Henryk Kucha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Kucha (ur. 8 kwietnia 1945 w Husowie^[1], zm. 11 lipca 2020^[2]) – polski geolog, mineralog, pracownik naukowy Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie, odkrywca minerałów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie (1963)^[3]. W 1969 ukończył studia w Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie^[1]. Jego praca dyplomowa Mineralizacja torowa pegmatytów z okolic Bogatyni otrzymała wyróżnienie na IV Ogólnopolskim Konkursie na najlepszą pracę dyplomową studentów uczelni technicznych^[3]. Po ukończeniu studiów podjął pracę na macierzystej uczelni^[1], początkowo w Zakładzie Złóż Rud na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym^[3]. W 1973 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie pracy "Występowanie złota, niklu i kobaltu w złożach miedzi Lubina i Polkowic", w 1982 stopień doktora habilitowanego^[1], w 1995 tytuł profesora nauk o ziemi^[4]. Pracował na Wydziale Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska AGH^[4].

Był odkrywcą trzech minerałów: eugenitu (w okolicach Lubina, w złożach cechsztyńskich)^[5], hibbingitu (1991 – w okolicach amerykańskiego miasta Hibbing)^[5][6] i viaeneitu (1993 – w okolicach belgijskiej miejscowości Engis)^[5][7]. Odkrył i udokumentował występowanie złota i platyny w złożach miedzi na obszarze Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego w okolicach Lubina^[1].

Był twórcą metody analizy wartościowania siarki przy pomocy mikroanalizatora rentgentowskiego oraz metody oznaczania komórki elementarnej nowych minerałów za pomocą transmisyjnego mikroskopu elektronowego^[1].

W 1976 otrzymał Nagrodę Naukową im. Ludwika Zejsznera za pracę Materia organiczna Au, Ni i Co w utworach cechszstynu monokliny przedsudeckiej^[3]. W 1996 Belgijskie Towarzystwo Geologiczne przyznało mu Medal Van Den Broeka^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]