Henryk Piekarski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Piekarski
	; Henryk Piekarski (1990)
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1962 ; Kąty Wrocławskie
	Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Piekarski (ur. 7 czerwca 1962 w Kątach Wrocławskich) – polski żużlowiec.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W lidze zadebiutował 24 maja 1981 roku podczas spotkania Sparta Wrocław - Stal Rzeszów, w jednym starcie zaliczając upadek. Jednak już w kolejnym meczu w Lublinie był najlepszym zawodnikiem drużyny, zdobywając osiem punktów i wygrywając jeden z wyścigów. We wrocławskim zespole jeździł przez trzy kolejne sezony, które były ciężkie w ówczesnej historii klubu. Później przeniósł się na dwa sezony do GKM-u Grudziądz. Jednak później powraca do Wrocławia. Za jego największy sukces można zaliczyć zdobycie dwóch złotych medali za zdobycie tytułu Drużynowego Mistrza Polski na żużlu w sezonach 1993 i 1994. Jednak wówczas był tylko rezerwowym, ponieważ według ówczesnego trenera wrocławskiego klubu - Ryszarda Nieścieruka, byli lepsi w postaci m.in. Wojciecha Załuskiego, Tommy'ego Knudsena, Dariusza Śledzia czy Piotra Barona. Do największych sukcesów indywidualnych należy zaliczyć zwycięstwo w memoriale dra Lecha Barana w 1990 roku. W wieku 33 lat po sprowadzeniu dwóch utalentowanych juniorów - Jasona Crumpa i Piotra Protasiewicza - Piekarski musiał szukać nowego pracodawcy. Sezon 1995 spędził w Cemwapie Opole. Na tle wyraźnie słabszych kolegów prezentował się całkiem dobrze, uzyskując średnią biegopunktową 1,583. Najlepiej spisał się w spotkaniu ze Śląskiem Świętochłowice, w którym zdobył dziesięć punktów.