Jan Antoni Biernacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Antoni Biernacki (ur. 1879 w Warszawie, zm. 25 września 1930 w Otwocku) – polski rzeźbiarz, medalier i rysownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował malarstwo w latach 1894–1900 w warszawskiej Szkole Rysunkowej w pracowniach Wojciecha Gersona, Adama Badowskiego i Jana Kauzika. Równocześnie studiował rzeźbiarstwo u Antoniego Olesińskiego (1855–1904), autora wielu nagrobków na cmentarzu Powązkowskim.

Kontynuował studia 1903–1909 we Włoszech i w Paryżu. Po powrocie do Warszawy założył własną pracownię, w roku 1919 został mianowany profesorem modelowania w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. Został też kustoszem Państwowych Zbiorów Sztuki.

Od roku 1895 uczestniczył w wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.

W maju 1921 odsłonięto w Warszawie na placu Wareckim (przemianowanym na plac Napoleona) pomnik Napoleona Bonaparte. Pomnik przetrwał tylko dwa lata i został zastąpiony popiersiem dłuta Michała Kamieńskiego ustawionym przy ulicy Koszykowej 79, na terenie Wyższej Szkoły Wojennej.

Zajmował się głównie rzeźba portretową i animalistyczną.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 97-1-1/2)^[1].

Rzeźby (wybór)[edytuj | edytuj kod]

• Dziewczyna z kurczęciem (1905)
• Wielbłądy (1910)
• Egipcjanka (1922)
• Portret Aleksandra Wielopolskiego
• Portret Bogumiła Lindego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Culture.pl
• Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. I, Wrocław 1971