Iwan Michajliczenko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Iwan Michajliczenko
Иван Михайличенко
3+3 zwycięstwa
ilustracja
pułkownik lotnictwa pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

2 września 1920
Ałmazna

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1982
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1940–1962

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

141 gwardyjskiego pułk lotnictwa szturmowego 9 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowego 1 Gwardyjskiego Korpusu Lotnictwa Szturmowego 5 Armii Powietrznej

Stanowiska

dowódca eskadry, zastępca dowódcy pułku

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Sławy III klasy Medal „Za zasługi bojowe”

Iwan Charłampowicz Michajliczenko (ros. Иван Харлампович Михайличенко; ur. 2 września 1920 w miejscowości Ałmazna, zm. 2 czerwca 1982 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, pułkownik, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był narodowości ukraińskiej. W 1938 skończył szkołę, a w 1939 aeroklub w mieście Sergo (obecnie Kadijewka), od kwietnia 1940 służył w Armii Czerwonej, w styczniu 1943 ukończył woroszyłowgradzką wojskową lotniczą szkołę pilotów ewakuowaną do Uralska i został pilotem rezerwowego pułku lotniczego w Kamience. Od czerwca 1943 od maja 1945 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako lotnik, starszy lotnik, dowódca klucza, zastępca dowódcy i dowódca eskadry lotniczego pułku szturmowego, walczył na Froncie Woroneskim (czerwiec-lipiec 1943), Stepowym (lipiec-październik 1943), 2 (październik 1943-lipiec 1944) i 1 Ukraińskim (lipiec 1944-maj 1945). Brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr, operacji kirowohradzkiej, korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, górnośląskiej, dolnośląskiej, berlińskiej i praskiej. Podczas wojny wykonał 187 lotów bojowych samolotem Ił-2, prowadząc naloty na przeciwnika, stoczył 48 walk powietrznych, zestrzelił osobiście 3 i w grupie 3 samoloty wroga. W momencie zakończenia wojny był dowódcą eskadry 141 gwardyjskiego pułku lotnictwa szturmowego 9 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowego 1 Gwardyjskiego Korpusu Lotnictwa Szturmowego 5 Armii Powietrznej 2 Frontu Ukraińsiego. Po wojnie był dowódcą eskadry w Centralnej Grupie Wojsk w Austrii, 1947-1950 zastępcą dowódcy eskadry w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym i Moskiewskim Rejonie Obrony Przeciwlotniczej, a 1955-1958 zastępcą dowódcy pułku lotniczego obrony przeciwlotniczej w Jarosławiu, w 1958 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej Sił Wojskowo-Powietrznych w Lipiecku. W lutym 1962 został przeniesiony do rezerwy w stopniu podpułkownika, w 1975 otrzymał stopień pułkownika.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]