Ilja Ponomariow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ilja Ponomariow

Илья Пономарёв

Pełne imię i nazwisko	Ilja Władimirowicz Ponomariow
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1975 Moskwa
poseł do Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej
Okres	od 2007
Przynależność polityczna	Sprawiedliwa Rosja
Multimedia w Wikimedia Commons

Ilja Władimirowicz Ponomariow (ros. Илья Владимирович Пономарёв; ur. 6 sierpnia 1975 w Moskwie) – rosyjski fizyk, przedsiębiorca i polityk, poseł do Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ilja Ponomariow urodził się 6 sierpnia 1975 roku w Moskwie^[1]. W młodości był zastępcą szefa sztabu ds. ideologii w moskiewskiej organizacji pionierów, ale przyczynił się do rozwiązania organizacji po wprowadzeniu wojsk do Wilna w 1991 roku. Był jednym z liderów antysystemowego, młodzieżowego Frontu Lewicy. Mając 14 lat zaczął zarabiać oferując usługi informatyczne, a w wieku 16 lat otworzył własną firmę. W 1995 roku zajął się tworzeniem sieci komputerowych w dużych rosyjskich przedsiębiorstwach, próbował także uruchomić telewizję internetową^[2]. Studiował fizykę na Uniwersytecie Moskiewskim, a następnie w latach 1998–2001 pracował w koncernie naftowym Jukos. Po odejściu z Jukosu zaczął pracę dla różnych przedsiębiorstw^[3].

Odchodząc z biznesu do polityki deklarował się jako komunista, w 2003 roku został dyrektorem^[3] Centrum Informacyjno-Technologicznego Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej, odpowiadał m.in. za tworzenie partyjnego portalu internetowego. Rozczarowany uległą wobec władz postawą partii, rozstał się z nią po wyborach do Dumy z 2003 roku i został działaczem opozycyjnej Sprawiedliwej Rosji. W 2006 roku przekształcił Front Lewicy, odbierając mu charakter organizacji młodzieżowej. W późniejszych latach został członkiem Rady Centralnej Sprawiedliwej Rosji, a w 2007 roku posłem do Dumy Państwowej z jej ramienia^[2].

W 2012 roku^[3], po wybraniu Władimira Putina na trzecią kadencję prezydencką, brał udział w antyprezydenckich protestach^[4], a następnie sprzeciwiał się ustawie umożliwiającej karanie wysokimi grzywnami uczestników antyrządowych protestów^[3]. Na forum Dumy nazwał prezydencką Jedną Rosję „partią oszustów i złodziei”, za co otrzymał zakaz występowania w parlamencie^[4] przez miesiąc^[3].

W 2013 roku służby śledcze zaczęły badać działalność fundacji Skołkowo i oskarżyły jej ówczesnego wiceprezesa Aleksieja Bieltiukowa o defraudację w latach 2010–2012 750.000 dolarów, które przekazał on Ponomariowowi za wygłoszenie 10 wykładów i pracę naukową w USA. Ponomariow udowadniał wówczas, że pieniądze przeznaczył na cele zgodne z przeznaczeniem umowy. Pomimo tego w sierpniu 2013 roku sąd nakazał mu wpłatę na rzecz fundacji 2,7 mln rubli^[5].

20 marca 2014 roku jako jedyny zagłosował przeciw włączeniu Krymu do Federacji Rosyjskiej, choć nie zakwestionował zgodności krymskiego referendum z prawem, ani nie zanegował sensu samej inkorporacji tego regionu. W wydanym oświadczeniu Ponomariow skrytykował jedynie nadmierny pośpiech przy podejmowaniu decyzji, sugerując konieczność uprzedniej obserwacji sytuacji międzynarodowej wokół Krymu, co miałoby poprawić stosunki rosyjsko-ukraińskie i zapobiec zbliżeniu Ukrainy do NATO^[4]. Po głosowaniu członkowie Liberalno-Demokratycznej Partii Rosji zapowiedzieli, że zamierzają złożyć 7 kwietnia wniosek o pozbawienie Ponomariowa mandatu^[3].

26 marca 2015 roku prokuratura zwróciła się do Dumy z wnioskiem o pozbawienie Ponomariowa immunitetu w związku ze sprawą fundacji Skołkowo. 7 kwietnia Duma pozbawiła Ponomariowa immunitetu przy jednym głosie sprzeciwu i trzech wstrzymujących się. Ponomariow w reakcji podkreślił, że większość zasądzonej kwoty spłacił fundacji, a pozbawienie immunitetu uznał za przejaw bezprawia. W chwili głosowania przebywał w USA, decyzję o powrocie do kraju uzależnił od dalszego rozwoju wydarzeń^[5]. Latem 2015 media donosiły, że George Soros powierzył mu zadanie nadzorowania wydobycia gazu łupkowego w Polsce i na Ukrainie^[6].

Żonaty, ma syna i córkę^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]