Jan Engelgard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Engelgard (ur. 2 grudnia 1957 w Sycowie) – polski historyk, publicysta, pisarz, samorządowiec oraz polityk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W 1978 został absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego w Gryficach^[1]. W 1983 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Magisterium z historii uzyskał na podstawie pracy magisterskiej pt. Kadra I Korpusu Polskiego w niepodległej Polsce (1918–1921). Aspekty wojskowe i polityczne, napisanej pod kierunkiem profesora Tadeusza Jędruszczaka^[2].

Działalność zawodowa i publiczna[edytuj | edytuj kod]

Należał do Polskiego Związku Katolicko-Społecznego. Wystąpił z niego w 1984, gdy z funkcji prezesa ustąpił Janusz Zabłocki^[3]. W latach 1984–1990 był członkiem Stowarzyszenia „Pax”, gdzie zajmował się publicystyką historyczną, pisząc głównie na temat przedwojennego obozu narodowego^[3]. W 1991 wstąpił do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w którym objął funkcję wiceprezesa. Wszedł również w skład zarządu stowarzyszenia „Civitas Christiana”.

Publikował m.in. w „Najwyższym Czasie!”, „Nowym Świecie” i „Ładzie”. Od 1992 do 1993 pracował jako komentator „Słowa Powszechnego”. Następnie był dziennikarzem „Katolika” i „Kierunków”. Od 1993 publikował w następcy „SP” – „Słowie. Dzienniku Katolickim” (będąc zastępcą redaktora naczelnego tego pisma).

W 1997 został redaktorem naczelnym tygodnika „Myśl Polska” (od 2001 do 2004 wydawanego pod nazwą „Nowa Myśl Polska”)^[4].

Z ramienia Ligi Polskich Rodzin bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 (uzyskał 2387 głosów)^[5] i w wyborach parlamentarnych w 2005 (dostał 224 głosy)^[6]. W okresie od 24 października 2005 do 24 listopada 2006 był członkiem zarządu województwa mazowieckiego II kadencji. Pełnił później funkcję wiceprzewodniczącego zarządu głównego Ruchu Ludowo-Narodowego. Działał także w Kresowym Ruchu Patriotycznym. Został współpracownikiem związanego z Klubem Zachowawczo-Monarchistycznym portalu Konserwatyzm.pl^[7]. Autor tekstów historycznych w specjalistycznym kwartalniku „Niepodległość i Pamięć”^[8].

Później zatrudniony został w Muzeum Niepodległości w Warszawie, gdzie do marca 2022 pełnił funkcję kierownika X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej^[9][10]. Jest przewodniczącym Rady Fundacji Narodowej im. Romana Dmowskiego^[11].

W 2020 wszedł w skład Komitetu Budowy Pomnika gen. Tadeusza Rozwadowskiego w Warszawie^[12].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2014 otrzymał odznaczenie Polonia Mater Nostra Est^[13].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

• „Cud nad Wisłą” – 1920 rok, „Pod Prąd”, Warszawa 1988.
• Testament Dmowskiego. Niemcy-Rosja-Polska, Wyd. Polskie, Warszawa 1996, ISBN 83-905683-4-9.
• Wielka gra Bolesława Piaseckiego, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2008, ISBN 978-83-925284-4-9.
• Lech Kaczyński w Tbilisi (współautor Adam Wielomski), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2008, ISBN 978-83-925284-1-8^[14].
• W imię czego ta ofiara? Obóz Narodowy wobec Powstania Warszawskiego (współautor Maciej Motas), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2009, ISBN 978-83-925284-3-2^[15].
• Myśl polityczna Romana Dmowskiego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Warszawa 2009, ISBN 978-83-87516-89-5^[16].
• Wirus rusofobii: szkice polemiczne, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2010, ISBN 978-83-925284-9-4^[17].
• Między romantyzmem a realizmem – szkice z dziejów Narodowej Demokracji (współautor Maciej Motas), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2011, ISBN 978-83-925284-2-5^[18].
• Klątwa generała Denikina, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2011, ISBN 978-83-64037-67-2^[19].
• Antologia Zbrodni Smoleńskiej (współautorzy Adam Wielomski i Maciej Motas), Wydawnictwo ARTE, Warszawa 2011, ISBN 978-83-61938-32-3^[20].
• Roman Dmowski 1864–1939, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2014, ISBN 978-83-935144-6-5.
• Stepan Bandera w Kijowie: kulisy rewolucji na Ukrainie (współautorzy Arkadiusz Meller i Adam Wielomski), Oficyna Wydawnicza Capital, Warszawa 2014, ISBN 978-83-640-3785-6^[21].
• Bolesław Piasecki 1939–1956, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2015, ISBN 978-83-935144-4-1.
• Roman Dmowski – współtwórca Niepodległej, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Warszawa 2017, ISBN 978-83-65439-22-2^[22].
• U źródeł polityki polskiej. Od Wielopolskiego do Dmowskiego, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2018, ISBN 978-83-947595-4-4^[23].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]