Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 329–330. ISBN 978-83-64864-22-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Polski Komitet Olimpijski: Jan Krenz-Mikołajczak – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2016)]. (pol.).
• Jan Krenz-Mikołajczak [online], olympedia.org [dostęp 2023-03-09]  (ang.).