French
DeutschI wojna o niepodległość Szkocji – Wikipedia, wolna encyklopedia
I wojna o niepodległość Szkocji – miała miejsce w latach 1296–1328.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
W 1296 roku Szkocja została zaatakowana i zaanektowana przez Anglię. Wojska króla Edwarda I wygrały bitwy pod Berwick i Dunbar. Rok później William Wallace wzniecił niepodległościowe powstanie. W tym samym roku powstańcy wygrali bitwę pod Stirling. Powstanie trwało do 1305 roku, kiedy Wallace został schwytany i zamordowany.
Rok później Robert Bruce zamordował Johna Comyna III, uzyskując szkocki tron. Odpowiedzią Edwarda I było zlecenie morderstwa braci Roberta Bruce’a w 1307 roku. W tym samym roku odbyła się bitwa na wzgórzach Louden, która była pierwszym znaczącym zwycięstwem Szkotów nad Anglikami.
W 1308 roku miała miejsce bitwa na przełęczy Brander, w której pokonany został wspomagany przez Anglików John Comyn IV. W 1314 roku stoczono bitwę pod Bannockburn, w której wojska szkockie pokonały angielskie, dużo od nich liczniejsze. Skutkiem tego zwycięstwa było uznanie niepodległości Szkocji.
Zakończenie[edytuj | edytuj kod]
W 1320 roku szkoccy możnowładcy wydali deklarację z Arbroath w sprawie niepodległości Szkocji, a papież przychylił się do postulatów w niej zawartych i wezwał Edwarda II do zawarcia ze Szkocją pokoju. Sześć lat później odbyły się pierwsze obrady szkockiego parlamentu, a w 1328 roku Edward III i Robert I podpisali układ w Northampton, potwierdzający niepodległość Szkocji i zapewniający jej tron Robertowi I.