French
DeutschIgnacy Strasfogel – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Imię i nazwisko | Ignace Strasfogel |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 lipca 1909 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | 6 lutego 1994 |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ignacy Strasfogel, też Ignace Strasfogel (ur. 17 lipca 1909 w Warszawie, zm. 6 lutego 1994 w Nowym Jorku)[1] – polski dyrygent, pianista i kompozytor żydowskiego pochodzenia.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1912 zamieszkał w Berlinie. Studiował w berlińskiej Hochschule für Musik pianistykę[2] oraz kompozycję u Franza Schrekera i dyrygenturę u Juliusa Prüwera, uzyskując dyplom w 1929[1]. W 1926, w wieku 17 lat, za II Sonatę na fortepian zdobył stypendium im. Mendelssohna przyznawane młodym kompozytorom[2].
W latach 1929–1933 był korepetytorem i dyrygentem opery w Teatrze Miejskim w Düsseldorfie, asystentem dyrygenta w Staatsoper Berlin i dyrektorem muzycznym w berlińskim Theater am Kurfürstendamm[1].
Po dojściu Hitlera do władzy został zmuszony do opuszczenia Niemiec i w styczniu 1934 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Osiedlił się w Nowym Jorku. Był akompaniatorem m.in. skrzypka Józsefa Szigetiego, wiolonczelisty Grigorija Piatigorskiego i śpiewaka Lauritza Melchiora[2]. Pracował w Filharmonii Nowojorskiej jako pianista, a w latach 1944–1945 jako asystent dyrygenta[1][2]. Równocześnie prowadził koncerty na Stadionie Lewinsohna[1].
W latach 1951–1974 był dyrygentem rezydentem w Metropolitan Opera, poprowadził tam ponad 20 przedstawień z szerokiego repertuaru operowego; latem 1957 odbył z zespołem tej opery tournée po Stanach Zjednoczonych. Był dyrygentem gościnnym Orchestre de la Suisse Romande, Staatsoper Berlin i Chicago Symphony, dyrygował też gościnnie m.in. w Waszyngtonie, Filadelfii, Nowym Orleanie i Toronto. Regularnie prowadził przedstawienia podczas Cincinnati Summer Opera oraz innych festiwali muzycznych. Był też dyrygentem widowisk muzycznych na Broadwayu[1][2].
W 1983, po 35-letniej przerwie, powrócił do twórczości kompozytorskiej.
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiału źródłowego[3])
Utwory orkiestrowe
- A Child's Day. Variations on a Well-Known Tune (w rękopisie) (1946)
Utwory kameralne
- I Kwartet smyczkowy (ok. 1927)
- II Kwartet smyczkowy (1989–1990)
- Duet na skrzypce i fortepian (w rękopisie) (1991)
Utwory na instrument solowy
- Suite für Klavier nach Jakob Callot (w rękopisie) (1923)
- Capriccio mit alten Tänzen nach acht Kupferstichen von Jakob Callot (1923–1924)
- Scherzo na fortepian (1924)
- I Sonata fortepianowa (1925)
- II Sonata fortepianowa (1926)
- Prelude, Elegie, Rondo na gitarę (ok. 1940)
- A Child's Day. Variations on a Well-Known Tune, wersja na fortepian (w rękopisie) (1946)
- Preludio fugato na fortepian (1946)
- Rondo, wariacje na fortepian (1988–1989)
- Scherzo (Moderato) na fortepian (1992)
Utwory wokalne
- In der Fremde na głos i fortepian, sł. Joseph von Eichendorff (ok 1928–1933)
- The Children's Room na głos i fortepian, sł. Alma Lubin (1948)
- Four Millay Songs na tenor lub mezzosopran i fortepian; sł. Edna St. Vincent Millay (1983–1984)
- September Afternoon na głos i fortepian, sł. Mary Rose Eaton His (1984)
- Three Songs for Soprano and Piano; sł. Emily Dickinson (1984)
- Dear Men and Women na baryton i fortepian; sł. John Hall Wheelock (1985)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Leon Tadeusz Błaszczyk, Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX I XX wieku. Słownik biograficzny, Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 234, ISBN 978-83-939735-1-4.
- ↑ a b c d e Ignace Strasfogel, 84, Pianist and Conductor [online], The New York Times, 10 lutego 1994 [dostęp 2020-05-26] (ang.).
- ↑ Ignace Strasfogel Archiv [online], Akademie der Künste, Berlin (niem.).