French
DeutschJacob Druckman – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Imię i nazwisko | Jacob Raphael Druckman |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 26 czerwca 1928 |
| Pochodzenie | amerykańskie |
| Data i miejsce śmierci | 24 maja 1996 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Jacob Raphael Druckman (ur. 26 czerwca 1928 w Filadelfii[1][2], zm. 24 maja 1996 w New Haven[3]) – amerykański kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początkowo pobierał prywatnie lekcje muzyki u Louisa Gesenswaya w Filadelfii, w wieku kilkunastu lat grał na trąbce jazzowej[1]. W latach 1949–1950 studiował w Tanglewood u Aarona Coplanda[1]. Następnie ukończył Juilliard School, gdzie jego nauczycielami byli Peter Mennin, Bernard Wagenaar i Vincent Persichetti[1][2]. W latach 1954–1955 studiował u Tony Aubina w École normale de musique w Paryżu[1]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1957 i 1968)[3].
Wykładowca Juilliard School (1956–1972)[4], Bard College (1961–1967) i Brooklyn College (1972–1976)[2]. W 1976 roku objął klasę kompozycji na Yale University[2][4]. W 1972 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Windows[2][3]. Od 1978 roku był członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury[3]. W latach 1982–1987 doradca artystyczny Filharmonii Nowojorskiej[2]. Jego uczniami byli Laurie Spiegel i David Lang[5].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Pisał stosunkowo mało, skupiając się na dopracowaniu formy kompozycji[1]. Jako kompozytor był twórcą nietypowym, dążącym do syntezy różnych technik, nawiązującym z jednej strony do dzieł dawnych mistrzów takich jak Palestrina i wczesnego kontrapunktu, z drugiej strony stosującym kontrapunkt ultrachromatyczny, dysonasowy i bezwzględny[1]. Tworzył także w technice dwunastotonowej[4]. Sięgał również po środki elektroniczne[1]. Dużą rolę w jego kompozycjach odgrywa perkusja, której często powierzał główną rolę w utworach[1][4].
Skomponował m.in. Koncert skrzypcowy, Four Madrigals na chór mieszany (1958), Valentine na kontrabas i taśmę (1969), Synapse (1971), Windows na orkiestrę (1971), Chiaroscuro na orkiestrę (1976), Koncert altówkowy (1977), Mirage (1976), Aureole (1979) i Prism (1980) na orkiestrę, Dark Upon the Harp na mezzosopran, kwintet dęty i perkusję (1962), Antiphones na dwa chóry (1963), Incenters na 13 wykonawców (1968), Delizie contente che l’alme beate na kwintet dęty i taśmę (1973), Animus I–IV (1966–1977), Lamia na sopran i orkiestrę (1974), Tromba marina na 4 kontrabasy (1981), oratorium Vox Humana (1983), Brangle (1989), Nor Spell Nor Charm (1990), Summer Lightning (1991), Demos (1992), Counterpoise na sopran i orkiestrę (1994), trzy kwartety smyczkowe (1948, 1966, 1981), operę Medea (1982; niedokończona[4])[1][2][5]. Był autorem ścieżki dźwiękowej do filmu Traité du rossignol (1971), w którym wystąpił także jako aktor[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Bogusław Schaeffer: Kompozytorzy XX wieku. T. II. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1990, s. 145–146. ISBN 83-08-01832-7.
- ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 227. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d Elizabeth A. Brennan, Elizabeth C. Clarage: Who’s who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press, 1999, s. 436. ISBN 1-57356-111-8.
- ↑ a b c d e Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 70. ISBN 0-8160-5311-1.
- ↑ a b c Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2019, s. 104. ISBN 978-1-5381-2297-6.