Jan Dowgiałło – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Dowgiałło
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

29 lutego 1932
Nowomalin

Data i miejsce śmierci

15 maja 2019
Warszawa

Profesor nauk przyrodniczych
Specjalność:
hydrogeochemia, hydrogeologia
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Profesura

1988

Polska Akademia Nauk
Status

Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Nauk Geologicznych PAN

Wykładowca, naukowiec
Jednostka

Instytut Nauk Geologicznych PAN

Ambasador RP w Izraelu
Okres spraw.

1990–1993

Poprzednik

Józef Puta

Następca

Wojciech Adamiecki

Jan Dowgiałło (ur. 29 lutego 1932 w Nowomalinie[1], zm. 15 maja 2019 w Warszawie[2]) – polski hydrogeolog, profesor nauk przyrodniczych, w latach 1990–1993 ambasador RP w Izraelu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Karola Dominika Mariana Dowgiałły i Zofii Potulickiej z Więcborga (oboje rodzice zginęli w czasie II wojny światowej). W 1953 ukończył studia na Uniwersytecie Wrocławskim. Specjalizował się w hydrogeologii, hydrogeotermii i hydrogeochemii izotopowej. Był autorem lub redaktorem wielu publikacji (m.in. jednym z redaktorów Słownika hydrogeologicznego, 2002). Pracował w Instytucie Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej, był członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego[3].

W 1990 został mianowany ambasadorem Polski w Izraelu (pierwszym od zerwania stosunków dyplomatycznych przez władze PRL w 1967). W 1993 zainicjował stworzenie Katedry Historii i Kultury Polskiej na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, która rozpoczęła działalność w 1999 pod opieką MSZ[4]. Był wykładowcą tej Katedry[5].

Wypromował co najmniej troje doktorów[6].

Przez długi czas był członkiem władz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Izraelskiej[7].

Wywodził się z rodziny, która niegdyś pieczętowała się herbem Zadora.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • (wraz z Andrzejem Karskim i Ignacym Potockim), Geologia surowców balneologicznych, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1969.
  • (aut. Jan Dowgiałło et al.; red. nauk. Stanisław Turek), Poradnik hydrogeologa, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1971.
  • Zarys gospodarki wodnej i przepisy prawne, Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972
  • (red. naukowa) Słownik hydrogeologiczny, Ministerstwo Środowiska, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 2002

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]