Ireneusz Bartniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ireneusz Kazimierz Bartniak
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1961
Łęczyca

Przebieg służby
Lata służby

1981–2016

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

2 pułk artylerii
22 Dywizjon Rakiet Taktycznych
41 Pułk Zmechanizowany
25 Dywizja Kawalerii Powietrznej
25 Brygada Kawalerii Powietrznej
12 Dywizja Zmechanizowana

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca baterii
oficer operacyjny
dowódca baterii startowej
dowódca dywizjonu
zastępca dowódcy – szef sztabu pułku
dowódca pułku
dowódca brygady
dowódca dywizji

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Wojskowego Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Gwiazda Iraku Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku

Ireneusz Kazimierz Bartniak (ur. 1 stycznia 1961 w Łęczycy) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1985 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Rakietowych i Artylerii im. gen. Józefa Bema w Toruniu. Po jej ukończeniu skierowany został do 12 Dywizji Zmechanizowanej i rozpoczął służbę zawodową w 2 pułku artylerii w Szczecinie. Pełnił w nim obowiązki na stanowisku dowódcy plutonu, a następnie dowódcy baterii. W kolejnych latach służył w 22 dywizjonie artylerii na stanowiskach oficera operacyjnego i dowódcy baterii startowej. Ukończył Wyższy Kurs Dowódczo-Operacyjny i w 41 pułku zmechanizowanym został dowódcą dywizjonu artylerii. W 1992 skierowany został na studia w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, a po jej ukończeniu w 1994 powraca do Szczecina i pełni obowiązki dowódcy dywizjonu artylerii rakietowej w 2 pułku artylerii. Od 1995 rozpoczął służbę jako oficer operacyjny w 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej w Łodzi. W kolejnych latach służył w 2 Pułku Kawalerii Powietrznej, a następnie w utworzonym, w jego miejsce 7 Pułku Kawalerii Powietrznej, zajmując kolejno stanowiska zastępcy dowódcy – szefa sztabu pułku i dowódcy pułku. Po przeformowaniu w 1999 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej w 25 Brygadę Kawalerii Powietrznej rozpoczął kilkuletni okres służby w tej jednostce. Był szefem szkolenia brygady, szefem sztabu, zastępcą dowódcy brygady[1].

15 sierpnia 2005 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski mianował go na stopień generała brygady[2], a w dniu następnym objął dowodzenie 25 Brygadą Kawalerii Powietrznej w Tomaszowie Mazowieckim. W okresie od 12 grudnia 2003 do 24 czerwca 2004 służył w składzie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku na stanowisku dowódcy Samodzielnej Grupy Powietrzno-Szturmowej, a od 3 lipca 2007 do 17 stycznia 2008 zastępcy dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum Południe (IX zmiana).

17 listopada 2011 przejął od generała dywizji Marka Tomaszyckiego dowództwo 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Bolesława Krzywoustego w Szczecinie[3]. 1 sierpnia 2012 Prezydent RP Bronisław Komorowski mianował go na stopień generała dywizji[4]. Z dniem 26 sierpnia 2013 Minister Obrony Narodowej zwolnił go z dotychczas zajmowanego stanowiska i wyznaczył na stanowisko szefa Zespołu do Spraw Utworzenia Sztabu Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych-zastępcy dowódcy Grupy Organizacyjnej[5]. W 2016 zakończył zawodową służbę wojskową.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Komorowski (red.). 2005. „Kronika Wojska Polskiego”, s. 252–253, 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris. ISSN 1734-2317. 
  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.