Helen Taft – Wikipedia, wolna encyklopedia

Helen Louise Herron Taft

Helen Taft (1908)
Data i miejsce urodzenia	2 czerwca 1861[1] Cincinnati[1]
Data i miejsce śmierci	22 maja 1943 Waszyngton
Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych
Okres	od 4 marca 1909 do 4 marca 1913
Poprzedniczka	Edith Roosevelt
Następczyni	Ellen Wilson
Multimedia w Wikimedia Commons

Helen Louise Herron Taft (ur. 2 czerwca 1861 w Cincinnati, zm. 22 maja 1943 w Waszyngtonie) – pierwsza dama Stanów Zjednoczonych w latach 1909–1913, jako żona prezydenta Williama Tafta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Helen Herron była czwartym dzieckiem prawnika Johna Williamsona Herrona^[1]. Miała dziesięcioro rodzeństwa, a w domu rodzinnym była nazywana „Nellie”^[1]. Ukończyła prywatną szkołę dla dziewcząt (Miss Nourse's School, znaną jako The Nursery), lecz nie podjęła studiów na uniwersytecie^[1]. Swojego przyszłego męża Williama Tafta poznała około 1879, kiedy to wspólnie zjeżdżali na sankach na górze Mount Auburn^[1]. Początkowo uważała, że nie jest on odpowiednią partą na męża, i dwukrotnie odrzuciła jego oświadczyny^[2]. W 1885 Taft ponownie starał się o jej rękę i tym razem został przyjęty^[2]. Ich ślub odbył się rok później^[2].

Po trwającej trzy miesiące podróży poślubnej po Europie powrócili do Stanów Zjednoczonych i zamieszkali w rodzinnym Cincinnati^[2]. Nellie zajmowała się tam promowaniem kultury i założyła w tym celu Cincinnati Orchestra Association^[3]. W 1890 Taftowie przenieśli się do Waszyngtonu, gdzie przez kilka lat William pełnił rolę prawnika reprezentującego rząd amerykański przez Sądem Najwyższym^[3]. W 1900 Taft został mianowany gubernatorem Filipin, więc wraz z żoną przeniósł się do Manili^[3]. W 1903 Taft był faworytem prezydenta Roosevelta do objęcia wakatu w Sądzie Najwyższym^[4]. Taft zawsze pragnął tego stanowiska, jednak sprzeciw Helen spowodował, że odrzucił ofertę^[4]. Niecałe pół roku później William otrzymał propozycję objęcia funkcji sekretarza wojny i, idąc za radą żony, przyjął to stanowisko^[5]. Nellie zależało na właściwym torze kariery politycznej męża, gdyż chciała, by był on naturalnym kandydatem w wyborach prezydenckich w 1908^[5]. W tym także celu wydawała wystawne przyjęcia dla waszyngtońskiej elity^[6]. W 1908 jej mąż otrzymał nominację Partii Republikańskiej na prezydenta^[6].

Na dzień przed zaprzysiężeniem Taftowie wprowadzili się do Białego Domu^[7]. Nowa pierwsza dama wprowadziła tam nowe porządki, jak wymiana personelu, zamiana salonów do spotkań publicznych na prywatne pokoje i sprowadzenie mebli i kwiatów z Filipin^[7]. Większość jej zmian była krytykowana przez elitę stolicy, która twierdziła, że Helen Taft traktuje Biały Dom jak pałac w Manili^[7]. Ponadto Nellie wprowadziła wieczory artystyczne i zasadziła 80 drzew wiśni nad brzegiem Potomaku^[8].

Helen Taft bardzo aktywnie włączała się w sprawy państwowe i decyzje polityczne męża^[9]. Prezydent twierdził, że jego żona w rzeczywistości rządzi krajem, a on jest jedynie „nominalnym prezydentem”^[9].

W 1909 Helen Taft miała wylew^[10]. W czasie jej niedyspozycji obowiązki pierwszej damy przejęły siostry prezydenta oraz jego córka^[10]. Nellie wróciła do zdrowia rok później^[10]. Porażka jej męża w wyborach w 1912 bardzo ją zasmuciła i zirytowała^[11]. Opuściła Biały Dom, nie żegnając się z personelem, i nie przyjęła zaproszenia od nowo wybranego prezydenta, Woodrowa Wilsona^[11]. Oboje zamieszkali w New Haven, gdzie William został profesorem na Uniwersytecie Yale^[11]. Po śmierci męża, w 1930, nie uczestniczyła już w życiu publicznym^[12]. Zmarła 22 maja 1943 i została pochowana na cmentarzu Narodowym w Arlington^[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Helen Herron wyszła za mąż za Williama Tafta 19 czerwca 1886 w Cincinnati^[2]. Para miała troje dzieci: Roberta (ur. 8 września 1889)^[2], Helen (ur. 1 sierpnia 1891) i Charlesa (ur. 20 września 1897)^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).brak strony w książce

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Helen Herron Taft. Biały Dom. [dostęp 2016-11-09]. (ang.).