Isabel Bishop – Wikipedia, wolna encyklopedia

Isabel Bishop

Isabel Bishop (fotografia ze zbiorów Archives of American Art)
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1902 Cincinnati
Data i miejsce śmierci	19 lutego 1988 Nowy Jork
Narodowość	amerykańska
Dziedzina sztuki	malarstwo, rysunek, grafika
Epoka	social realism
Multimedia w Wikimedia Commons

Isabel Bishop (ur. 3 marca 1902 w Cincinnati, zm. 19 lutego 1988 w Nowym Jorku) – amerykańska malarka i graficzka, najbardziej znana ze swych malarskich obserwacji amerykańskich kobiet podczas ich codziennych zajęć oraz ze swych studiów życia codziennego na Union Square i w jego okolicach, począwszy od lat 30. aż do lat 80.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest córką Johna Remsena Bishopa, nauczyciela greki i łaciny oraz dyrektora Walnut Hills High School i jego żony, Anny Newbold Bartram. W 1903 ojciec wraz z rodziną przyjechał do Detroit, gdzie otrzymał nisko płatną posadę nauczyciela. Oznaczało to pogorszenie statusu materialnego rodziny. Młoda Isabel interesowała się sztuką^[1]. Zdradzała naturalne uzdolnienia do rysowania utrzymując, iż jest to jedyna rzecz, którą może dobrze robić^[2]. Rodzice wspierali jej zainteresowania, zapisując ją do klasy rysunku w Wicker School of Fine Arts, gdy miała 12 lat. Trzy lata później jej ojciec został zwolniony z pracy. Wkrótce potem ukończyła szkołę. W obliczu trudnej sytuacji materialnej rodzice zachęcali ją do niezależności finansowej. Isabel Bishop chciała studiować projekt graficzny i ilustratorstwo w New York School of Applied Design for Women. W sfinansowaniu kosztów nauki oraz utrzymania wsparcie obiecał dobrze sytuowany kuzyn ojca, James Bishop Ford. W 1918 przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie przez 2 lata studiowała w New York School of Applied Design for Women. W latach 1920–1923 studiowała w Art Students League. Jej wykładowcami byli: Frank DuMond, Max Weber, Robert Henri i Guy Pène du Bois^[1].

Wkrótce po opuszczeniu tej uczelni zaczęła malować w okolicach Union Square, gdzie ostatecznie zyskała status nieoficjalnego, ale niekwestionowanego historyka wizualnego^[3]. W tym czasie teren Union Square był jednym z najbardziej ruchliwych miejsc handlowych i rozrywkowych w Nowym Jorku, choć nie cieszył się już taką renomą jak pod koniec XIX wieku. W jego pobliżu były główne domy towarowe, jak również liczne zakłady przemysłowe i niewielkie przedsiębiorstwa, które zatrudniały tysiące ludzi. W okolicy były również liczne teatrzyki, wystawiające wodewile i burleski, kina, salony bilardowe i sale gier rozrywkowych. Przez park i jego okolice przechodziły codziennie tłumy ludzi dostarczając Bishop bogatej tematyki na całe dekady^[4]. W latach 1927–1931 studiowała muralizm pod kierunkiem Kennetha Hayesa Millera, swego najpoważniejszego mentora. Po ukończeniu tych studiów odbyła w jego towarzystwie dwie podróże do Europy (1931 i 1933), zwiedzając przy tym muzea w Paryżu, Londynie, Madrycie i Monachium. W drugiej z tych podróży towarzyszył im jej przyjaciel i protegowany Millera, artysta Reginald Marsh. Wszyscy troje byli przywiązani zarówno do malarstwa Starych Mistrzów, jak i malarstwa realistycznego z motywami miejskimi Union Square^[1].

W 1932 Bishop nawiązała współpracę z Midtown Gallery na Manhattanie, z którą pozostawała ściśle związana przez resztę swojego życia^[3]. Dwa lata później założyła pracownię przy Union Square, w której malowała do 1984. Wykładała w Art Students League, będąc w latach 1936–1937 jedynym, pełnoetatowym wykładowcą płci żeńskiej na tej uczelni^[5]. Od 1941 była członkinią National Academy of Design, a w latach 1944–1946 wiceprezesem National Institute of Arts and Letters^[3]. Wykładała w Skowhegan School of Painting and Sculpture w Skowhegan (1956–1958 i 1963) oraz w School of Fine Arts Uniwersytetu Yale (1963)^[5]. W 1968 i 1970 otrzymała złoty medal National Arts Club, a 1979 nagrodę za wybitne osiągnięcia w sztuce, Outstanding Achievement in the Arts (z rąk prezydenta Jimmy'ego Cartera). W 1987 otrzymała złoty medal za malarstwo od National Academy of Arts i Institute of Arts and Letters^[3].

Zmarła na chorobę Parkinsona w swoim domu w Riverdale, w nowojorskiej dzielnicy Bronx^[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1934 wyszła za mąż za Harolda G. Wolffa, neurologa (zmarł w 1962)^[5]. Oboje mieli syna, Remsena i dwie wnuczki, Sarę i Naomi^[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Isabel Bishop jest najbardziej znana ze swych obserwacji amerykańskich kobiet, młodszych i starszych, uchwyconych podczas ich codziennych zajęć oraz ze swych studiów życia codziennego na Union Square i w jego okolicach, począwszy od lat 30. aż do lat 80. Była kontynuatorką żywego, specyficznego i wyraźnie amerykańskiego idiomu malarskiego, który zapoczątkowali na przełomie XIX i XX wieku Robert Henri, Everett Shinn, George Luks, John French Sloan i inni. Idiom ten, reporterski w stylu, anegdotyczny w tonie i pozbawiony wszelkiej ubocznej treści, służył jej do uchwycenia chwili, opowiedzenia historii i przywrócenia godności ludziom, dla których w wielkiej sztuce Ameryki często nie było miejsca. Artystka okazała się być spostrzegawczą i wnikliwą obserwatorką życia młodych kobiet w wielkim mieście^[3]. Przedstawiała je z godnością, skromnie ubrane, jako te, które aspirowały do awansu zawodowego lub miały nadzieję na poprawę statusu społecznego swego małżeństwa. Istniejące w okolicy placu banki, firmy ubezpieczeniowe i elektryczne, domy towarowe i inne przedsiębiorstwa stworzyły tysiące miejsc pracy dla urzędników. Praca na tych stanowiskach była głównym źródłem utrzymania dla panien, ale też, coraz częściej, również dla mężatek w okresie wielkiego kryzysu. Chociaż mężatki były krytykowane za odbieranie pracy mężczyznom w zamian za niewielkie wynagrodzenie, to powszechnie uznawano je za wzór kobiecej niezależności. Jedne i drugie były często jedynymi żywicielami swych rodzin w czasach, kiedy stopa bezrobocia dochodziła do 25%, a wielu mężczyzn nie mogło znaleźć jakiejkolwiek pracy. Zamiast być ofiarą ubóstwa, kobieta pracująca stała się symbolem pozycji kobiet w wielkim świecie^[6].

Drugą grupą jej prac były autoportrety. W 1927 ukończyła pierwszą z ich serii. Malowanie autoportretów kontynuowała niemal do ostatnich dni swego życia. Według jej biografki, Helen Yglesias w dziełach tych, podobnie jak w żeńskich aktach była jedyną w swoim rodzaju wśród amerykańskich malarek, pracując z wyobraźnią bliższą Europejczykom^[7].

Bishop szczególną inspirację znajdowała w sztuce renesansu i baroku, a zwłaszcza w twórczości Rembrandta i Rubensa. Starała się nadać życie swoim postaciom i uchwycić ich istotne cechy, takie jak: jędrność, nastrój, a przede wszystkim ruch. Podobnie jak u XVII-wiecznych holenderskich i flamandzkich malarzy rodzajowych przedstawiała swoje prozaiczne motywy bezkrytycznie, bez idealizacji, ale w sposób życzliwy, przepajając je samoistnym człowieczeństwem. W podobny sposób podchodziła do swoich martwych natur i scen we wnętrzach, tworząc misternie zaaranżowane i precyzyjnie przedstawione kompozycje, które wysławiały przedmioty codziennego użytku oraz podnosiły rangę zwykłych przejawów życia codziennego^[4].

Wystawy indywidualne (wybór)[edytuj | edytuj kod]

• Midtown Galleries, Nowy Jork – 1933,1935, 1936, 1939, 1942, 1949, 1955, 1960, 1967, 1974, 1984, 1986
• Herbert Institute, Atlanta – 1939
• Smithsonian Institution, Waszyngton – 1945
• Berkshire Museum, Pittsfield – 1957
• Virginia Museum of Fine Arts, Richmond – 1960
• T. W. Wood Gallery, Montpelier – 1972
• University of Arizona Museum of Art, Tucson – 1974–1975 (wystawa objazdowa retrospektywna)
• Associated American Art Gallery, Nowy Jork – 1981 (wystawa retrospektywna)
• Saint-Gaudens Museum, Cornish – 1983
• Laband Art Gallery przy Loyola Marymount University, Los Angeles – 1985^[5]

Zbiory[edytuj | edytuj kod]

Prace Isabel Bishop znajdują się w zbiorach głównych amerykańskich muzeów sztuki, w tym: Metropolitan Museum of Art, Brooklyn Museum, Museum of Fine Arts w Bostonie, Smithsonian American Art Museum and the Renwick Gallery, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Cleveland Museum of Art i Los Angeles County Museum of Art^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Catherine Mackenzie: Bishop, Isabel. W: (red.) Delia Gaze: Dictionary of Women Artists: Volume I. Chicago, London: Fitzroy Dearborn Publishers, 1997. ISBN 1-884964-21-4. (ang.).
• Ellen Wiley Todd: BISHOP, Isabel. W: (red.) Susan Ware: Notable American Women: A Biographical Dictionary Completing the Twentieth Century. Cambridge (Massachusetts), London: The Belknap Press of Harvard University Press, 2004. ISBN 0-674-01488-X. (ang.).
• Carol Kort, Liz Sonneborn: A to Z of American Women in the Visual Arts. New York: Facts on File, Inc., 2002. ISBN 0-8160-4397-3. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Isabel Bishop w National Museum of Women in the Arts (ang.)
• Obrazy Isabel Bishop na The Athenaeum
• Wykaz muzeów, w których znajdują się prace Isabel Bishop