Jakub Dawid Wolny (ur. 15 maja 1995 w Bielsku-Białej[1]) – polski skoczek narciarski, reprezentant klubu LKS Klimczok Bystra. Złoty medalista mistrzostw świata juniorów (2014) oraz zwycięzca klasyfikacji generalnej Letniego Pucharu Kontynentalnego 2014.
Pierwszy skok na nartach oddał w 2002 roku, w sezonie 2004/2005 rozpoczął starty w cyklu Lotos Cup[3]. Jako junior początkowo uprawiał też kombinację norweską, jednak w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS w tej dyscyplinie sportu wystąpił tylko raz – 15 lutego 2011 w Libercu zajął 34. miejsce w zawodach zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (Gundersen HS100/7,5 km)[4].
W FIS Cup w skokach narciarskich zadebiutował w styczniu 2011 w Szczyrku, dwukrotnie zajmując 57. miejsce. Pierwsze punkty zdobył w Wiśle 8 września 2012, zajmując 19. miejsce[5]. W maju 2013 wystąpił w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył 3 złote medale (2 indywidualnie i 1 drużynowy)[3].
Jako jeden z czterech nowych zawodników znalazł się w kadrze juniorów reprezentacji Polski na sezon 2013/2014[6]. 3 sierpnia 2013 w Kuopio w swoim debiutanckim starcie zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 13. pozycję. Dwa tygodnie później stanął na najniższym stopniu podium FIS Cup w Zakopanem. 27 grudnia tego samego roku zdobył pierwsze punkty zimowej edycji Pucharu Kontynentalnego – był 8. w Engelbergu. Znalazł się w najlepszej trzydziestce również w trzech kolejnych konkursach cyklu. 19 stycznia 2014 zadebiutował w Pucharze Świata, w zawodach w Zakopanem zajmując 45. miejsce. 31 stycznia w debiucie w zawodach tej rangi Wolny zwyciężył w konkursie skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014. Następnego dnia zdobył złoty medal również w konkursie drużynowym, startując wraz z Krzysztofem Biegunem, Klemensem Murańką i Aleksandrem Zniszczołem[7].
W 2014 zadebiutował w Letnim Grand Prix. Kilkukrotnie zdobył punkty tego cyklu, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 11. pozycji, w zawodach w Hakubie. We wrześniu 2014 trzykrotnie zwyciężał w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego[8]. 3 października 2014 podczas kwalifikacji do konkursu LGP w Klingenthal upadł po skoku na 138 metrów i naderwał więzadło krzyżowe przednie[9][10]. W związku z powikłaniami po kontuzji nie wystąpił w żadnych oficjalnych zawodach w sezonie zimowym 2014/2015. Pierwsze skoki po kontuzji oddał na skoczni w Szczyrku po ponad roku od upadku[11].
Do występów w zawodach międzynarodowych powrócił w grudniu 2015, startując w Pucharze Kontynentalnym w Renie. 10 stycznia 2016 w Willingen po raz pierwszy po kontuzji, a po raz drugi w karierze wystartował w zawodach indywidualnych Pucharu Świata. Za zajęcie 30. miejsca zdobył pierwszy w karierze punkt do klasyfikacji generalnej tego cyklu. 24 stycznia zajął 27. lokatę w zawodach PŚ w Zakopanem. W ramach Pucharu Kontynentalnego najwyżej w sezonie klasyfikowany był na 4. miejscu, również w Zakopanem, w lutym 2016[12].
Regularnie startował w zawodach Letniego Grand Prix 2016. Najwyżej sklasyfikowany był na 20. pozycji w Wiśle. W zimowej części sezonu 2016/2017 występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W najlepszym występie zajął 8. miejsce w zawodach w Zakopanem[13].
W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 9. pozycji, w rozgrywanych w lipcu zawodach w Hinterzarten. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie występował w tym cyklu. W najlepszym występie, w konkursie w Innsbrucku, znalazł się na 15. miejscu[14]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 36. pozycji z 73 punktami[15]. W lutym 2018 startował w Pucharze Kontynentalnym. Trzy razy zajął 2., a raz – 3. lokatę[14].
4 sierpnia 2018 zajął 4. miejsce w konkursie LGP w Einsiedeln. Łącznie w ramach Letniego Grand Prix 2018 czterokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata dwukrotnie zajmował indywidualnie pozycje w najlepszej dziesiątce. W obu przypadkach miało to miejsce na skoczniach mamucich – 3 lutego 2019 był 6. w Oberstdorfie, a 17 marca w zawodach w Vikersund rozgrywanych w ramach Raw Air 2019 zajął 4. pozycję. Na skoczni dużej najwyżej sklasyfikowany był na 11. miejscu, w listopadzie 2018 w Ruce[16]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata zakończył na 22. lokacie. Dodatkowo zajął 11. miejsce w Pucharze Świata w lotach 2018/2019 oraz 8. w Raw Air[15]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 40. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej[16].
W ramach Letniego Grand Prix 2019 trzykrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce w zawodach indywidualnych. Najwyżej sklasyfikowany został na 6. miejscu, w sierpniu w Courchevel. Regularnie startował w konkursach Pucharu Świata 2019/2020, w większości z nich nie zdobył jednak punktów. W najlepszym występie, w grudniu 2019 w Niżnym Tagile, zajął 16. pozycję[17]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 38. miejscu z 58 punktami[15].
W sezonie 2020/2021 początkowo występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Dwukrotnie stanął na podium tego cyklu: w rozgrywanych w grudniu 2020 zawodach zajął 2. miejsce w Ruce oraz zwyciężył w Engelbergu. Od stycznia 2021 regularnie startował w Pucharze Świata, w większości występów zdobywając punkty. Dwukrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce – w styczniu był 9. w Titisee-Neustadt, a w marcu 10. w Planicy[18]. Sezon zakończył na 27. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 195 punktami[15].
W otwierającym Letnie Grand Prix 2021 konkursie w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach tej rangi[19]. W dalszej części sezonu letniego w trzech startach w tym cyklu jeszcze dwukrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2021 dwa razy stawał na podium, zajmując 2. i 3. pozycję. W zimowej części sezonu 2021/2022 w Pucharze Świata siedmiokrotnie zdobył punkty, a najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu (w marcu 2022 w Planicy), zaś w Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował 2. lokatę. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których był 11. indywidualnie, a w zawodach drużynowych zajął 5. miejsce[20].
W Letnim Grand Prix 2022 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce podczas lipcowych zawodów w Wiśle. Konkurs rozgrywany 24 lipca ukończył na 3. miejscu. W zimowej części sezonu 2022/2023 startował naprzemiennie w Pucharze Świata oraz Pucharze Kontynentalnym. W najwyższej rangi cyklu w 12 występach ani razu nie zdobył punktów, a w Pucharze Kontynentalnym 2022/2023 najwyżej sklasyfikowany był na 8. pozycji[21].
Starty J. Wolnego na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Starty J. Wolnego na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 11. | 11–12 marca | 2022 |  Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 219,0 m | 197,0 m | 213,5 m | 221,5 m | 745,6 pkt | 108,6 pkt | Marius Lindvik |
| 5. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[a] | 215,5 m | 231,0 m | 1495,8 pkt (406,6 pkt) | 215,7 pkt | Słowenia |
Starty J. Wolnego na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Zwycięstwa w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Przypisy |
| 1. | 17 listopada | 2018 |  Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | [c] | 128,0 m | 125,5 m | 1026,6 pkt (246,9 pkt) | – |
| 2. | 15 lutego | 2019 |  Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | [c] | 140,5 m | 141,5 m | 979,4 pkt (256,3 pkt) | – |
| 3. | 23 marca | 2019 |  Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | [d] | 237,5 m | 228,5 m | 1627,8 pkt (415,6 pkt) | – |
| 4. | 14 grudnia | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | [e] | 136,0 m | 130,0 m | 968,7 pkt (241,7 pkt) | – |
Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 17 listopada | 2018 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | [c] | 128,0 m | 125,5 m | 1026,6 pkt (246,9 pkt) | 1. | – |
| 2. | 15 lutego | 2019 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | [c] | 140,5 m | 141,5 m | 979,4 pkt (256,3 pkt) | 1. | – |
| 3. | 23 marca | 2019 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | [d] | 237,5 m | 228,5 m | 1627,8 pkt (415,6 pkt) | 1. | – |
| 4. | 23 listopada | 2019 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | [e] | 123,5 m | 119,0 m | 990,9 pkt (227,8 pkt) | 3. | 27,3 pkt | Austria |
| 5. | 14 grudnia | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | [e] | 136,0 m | 130,0 m | 968,7 pkt (241,7 pkt) | 1. | – |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
| 1. | 17 lipca | 2021 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 123,5 m | 126,5 m | 261,2 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 17 sierpnia | 2019 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | druż.[e] | 119,0 m | 135,5 m | 951,1 pkt (216,6 pkt) | 2. | 10,8 pkt | Japonia |
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 10 lutego | 2018 |  Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 130,0 m | 138,0 m | 277,7 pkt | 2. | 13,8 pkt | Marius Lindvik |
| 2. | 18 lutego | 2018 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 114,5 m | 115,0 m | 269,4 pkt | 2. | 0,5 pkt | David Siegel |
| 3. | 24 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 138,0 m | 128,5 m | 249,6 pkt | 3. | 21,9 pkt | Marius Lindvik |
| 4. | 25 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 128,0 m | 138,0 m | 258,8 pkt | 2. | 23,8 pkt | Marius Lindvik |
| 5. | 19 grudnia | 2020 |  Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 128,5 m | 130,0 m | 272,0 pkt | 2. | 16,2 pkt | Jan Hörl |
| 6. | 27 grudnia | 2020 |  Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 127,0 m | 133,5 m | 271,4 pkt | 1. | – |
| 7. | 13 lutego | 2022 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 108,0 m | 113,5 m | 250,0 pkt | 2. | 1,3 pkt | Kacper Juroszek |
| 8. | 26 lutego | 2022 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | 129,5 m | 137,0 m | 283,9 pkt | 2.[f] | 7,4 pkt | Michael Hayböck |
| 9. | 4 lutego | 2024 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 137,5 m | 136,0 m | 290,6 pkt | 3. | 2,5 pkt | Maximilian Ortner |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 14 września | 2014 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 143,5 m | – | 133,4 pkt | 1. | – |
| 2. | 20 września | 2014 |  Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | HS 115 | 112,5 m | 112,5 m | 261,8 pkt | 1. | – |
| 3. | 21 września | 2014 | Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | HS 115 | 112,0 m | 116,0 m | 250,5 pkt | 1. | – |
| 4. | 19 września | 2021 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | 102,5 m | 98,5 m | 231,1 pkt | 3. | 6,1 pkt | Fredrik Villumstad |
| 5. | 26 września | 2021 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 133,5 m | 138,5 m | 262,1 pkt | 2. | 12,7 pkt | Manuel Fettner |
stan po zakończeniu LPK 2023
| 2013 |
 | |  | |  | |  | |  | | punkty |
| - | - | - | - | 13 | 17 | 40 | 46 | 41 | 26 | 39 |
| 2014 |
| | |  | | | |  | | | | | | | | punkty |
| 15 | 11 | 4 | 4 | 5 | 9 | - | - | | 1 | 1 | 1 | - | - | 515 |
| 2020 |
| | | punkty |
| 26 | 42 | 5 |
| 2021 |
| | | | |  | | | | | | | | punkty |
| - | - | - | - | - | - | 27 | 27 | 26 | 3 | 17 | 2 | 167 |
| 2023 |
| | | | | | |  | | | punkty |
| 36 | 5 | 29 | 16 | 40 | 5 | 10 | 10 | 12 | 181 |
| Legenda |
1 2 3 4-10 11-30
|
French
Deutsch
Seefeld/Innsbruck 
Vikersund 
Val di Fiemme/Predazzo 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Wisła 
Willingen 
Planica 
Engelberg 
Iron Mountain 
Ruka 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}