French
DeutschIgnacy Franciszek Ossoliński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | ||
| ||
| Data urodzenia | 1730 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 sierpnia 1784 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Sakra biskupia | 13 października 1765 | |
| Odznaczenia | ||
  | ||
| Data konsekracji | 13 października 1765 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Ignacy Franciszek (Franciszek Salezy Kandyd) Ossoliński herbu Topór (ur. 1730 – zm. 7 sierpnia 1784 w Lublinie) – biskup kijowski od 1774, biskup koadiutor bakowski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojcem był Józef Ossoliński (chorąży), (zm. 1757) - chorąży podlaski, liwski, podczaszy mielnicki, a matką Teresa Sienicka (1717 - 1786).
W 1749 wstąpił do kapucynów. W 1765 przyjął sakrę biskupa koadiutora bakowskiego, jednak już wkrótce został koadiutorem z prawem następstwa po biskupie kijowskim Józefie Andrzeju Załuskim.
W 1775 roku otrzymał od Stanisława Augusta Poniatowskiego Order Świętego Stanisława, był też kawalerem Orderu Orła Białego. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[2]
Rządy w diecezji kijowskiej w 1774 roku rozpoczął od odbudowy spalonej w 1768 roku katedry w Żytomierzu, stolicy biskupstwa kijowskiego. Jej rekonstrukcję zakończył dopiero biskup Kacper Kazimierz Cieciszowski w 1801. Przeprowadził wizytację swojej diecezji, osobiście wizytując jednak tylko katedrę i kapitułę, powiększył liczbę parafii z 27 do 33, w latach 1774-1776 ogłaszał listy pasterskie i inne rozporządzenia.
Pochowany w Kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Lublinie.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ignacy Franciszek Ossoliński, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XXIV, 1979
- Krzysztof Rafał Prokop, Biskupi kijowscy obrządku łacińskiego XIV-XVIII w. Szkice biograficzne, Biały Dunajec - Ostróg 2003, ISBN 83-911918-09-6
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 313.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.