Inkastelacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Inkastelacja – nadanie budowli, która ze swojej natury nie jest obiektem obronnym, charakteru obronnego. Inkastelacja może być pierwotna, gdy charakter obronny nadano podczas wznoszenia, lub wtórna, gdy budowlę przystosowano do tego celu później^[2].

Inkastelacja może dotyczyć:

wyposażenia obiektu w urządzenia bądź obronne elementy architektoniczne (na przykład machikuły);
otoczenia nieobronnych budowli obwodem obronnym na przykład fosą, wałem, częstokołem, parkanem, i tymi podobnymi^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Bogdanowski 1993 ↓, s. 64.
↑ ^a ^b Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 523.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz Bogdanowski: Sztuka obronna. Kraków: Zarząd Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych w Krakowie, 1993.

[CITEREFBogdanowski199364-1] Bogdanowski 1993 ↓, s. 64.

[archi-2] Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 523.

[1]

[2]