Hrabiowie Barcelony – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mianowani przez władców frankijskich:

• Berà (801–820)
• Rampó (820–826)
• Bernard z Septymanii (826–832)
• Berenguer z Tuluzy (832–835)
• Bernard z Septymanii (836–844)
• Sunifred I (844–848)
• Wilhelm (848–850)
• Aleran i Isembart (850–852)
• Odalryk (852–858)
• Humfryd (858–864)
• Bernard z Gocji (865–878)
• Wilfred Włochaty (878–897)

Hrabiowie dziedziczni, podlegli feudalnie Karolingom:

• Borrell I (897–911)
• Sunyer I (911–947)

Hrabiowie dziedziczni, niezależni od Karolingów:

• Borrell II (947–992), do 966 roku razem z bratem Miro
• Rajmund Borrell (992–1017)
• Berengar Rajmund I Krzywy (lub Garbaty, 1017–1035)
• Rajmund Berengar I Stary (1035–1076)
• Rajmund Berengar II Lnianogłowy (1076–1082)
• Berengar Rajmund II Bratobójca (1076–1097, współrządził z Rajmundem Berengarem II i Rajmundem Berengarem III)
• Rajmund Berengar III Wielki (1082–1131)
• Rajmund Berengar IV Święty (1131–1162)
• Alfons II Aragoński (Cnotliwy lub Trubadur, 1162–1164)

W 1164 roku Alfons II został królem Aragonii i od tej pory tytuł hrabiego Barcelony przysługiwał wszystkim następnym władcom Aragonii.

• Hrabstwo Barcelony