Horyzont radiolokacyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Horyzont radiolokacyjny, horyzont radarowy – pozorna linia wyznaczona przez krzywiznę Ziemi, ograniczająca zasięg wykrywania celów przez stację radiolokacyjną. Odległość do tego horyzontu jest większa niż do horyzontu widocznego (optycznego) i do horyzontu geometrycznego, ponieważ mikrofalowe fale radiowe uginają się w atmosferze bardziej od fal świetlnych^[1].

Horyzont radarowy obniża możliwości wykrywania celów nisko lecących i naziemnych (nawodnych). Na dystans do horyzontu ma wpływ częstotliwość fali, na której pracuje stacja radarowa i wysokość, na jakiej umieszczona jest antena stacji^[1].

Teoretyczny dystans wykrywania celu można wyliczyć wzorem: $D_{h}=4{,}13({\sqrt {H_{a}}}\times {\sqrt {H_{c}}}),$ gdzie

$D_{h}$ – zasięg wykrywania w kilometrach;
$H_{a}$ – wysokość umieszczenia anteny w metrach;
$H_{c}$ – wysokość, na której znajduje się cel^[2].

Dla stacji usadowionej na poziomie gruntu, cel znajdujący się na wysokości ok. 600 m winien zostać wykryty z dystansu ok. 100 km^[2]. W realnych warunkach horyzont radarowy jest wyznaczany przez nierówności terenu. Jako że linia horyzontu będzie linią przecięcia się wiązki promieniowania radarowego z powierzchnią gruntu, nierówności terenu będą ograniczać zasięg widzenia stacji^[3]. Realnie więc, z dystansu 100 km stacja naziemna wykryje raczej cele znajdujące się na wysokości ponad 2000 m^[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Horyzont radiolokacyjny. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 217.
↑ ^a ^b ^c Jan Pietrasieński, Witold Bużantowicz, Stanisław Grzywiński: Problemy radiolokacyjnego wykrywania i śledzenia bardzo małych obiektów powietrznych w systemach przeciwdziałania zagrożeniom. W: Port morski, port lotniczy i ich bezpieczeństwo. Jarosław Michalak (red.). Gdynia: Wydawnictwo BP, 2015, s. 238. ISBN 978-83-943934-3-4.
↑ Norbert Świętochowski, Jacek Piontek. Artyleryjskie rozpoznanie radiolokacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2012 (2), s. 5–18, 2012. Wydawnictwo Akademii Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki. ISSN 1731-8157.

[tech-ency-1] Horyzont radiolokacyjny. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 217.

[port-2] Jan Pietrasieński, Witold Bużantowicz, Stanisław Grzywiński: Problemy radiolokacyjnego wykrywania i śledzenia bardzo małych obiektów powietrznych w systemach przeciwdziałania zagrożeniom. W: Port morski, port lotniczy i ich bezpieczeństwo. Jarosław Michalak (red.). Gdynia: Wydawnictwo BP, 2015, s. 238. ISBN 978-83-943934-3-4.

[3] Norbert Świętochowski, Jacek Piontek. Artyleryjskie rozpoznanie radiolokacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2012 (2), s. 5–18, 2012. Wydawnictwo Akademii Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki. ISSN 1731-8157.

[1]

[2]

[3]