James Stafford – Wikipedia, wolna encyklopedia

James Francis Stafford

Kardynał prezbiter
In principium erat verbum Na początku było słowo
Kraj działania	Stany Zjednoczone Watykan
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1932 Baltimore
Penitencjariusz Większy
Okres sprawowania	2003–2009
Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich
Okres sprawowania	1996–2003
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	15 grudnia 1957
Nominacja biskupia	19 stycznia 1976
Sakra biskupia	29 lutego 1976
Kreacja kardynalska	21 lutego 1998 Jan Paweł II
Kościół tytularny	św. Piotra na Zatybrzu
Multimedia w Wikimedia Commons

James Francis Stafford (ur. 26 lipca 1932 w Baltimore) – amerykański duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy Baltimore w latach 1976–1982, biskup Memphis w latach 1982–1986, arcybiskup metropolita Denver w latach 1986–1996, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich w latach 1996–2003, Penitencjariusz Większy w latach 2003–2009, kardynał od 1998.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Kolegium Loyoli i Seminarium Św. Marii w Baltimore, przyjął święcenia kapłańskie 15 grudnia 1957 w Rzymie. Obronił licencjat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, ponadto studiował nauki społeczne na Katolickim Uniwersytecie Amerykańskim w Waszyngtonie. W archidiecezji Baltimore prowadził działalność duszpasterską, zajmował się diecezjalnymi instytucjami dobroczynnymi, był członkiem i przewodniczącym rady prezbiterów, pełnił obowiązki wikariusza biskupiego archidiecezji. W lipcu 1970 otrzymał tytuł kapelana Jego Świątobliwości.

19 stycznia 1976 został mianowany biskupem pomocniczym Baltimore; otrzymał biskupią stolicę tytularną Respecta, a sakry udzielił mu 29 lutego 1976 zwierzchnik archidiecezji William Borders. W latach 1976–1982 Stafford był wikariuszem generalnym Baltimore, a w listopadzie 1982 przeszedł na samodzielną stolicę biskupią Memphis. W maju 1986 został arcybiskupem Denver; zrezygnował z rządów archidiecezją w sierpniu 1996 i przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej. Pełnił funkcję przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, w październiku 2003 został Penitencjariuszem Większym w Trybunale Penitencjarii Apostolskiej w Watykanie. Sprawował ten urząd do 2 czerwca 2009, gdy odszedł na emeryturę.

Od lutego 1998 jest kardynałem, mianowanym przez Jana Pawła II; nosi tytuł diakona Gesu Buon Pastore alla Montagnola. Brał udział w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, m.in. w sesji specjalnej poświęconej Kościołowi w Ameryce (listopad-grudzień 1997); reprezentował papieża na uroczystościach poświęcenia nowej katedry w Los Angeles w charakterze specjalnego wysłannika (2 września 2002).

Brał udział w konklawe 2005, które wybrało papieża Benedykta XVI. 1 marca 2008 podniesiony do rangi kardynała prezbitera San Pietro in Montorio.

26 lipca 2012 w związku z osiemdziesiątymi urodzinami stracił prawo do udziału w przyszłych konklawe.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
• James Francis Stafford [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-23]  (ang.).