French
DeutschHieronim Grala – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia średniowieczna i nowożytna (XVI-XVII w.) Europy Wschodniej | |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Doktorat | 12 grudnia 1990 – historia: archiwistyka |
| Habilitacja | 20 grudnia 2018 – literaturoznawstwo |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status | Członek Komitetu Słowianoznawstwa |
| Nauczyciel akademicki | |
| Instytut | Instytut Historyczny UW |
| Okres zatrudn. | 1980–2013 |
| Jednostka | Wydział Artes Liberales UW |
| Okres zatrudn. | od 2013 |
| Dyrektor Instytutu Polskiego w Sankt Petersburgu | |
| Okres spraw. | 2000–2005 |
| Poprzednik | utworzenie stanowiska |
| Następca | |
| Dyrektor Instytutu Polskiego w Moskwie | |
| Okres spraw. | 2005–2009 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
     | |
Hieronim Czesław Grala[1] (ur. 30 maja 1957 w Siedlcach) – polski historyk, badacz dziejów Rusi, dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim (1980). Doktorat (Kanclerz Iwan Wiskowaty. Studium kariery politycznej w XVI-wiecznej Rosji) obronił 16 listopada 1990 pod kierunkiem Andrzeja Poppego. W 2018 habilitował się na podstawie pracy Stosunki polsko-moskiewskie w XVI–XVII w. – problemy źródłoznawcze, literaturoznawcze i edytorskie[1].
Pracownik Instytutu Historii UW od 1980 kolejno jako asystent stażysta, asystent, starszy asystent, adiunkt od 1991, starszy wykładowca od 2010, adiunkt od 2011 w Zakładzie Historii Średniowiecznej. Od kwietnia 1981 do maja 1982 odbywał służbę wojskową. W latach 1990–1993 sekretarz naukowy Instytutu Historycznego UW. Członek Rady Archiwalnej przy Naczelnym Dyrektorze Archiwów Państwowych (1995–1997). Członek Polsko-Rosyjskiej Komisji Historycznej PAN-RAN (obecnie: Komisja Historyków Polski i Rosji), Komisji Bizantynologicznej PAN (do 1999), Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, Istoriko-Rodosłownego Obszczestwa (Moskwa), członek Rady Archiwalnej przy Naczelnym Dyrektorze Archiwów Państwowych w latach 1995–1997. Przewodniczący zarządu Fundacji Naukowej Przyjaciół Instytutu Historii UW „Klio” w latach 1991–2000. Redaktor serii Monumenta historica res gestas Europae Orientalis illustrantia. Fontes XV–XVII saec. (Warszawa-Moskwa, od 1995). Współpracownik działu bibliograficznego „Russia Mediaevalis” (München). Członek redakcji „Mówią Wieki” (od 1995). Kierownik Komisji „Polono-Russica” od 2011. Profesor honorowy Moskiewskiej Akademii Ekonomiki i Prawa (MAEL) od 2011[1]. Członek Polskiego Towarzystwa Heraldycznego (od 1987), członek zagraniczny rosyjskiego Towarzystwa Historyczno-Genealogicznego (od 1988), członek honorowy Towarzystwa Przyjaciół Muzeów Moskiewskiego Kremla (od 2006)[1].
W latach 2000–2009 w służbie dyplomatycznej – radca Ambasady RP w Federacji Rosyjskiej (I radca od 2007). Był dyrektorem Instytutu Polskiego w Petersburgu (2000–2005) i dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie (2005–2009). Od 2013 wykładowca Wydziału „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się Rusią średniowieczną i nowożytną.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi „za zasługi dla promocji kultury polskiej” (2004)[2]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (2005)
- Medal „Pro Memoria” (2004)
- Odznaka Honorowa Sybiraka (2004)
- Odznaka Honorowa „Obozy internowanych w Rosji Sowieckiej” (2009)
- Medal „Na Pamiątkę 300-lecia Petersburga” (Prezydent FR – 2004)
- Medal A.N. Olenina (Rosyjska Biblioteka Narodowa – 2005)
- Medal Jubileuszowy „Mieżdunarodnogo Sojuza Muzikalnych Diejatieliej” (2007)
- Medal „Za licznyj wklad w razwitije rossijskoj słowiesnosti” (Ministerstwo Kultury FR – 2009)
- Profesor honorowy Moskiewskiej Akademii Ekonomiki i Prawa (2011)
- Członek honorowy Akademii Dziennikarstwa Kazachstanu (2015)
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Rola Rusi w wojnach bizantyńsko-bułgarskich przełomu XII i XIII wieku, „Balcanica Posnaniensia” 2 (1985), s. 125–132.
- Tradycja dziejopisarska o pobycie władcy Bizancjum w Haliczu. Jan Długosz i kronikarz hustyński, „Kwartalnik Historyczny” 93 (1986), s. 639–661.
- Kołpak Witołdowy czy czapka Monomacha? Dylematy wyznawców prawosławia w monarchii ostatnich Jagiellonów, [w:] Katolicyzm w Rosji i prawosławie w Polsce (XI–XX w.), Warszawa 1997, s. 51–67.
- Iwan Michajłow Wiskowatyj. Kariera gosudarstwiennogo diejatiela w Rossii XVI w., Moskwa: izd. Radiks, 1994.
- (redakcja) Modernizacja struktur władzy w warunkach opóźnienia: Europa Środkowa i Wschodnia na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych, Warszawa: Wydawnictwo „DiG” 1999.
- (redakcja) Paweł Tokarz, Wyprawa kijowska Bolesława Chrobrego w roku 1018, Warszawa: Stud. Koło Naukowe Historyków UW 1996.
- (redakcja) Stosunki międzywyznaniowe w Europie Środkowej i Wschodniej w XIV–XVII wieku, Warszawa: DiG 2002.
- (redakcja) Ostmitteleuropa im 14.–17. Jahrhundert – eine Region oder Region der Regionen?, Warszawa: Wydawnictwo DiG 2003.
- (wraz z O.S. Dawtianem), Podarocznyj etikiet, Sankt Pietierburg: Impredservis 2017.
- (wraz z Witoldem Juraszem) Wataha Putina, Warszawa, Wydawnictwo Czerwone i Czarne 2023
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Hieronim Grala, Autoreferat [online], al.uw.edu.pl, listopad 2018 [dostęp 2022-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-08].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 2004 r. o nadaniu orderu i odznaczeń, nr 38 (M.P. z 2005 r. nr 2, poz. 16).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- strona Instytutu Historii UW. [zarchiwizowane z tego adresu].
- Dr hab. Hieronim Grala, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-05-21].[martwy link]
- Grala Hieronim [online], Wydział „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego, 25 listopada 2020 [dostęp 2021-03-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-25].
- Hieronim Grala [online], uw.academia.edu [dostęp 2021-03-05].
- Дмитриев М. В., Иероним Чеславович Граля – польский знаток истории Московской Руси // Новое прошлое. 2017. № 2. С. 238–250.