Józef Karbowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Karbowski

Zdjęcie z 1947
Data i miejsce urodzenia	25 października 1888 Kraków, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	7 maja 1956 Kraków, Polska Rzeczpospolita Ludowa
Zawód, zajęcie	aktor, reżyser
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Karbowski (ur. 25 października 1888 w Krakowie, zm. 7 maja 1956 tamże) – polski aktor teatralny, reżyser, pedagog, dyrektor Teatru Miejskiego w Bydgoszczy (1922–1925).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 października 1888 r. w Krakowie. Był synem Wawrzyńca i Wiktorii z Ziębów. W Krakowie ukończył gimnazjum filologiczne i Szkołę Dramatyczną Michała Przybyłowicza. Debiutował w 1907 r. w teatrze w Sosnowcu. W sezonie 1909/10 objął stanowisko reżysera w Teatrze Miejskim w Kaliszu. W latach 1910–1913 pracował w Teatrze Objazdowym Związku Artystów Dramatycznych, po czym przeszedł do Teatru Współczesnego w Warszawie.

Po wybuchu I wojny światowej, jako obywatel Austro-Węgier został przez Rosjan aresztowany i w 1915 r. wywieziony do Charkowa. Prowadził w tym mieście teatr przy Domu Polskim i pełnił różne funkcje społeczne. Po powrocie do kraju w październiku 1919 r. objął stanowisko naczelnego reżysera Teatru Wielkiego w Wilnie. Po kilku miesiącach przeniósł się do Bydgoszczy. W latach 1920–1922 był głównym reżyserem i aktorem w Teatrze Miejskim kierowanym przez Wandę Siemaszkową. Równocześnie wykładał w Szkole Dramatycznej założonej przez Siemaszkową przy Teatrze Miejskim. Umieszczał artykuły w „Gazecie Bydgoskiej”.

24 maja 1922 r. Magistrat bydgoski mianował go dyrektorem Teatru Miejskiego na okres jednego roku, to jest do końca sezonu 1922/1923. Od września 1923 r. przez dwa sezony prowadził teatr bydgoski na własny rachunek. W historii teatru bydgoskiego zapisał się wystawieniem dzieł polskiej klasyki, m.in. Dziadów A. Mickiewicza, Beatrix Cenci i Złotej czaszki J. Słowackiego, Wesela S. Wyspiańskiego, Judasza z Kariothu K. M. Rostworowskiego i Spadkobierców A. Grzymały-Siedleckiego. Za jego dyrekcji repertuar teatru obejmował klasykę polską i obcą, sztuki patriotyczne, obrazy historyczne, a także popularne widowiska. Dążył do popularyzacji teatru, organizował popołudniowe przedstawienia dla młodzieży szkolnej oraz koncerty muzyczne w wykonaniu bydgoskich orkiestr, podjął inicjatywę objazdów teatru po mniejszych miejscowościach. Jako reżyser w latach 1920–1925 przygotował 77 sztuk teatralnych.

Wobec planowanego w 1925 r. zjednoczenia teatrów miejskich Bydgoszczy, Grudziądza i Torunia pod jedną dyrekcją, nie stanął do konkursu na stanowisko dyrektora połączonych teatrów, zgłosił natomiast swoją kandydaturę na stanowisko dyrektora teatru w Katowicach. Po krótkim okresie kierowania tamtejszą sceną, następne sezony (1926–1929) spędził w wileńskiej „Reducie” jako reżyser i aktor. W latach 1929–1931 pracował w Teatrze Polskim w Warszawie. Jesienią 1931 r. wrócił na stałe do Krakowa na stanowisko aktora i reżysera (w okresie 1923–1925 również zastępcy dyrektora Juliusza Osterwy) w Teatrze im. J. Słowackiego. Został także wykładowcą w miejskiej Szkole Dramatycznej. W 1936 r. zaliczono go w poczet członków zasłużonych Związku Artystów Scen Polskich.

Podczas okupacji niemieckiej pracował jako urzędnik Zarządu Miasta w Krakowie. Po wyzwoleniu wrócił do pracy aktorskiej i reżyserskiej w Teatrze im. J. Słowackiego oraz pedagogicznej w Szkole Dramatycznej. W sezonie 1949/50 występował we Wrocławiu, a rok później w Poznaniu. Od jesieni 1951 r. do końca życia grał i reżyserował w krakowskim Teatrze im. J Słowackiego. Zmarł 7 maja 1956 r. w Krakowie.

Józef Karbowski był żonaty z aktorką Stanisławą ze Spieczyńskich. Miał syna Tadeusza.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki (1953)^[1]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – z okazji jubileuszu 40-letniej pracy scenicznej (1948)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi – za zasługi na polu pracy zawodowej (1938)^[3]
• Srebrny Wawrzyn Akademicki – za zasługi dla polskiej sceny (1936)^[4]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[5]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

• Państwowa Nagroda Artystyczna II stopnia za całokształt pracy artystycznej (1955).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom I. Bydgoszcz 1994, s. 63–64.
• EwaE. Adamus-Szymborska EwaE., Bydgoski leksykon teatralny, ZdzisławZ. Pruss, ZofiaZ. Pietrzak, Bydgoszcz: Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne, 2000, s. 196–198, ISBN 83-85327-59-2, OCLC 749203349 .