Jan Berner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Berner
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1932 ; Pabianice
Data i miejsce śmierci	31 marca 2020 ; Pabianice
	Prezydent Pabianic
Okres	od 2002; do 2006
Przynależność polityczna	Porozumienie Samorządowe Prawicy
Poprzednik	Paweł Winiarski
Następca	Zbigniew Dychto
	Odznaczenia

Jan Berner (ur. 2 marca 1932 w Pabianicach, zm. 31 marca 2020^[1] tamże) – polski chirurg, nauczyciel akademicki i samorządowiec, profesor nauk medycznych, w latach 2002–2006 prezydent Pabianic.

Syn Stefana Bernera i Aleksandry z domu Dawidziak. Okres jego nauki szkolnej przypadł na lata II wojny światowej. Kształcił się w ramach tajnego nauczania. Od 1944 był łącznikiem Armii Krajowej i następnie organizacji Wolność i Niezawisłość, nosił pseudonimy Zuch oraz Huzar. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Pabianicach, gdzie w 1950 zdał egzamin maturalny. Równolegle kształcił się w szkole muzycznej, ucząc się gry na skrzypcach.

Działalność naukowa i zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi, gdzie uzyskał dyplom lekarza.

Po stażu podyplomowym podjął pracę w Szpitalu Miejskim w Pabianicach, następnie również w miejskiej poradni chirurgicznej i w stacji pogotowia ratunkowego. Zajmował się też medycyną przemysłową, ogólną i sportową. Specjalizację I stopnia w dziedzinie chirurgii uzyskał w 26 września 1960. W 1962, dzięki stypendium ministra zdrowia, przeszedł do III Kliniki Chirurgicznej AM w Łodzi, gdzie 26 czerwca 1965 obronił pracę doktorską, a 29 kwietnia 1966 uzyskał II stopień specjalizacji z chirurgii.

Stopień doktora habilitowanego nauk medycznych uzyskał na macierzystej uczelni 12 czerwca 1973. W 1978 został mianowany kierownikiem Kliniki Chirurgii Onkologicznej AM w Łodzi. Nominację na profesora nadzwyczajnego otrzymał 16 listopada 1984. W latach 1981–1987 był dwukrotnie wybierany na dziekana Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Łodzi. W 1985 został profesorem zwyczajnym. W latach 1990–1996 również przez dwie kadencje pełnił funkcję rektora AM w Łodzi^[2]. Od 1988 do 1990 pracował w Libii, pełniąc funkcję dyrektora polskiego zespołu medycznego w tamtejszych szpitalach. Po powrocie do kraju powrócił do pracy na uczelni na stanowisku profesorskim. W latach 1993–1995 był członkiem Rady ds. Ochrony Zdrowia działającej przy prezydencie RP. Od 1996 kierował również Katedrą Onkologii AM w Łodzi. Na emeryturę przeszedł w 2002, pozostał jednocześnie czynny zawodowo.

W swoich badaniach naukowych był pionierem w Polsce operacji oszczędzającej w leczeniu chorych na raka piersi i badaniach nad czerniakiem. Zajmował się technikami operacyjnymi tętnic obwodowych, w tym z wykorzystaniem polskich biomateriałów. Opublikował ponad 200 prac naukowych w kilku językach. Był promotorem kilkunastu doktoratów oraz recenzentem licznych rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. Pod jego kierownictwem ponad 25 lekarzy otrzymało specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii, a około 20 lekarzy specjalizację II stopnia w dziedzinie chirurgii onkologicznej. Przez dwie kadencje pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Uzyskał członkostwo w Towarzystwie Chirurgów Polskich, Polskim Towarzystwie Chirurgii Onkologicznej, Polskim Towarzystwie Onkologicznym, European Organisation for Research and Treatment of Cancer, International College of Surgeons, europejskim i światowym towarzystwie skupiającym chirurgów onkologów. Współpracował z Federacją Stowarzyszeń „Amazonki”.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Uprawiał wyczynowo sport motorowy, był członkiem Polskiego Związku Motorowego, a także klubów PTC Pabianice i MRKS Włókniarz. Kilkakrotnie zdobył mistrzostwo okręgu łódzkiego. Brał też udział w rajdach międzynarodowych, zdobywając łącznie około 50 medali. Był również członkiem Aeroklubu Łódzkiego (od 1953), gdzie ukończył kurs szybowcowy I i II stopnia.

Działalność społeczna i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał członkostwo w Światowym Związku Żołnierzy AK, ZHP, PZMot, PCK, LOK, a także honorowe członkostwo Towarzystwa Przyjaciół Pabianic.

W drugiej turze bezpośrednich wyborów samorządowych w 2002 został wybrany na urząd prezydenta miasta Pabianic, kandydując z ramienia lokalnego komitetu prawicy^[3]. Cztery lata później nie ubiegał się o reelekcję. Startował bez powodzenia do sejmiku łódzkiego z listy Prawa i Sprawiedliwości^[4].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1971), Krzyżem Kawalerskim (1986) i Komandorskim (1998)^[5] Orderu Odrodzenia Polski, medalem Pro Ecclesia et Pontifice (1996). Otrzymał tytuł doktora honoris causa Université Claude-Bernard-Lyon-I (1997), a także tytuł honorowego obywatela Pabianic (2002). Wyróżniany przez środowiska kombatanckie, a także honorowymi odznakami Polskiego Czerwonego Krzyża i Polskiego Związku Motorowego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Nie żyje profesor Jan Berner – były prezydent Pabianic. epainfo.pl, 31 marca 2020. [dostęp 2020-03-31].
↑ Rektorzy Akademii Medycznej. umed.lodz.pl. [dostęp 2011-10-26].
↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2010-12-13].
↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2010-12-13].
↑ M.P. z 1998 r. nr 20, poz. 303

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Prof. dr hab. Jan Berner, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2010-12-13] .^{[martwy link]}
Jan Berner. zjednoczeniepabianickie.pl, 19 kwietnia 2008. [dostęp 2010-12-13].
Leszek Woźniak, Sylwetki łódzkich uczonych. Zeszyt 65. Profesor Jan Berner, Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Łódź 2002.

[1] Nie żyje profesor Jan Berner – były prezydent Pabianic. epainfo.pl, 31 marca 2020. [dostęp 2020-03-31].

[2] Rektorzy Akademii Medycznej. umed.lodz.pl. [dostęp 2011-10-26].

[3] Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2010-12-13].

[4] Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2010-12-13].

[5] M.P. z 1998 r. nr 20, poz. 303

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]