Jan Dąbrowski (duchowny) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Dąbrowski (ur. 27 stycznia 1810 w Bodzentynie koło Kielc, zm. 21 stycznia 1887 w Nietulisku koło Ostrowca Świętokrzyskiego) – polski duchowny katolicki, działacz narodowy, pedagog.

Studiował teologię w seminarium duchownym w Sandomierzu i Warszawie, w 1833 przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Opocznie i Wzdole, w latach 1836-1843 był profesorem (od 1840 także wicerektorem) seminarium duchownego w Sandomierzu. W 1843 został proboszczem w Kiełczynie, w 1846 przeszedł na probostwo w Kunowie, gdzie od 1856 był także dziekanem. Znany był jako organizator manifestacji o charakterze religijno-patriotycznym. Uczestniczył w powstaniu styczniowym. Po powstaniu został zesłany na Syberię, w latach 1864-1871 przebywał w guberniach orenburskiej i ufimskiej. Po powrocie władze rosyjskie uniemożliwiły mu pracę duszpasterską.

Napisał Pamiętnik (...) wygnańca, proboszcza z Kunowa, opublikowany w pracy J. Wiśniewskiego Udział księży z diecezji sandomierskiej w powstaniu styczniowym 1863 roku (1927). W zbiorach biblioteki sandomierskiego seminarium znajduje się również niewydany skrypt Historia Kościoła polskiego. Wykłady dla alumnów seminarium sandomierskiego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Kotkowski, Jan Dąbrowski, w: Encyklopedia Katolicka, tom III, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1979