Izolacja rozrodcza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Izolacja rozrodcza zapobiega krzyżowaniu się już istniejących gatunków. Dzięki temu pula genów określonego gatunku nie miesza się z pulą innego, blisko spokrewnionego gatunku.

Rozróżniana jest izolacja prezygotyczna i izolacja postzygotyczna.

Izolacja prezygotyczna[edytuj | edytuj kod]

Zachodzi kiedy osobniki z dwóch populacji nie są w stanie wygenerować w warunkach naturalnych zygoty. Przykłady izolacji:

  • geograficzna (wyspy, jeziora, bariery w postaci pasm górskich, rzek, pustyń, wodospadów)
  • czasowa (np. rośliny kwitnące w innych porach)
  • partnerska (brak rozpoznawania samców/samic innego gatunku)
  • mechaniczna (np. niezgodność narządów płciowych u owadów)
  • biochemiczna (np. brak odpowiednich białek powodujących adhezję plemników do jaja)

Izolacja postzygotyczna[edytuj | edytuj kod]

  • hybrydy letalne in utero
  • bezpłodność hybryd (np. muł)
  • spadek witalności hybryd (ang. hybrid breakdown) w kolejnym pokoleniu (pokolenie F2 w porównaniu z pokoleniami F1 i P)