Harold Macmillan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harold Macmillan
	; Harold Macmillan (1942)
Pełne imię i nazwisko	Maurice Harold Macmillan
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1894 ; Londyn
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 1986 ; Birch Grove
	Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 10 stycznia 1957; do 18 października 1963
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Anthony Eden
Następca	Alec Douglas-Home
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Maurice Harold Macmillan (ur. 10 lutego 1894 w Londynie, zm. 29 grudnia 1986 w Birch Grove, Sussex) – brytyjski polityk, w latach 1957–1963 lider Partii Konserwatywnej oraz premier Wielkiej Brytanii.

Wcześniej mister obrony, spraw zagranicznych, oraz kanclerz skarbu. Politykę zagraniczną i obronną opierał na przywróceniu dobrych stosunków ze Stanami Zjednoczonymi i budowie brytyjskich sił jądrowych. Czasami zwany „Supermac” lub „Mac the Knife”.

Autor pamiętników z lat 1914-1945 (wyd. pol. 1981)^[1].

Wczesne lata życia i małżeństwo[edytuj | edytuj kod]

Macmillan urodził się przy 52 Cadogan Place w londyńskiej dzielnicy Chelsea jako syn Maurice’a Crawforda Macmillana i Helen Artie Tarleton Belles. Wykształcenie odebrał w Summer Fields School oraz w Eton College. Następnie 2 lata studiował w Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po wybuchu I wojny światowej służył w szeregach Grenadier Guards. Był trzykrotnie ranny i dosłużył się stopnia kapitana. Po wojnie nie wrócił na studia. Rozpoczął pracę jako młodszy partner w rodzinnej firmie wydawniczej, Macmillan Publishers (1920).

21 kwietnia 1920 r. poślubił lady Dorothy Cavendish (28 lipca 1900 – 21 maja 1966), córkę Victora Cavendisha, 9. księcia Devonshire, i lady Evelyn FitzMaurice, córki 5. markiza Lansdowne. Harold i Dorothy pozostali małżeństwem do końca jej życia, mimo kilkuletniego romansu pani Macmillan z Robertem Boothbym, który mógł być ojcem najmłodszej córki Dorothy. Romans żony mógł być przyczyną załamania nerwowego Macmillana w 1931 r.^[2]

Harold i Dorothy mieli razem syna i trzy córki:

Maurice Victor Macmillan (27 stycznia 1921 – 10 marca 1984), wicehrabia Macmillan of Ovenden
Ann Caroline Macmillan (ur. 1923), żona Juliana Fabera, miała dzieci, jej synem jest polityk konserwatywnym David Faber
Catherine Macmillan (1926 – 1991), żona polityka konserwatywnego Juliana Ameryego, miała dzieci
Sarah Macmillan (1930 – 1970)

Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]

Macmillan został wybrany do Izby Gmin w wyborach powszechnych 1924 r. jako reprezentant okręgu Stockton-on-Tees. Miejsce w parlamencie utracił po wyborach 1929 r., ale odzyskał je już w 1931 r. Lata 30. spędził w tylnych ławach parlamentu jako krytyk polityki appeasementu. W 1938 r. opublikował swoją książkę The Middle Way.

Swoje pierwsze stanowisko w administracji rządowej otrzymał w 1940 r., kiedy Winston Churchill mianował go parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie zaopatrzenia^[3]. W 1942 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie ds. kolonii. W latach 1942–1945 był ministrem-rezydentem w Afryce Północno-zachodniej. Pod koniec II wojny światowej był również doradcą politycznym przy gen. Haroldzie Alexandrze, głównodowodzącym wojsk alianckich na obszarze śródziemnomorskiego teatru działań wojennych.

W latach 1941–1943 kierował Brytyjską Komisją Rewindykacyjną (British Council) w Londynie, która monitorowała niemieckie grabieże dziedzictwa kultury w okupowanej Europie. Polskę w Komisji Macmillana reprezentował mjr dr Karol Estreicher jr (1906-1984) jako kierownik Biura Rewindykacji Strat Kulturalnych rządu RP w Londynie [źródło: D. Matelski, Karol Estreicher jr 1906-1984 – biografia wielkiego Polska. Przedmowa: Zbigniew K. Witek, t. II (1939–1945), Kraków 2017, s. 392–414 i zdj. 640].

Po powrocie do Wielkiej Brytanii Macmillan został ministrem lotnictwa w gabinecie dozorującym Churchilla. W lipcu przegrał wybory w swoim okręgu, ale jeszcze w 1945 r. powrócił do Izby Gmin po wyborach uzupełniających w okręgu Bromley. Po powrocie konserwatystów do władzy w 1951 r. został ministrem budownictwa i samorządu lokalnego^[4]. W październiku 1954 r. został ministrem obrony^[4]. W gabinecie Anthony’ego Edena był najpierw ministrem spraw zagranicznych, a następnie kanclerzem skarbu^[5]. Po rezygnacji Edena w styczniu 1957 r. w związku z kryzysem sueskim nowym premierem został Macmillan^[5].

Premier Wielkiej Brytanii[edytuj | edytuj kod]

Macmillan utrzymał się na czele rządu przez 6 lat, chociaż w momencie obejmowania stanowiska oświadczył królowej Elżbiecie, że nie ręczy za to, że jego gabinet utrzyma się przez 6 tygodni^[6]. Pozycja Macmillana umocniła się jednak po wygranych wyborach parlamentarnych w październiku 1959 r^[7].

Premier szczególną uwagę przykładał do spraw ekonomicznych. Jednak niezrównoważony bilans płatniczy doprowadził w 1961 r. do pogorszenia się sytuacji gospodarczej. Spowodowało to spadek poparcia dla konserwatystów i serię porażek w wyborach uzupełniających w 1962 r. Aby przeciwdziałać spadkowi poparcia 13 lipca 1962 r. Macmillan zdymisjonował siedmiu członków gabinetu (lorda Kilmuira, Selwyna Lloyda, Davida Ecclesa, Harolda Watkinsona, Charlesa Hilla, Johna Maclaya i lorda Millsa) oraz ośmiu młodszych ministrów. Wydarzenie to otrzymało nazwę „nocy długich noży”.

W polityce zagranicznej Macmillan dążył do zacieśnienia stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, nadszarpniętych po kryzysie sueskim^[7]. Pomogła mu w tym przyjaźń jaką jeszcze podczas wojny zawarł z prezydentem Eisenhowerem. Jednocześnie działał na rzecz odbudowy prestiżu Wielkiej Brytanii na Bliskim Wschodzie. W 1957 r. przeprowadzono również pierwszą próbę z brytyjską bronią jądrową. Macmillan starał się również nawiązać lepsze stosunki z blokiem wschodnim, czemu służyć miała m.in. wizyta w Moskwie w 1959 r.

Również w 1959 r. rozpoczął się proces przyznawania Cyprowi niepodległości. Jednak skomplikowany system uruchomiony w celu ochrony praw ludności greckiej i tureckiej zawiódł, i szybko stał się przyczyną wielu problemów Wielkiej Brytanii, która była gwarantem cypryjskiej niepodległości.

Rząd Macmillana jako pierwszy rząd brytyjski złożył podanie o członkostwo w EWG. Stało się to w 1962 r. Dwa lata wcześniej Wielka Brytania była jednym z członków założycieli Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu. Po długich negocjacjach kandydatura brytyjska została ostatecznie zawetowana przez Francję.

Dymisja i ostatnie lata życia[edytuj | edytuj kod]

Porażka w staraniach o członkostwo w EWG poważnie odbiła się na pozycji Macmillana. Kolejnym ciosem była afera Profumo, która wybuchła w 1963 r. i dotyczyła ministra wojny, Johna Profumo, który w 1961 r. nawiązał romans z showgirl, Christine Keeler. Później okazało się, że innym kochankiem Keeler był attaché wojskowy ZSRR, Jewgienij Iwanow. Profumo na forum Izby Gmin zaprzeczył, aby związek z Keeler miał seksualny charakter, jednak późniejsze publikacje prasowe zmusiły go do przyznania się do kłamstwa.

Afera Profumo podkopała pozycję konserwatywnego rządu, którego przewaga nad opozycją stopniała do 69 głosów. W październiku 1963 r. Macmillan, powołując się na zły stan zdrowia, podał się do dymisji. Nowym premierem został Alec Douglas-Home. Macmillan zasiadał w Izbie Gmin do 1964 r. Następnie został prezesem Macmillan Publishers. W 1976 r. otrzymał Order Zasługi. W 1984 r. otrzymał parowski tytuł 1. hrabiego Stockton i zasiadł w Izbie Lordów. Zmarł dwa lata później.

Tytuły od narodzin do śmierci[edytuj | edytuj kod]

1894 – 1924 : Harold Macmillan, Esq
1924 – 1929 : Harold Macmillan, Esq, MP
1929 – 1931 : Harold Macmillan, Esq
1931 – 1942 : Harold Macmillan, Esq, MP
1942 – 1945 : The Right Honourable Harold Macmillan, MP
1945 – 1945 : The Right Honourable Harold Macmillan
1945 – 1964 : The Right Honourable Harold Macmillan, MP
1964 – 1976 : The Right Honourable Harold Macmillan
1976 – 1984 : The Right Honourable Harold Macmillan, OM
1984 – 1986 : The Right Honourable The Earl of Stockton, OM, PC

Gabinety Harolda Macmillana[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy gabinet, styczeń 1957 – październik 1959[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Pierwszy rząd Harolda Macmillana.

Zmiany

marzec 1957 r. – lord Home zastępuje lorda Salisbury’ego na stanowisku Lorda Przewodniczącego Rady i pozostaje na swoim poprzednim stanowisku
wrzesień 1957 r. – lord Hailsham zastępuje lorda Home’a na stanowisku Lorda Przewodniczącego Rady, lord Home pozostaje ministrem ds. Wspólnoty Narodów, Geoffrey William Lloyd zastępuje lorda Hailshama na stanowisku ministra edukacji, Reginald Maudling, Paymaster-General, wchodzi w skład gabinetu
styczeń 1958 r. – Derick Heathcoat-Amory zastępuje Petera Thorneycrofta na stanowisku kanclerza skarbu, John Hare zastępuje Heathcoata-Amoryego na stanowisku ministra rolnictwa, rybołówstwa i żywności

Drugi gabinet, październik 1959 – październik 1963[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Drugi rząd Harolda Macmillana.

Zmiany

lipiec 1960 r. – Selwyn Lloyd zastępuje Dericka Heathcoata-Amoryego na stanowisku kanclerza skarbu, lord Home zastępuje Lloyda na stanowisku ministra spraw zagranicznych, lord Hailsham zastępuje Home’a na stanowisku Lorda Przewodniczącego Rady, Edward Heath zastępuje Hailshama na stanowisku Lorda Tajnej Pieczęci, John Hare zastępuje Heatha na stanowisku ministra pracy i służby narodowej, Christopher Soames zastępuje Hare’a na stanowisku ministra rolnictwa, rybołówstwa i żywności, Duncan Sandys zastępuje lorda Home’a na stanowisku ministra ds. Wspólnoty Narodów, Peter Thorneycroft zastępuje Sandysa na stanowisku ministra lotnictwa
październik 1961 r. – lord Mills zostaje ministrem bez teki, Henry Brooke zastępuje go na stanowisku Paymaster-General, Charles Hill zastępuje Brooke’a na stanowisku ministra budownictwa, samorządu lokalnego i spraw Walii, Iain Macleod zastępuje Hilla na stanowisku Kanclerza Księstwa Lancaster, Reginald Maudling zastępuje Macleoda na stanowisku ministra kolonii, Frederick Erroll zastępuje Maudlinga na stanowisku przewodniczącego Zarządu Handlu
lipiec 1962 r. – „noc długich noży” – Rab Butler zostaje wicepremierem i pierwszym sekretarzem stanu, Henry Brooke zastępuje Butlera na stanowisku ministra spraw wewnętrznych, John Boyd-Carpenter zastępuje Brooke’a na stanowisku Paymaster-General, lord Dilhorne zastępuje lorda Kilmuira na stanowisku Lorda Kanclerza, Reginald Maudling zastępuje Selwyna Lloyda na stanowisku kanclerza skarbu, Iain Macleod zastępuje Maudlinga na stanowisku ministra kolonii, pozostaje jednocześnie na swoim poprzednim stanowisku, Edward Boyle zastępuje Davida Ecclesa na stanowisku ministra edukacji, Peter Thorneycroft zastępuje Harolda Watkinsona na stanowisku ministra obrony, Julian Amery zastępuje Thorneycrofta na stanowisku ministra lotnictwa, Michael Noble zastępuje Johna Maclaya na stanowisku ministra ds. Szkocji, Keith Joseph zastępuje Charlesa Hilla na stanowisku ministra budownictwa, samorządu lokalnego i spraw Walii, Bill Deedes zastępuje lorda Millsa na stanowisku ministra bez teki, Enoch Powell, minister zdrowia, wchodzi w skład gabinetu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Harold Macmillan: Pamiętniki 1914-1945. Bilblioteka Narodowa. [dostęp 2024-02-09]. (pol.).
↑ Parris 1997 ↓.
↑ Olson 2008 ↓, s. 301.
↑ ^a ^b Olson 2008 ↓, s. 322.
↑ ^a ^b Olson 2008 ↓, s. 325.
↑ Macmillan 2003 ↓.
↑ ^a ^b Olson 2008 ↓, s. 326.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Simon Ball: The Guardsmen, Harold Macmillan, Three Friends and the World They Made. Londyn: Harper Collins, 2004.
Lynne Olson: Buntownicy. Warszawa: 2008. ISBN 83-60532-12-5.
Harold Macmillan: The Macmillan Diaries, The Cabinet Years, 1950-1957. red. Peter Catterall. Londym: Macmillan, 2003.
Matthew Parris: Great Parliamentary Scandals: Four Centuries of Calumny, Smear & Innuendo. Londyn: Robson Books, 1997. ISBN 1-86105-152-2.
Nikolai Tolstoy: The Bleiburg Massacres. W: An International Symposium. „Southeastern Europe 1918-1995”. ISBN 953-6525-05-4. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] Harold Macmillan: Pamiętniki 1914-1945. Bilblioteka Narodowa. [dostęp 2024-02-09]. (pol.).

[CITEREFParris1997-2] Parris 1997 ↓.

[CITEREFOlson2008301-3] Olson 2008 ↓, s. 301.

[CITEREFOlson2008322-4] Olson 2008 ↓, s. 322.

[CITEREFOlson2008325-5] Olson 2008 ↓, s. 325.

[CITEREFMacmillan2003-6] Macmillan 2003 ↓.

[CITEREFOlson2008326-7] Olson 2008 ↓, s. 326.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

XVIII wiek	Charles James Fox Lord Grantham Charles James Fox Lord Temple Książę Leeds Lord Grenville
XIX wiek	Lord Grenville Lord Hawkesbury Lord Harrowby Lord Mulgrave Charles James Fox Lord Howick George Canning Lord Bathurst Lord Wellesley Lord Castlereagh George Canning Lord Dudley Lord Aberdeen Lord Palmerston Książę Wellington Lord Palmeston Lord Aberdeen Lord Palmerston Lord Granville Lord Malmesbury John Russell Lord Clarendon Lord Malmesbury Lord Russell Lord Clarendon Lord Stanley Lord Clarendon Lord Granville Lord Derby Lord Salisbury Lord Granville Lord Salisbury Lord Rosebery Lord Iddesleigh Lord Salisbury Lord Rosebery Lord Kimberley Lord Salisbury Lord Lansdowne
XX wiek	Lord Lansdowne Edward Grey Arthur Balfour Lord Curzon Ramsay MacDonald Austen Chamberlain Arthur Henderson Lord Reading John Simon Samuel Hoare Anthony Eden Lord Halifax Anthony Eden Ernest Bevin Herbert Morrison Anthony Eden Harold Macmillan Selwyn Lloyd Lord Home Rab Butler Patrick Gordon Walker Michael Stewart George Brown Michael Stewart Alec Douglas-Home James Callaghan Anthony Crosland David Owen Lord Carrington Francis Pym Geoffrey Howe John Major Douglas Hurd Malcolm Rifkind Robin Cook
XXI wiek	Robin Cook Jack Straw Margaret Beckett David Miliband William Hague Philip Hammond Boris Johnson Jeremy Hunt Dominic Raab Liz Truss James Cleverly David Cameron

XVI wiek	John Baker Walter Mildmay John Fortescue
XVII wiek	John Fortescue Lord Dunbar Julius Caesar Fulke Greville Richard Weston Lord Barrett Lord Cottington Lord Culpepper Edward Hyde Lord Shaftesbury John Duncombe John Ernle Lord Delamere Richard Hampden Charles Montagu John Smith
XVIII wiek	John Smith Lord Carleton John Smith Robert Harley Robert Benson William Wyndham Richard Onslow Robert Walpole Lord Stanhope John Aislabie John Pratt Robert Walpole Samuel Sandys Henry Pelham William Lee Henry Bilson Legge George Lyttelton Henry Bilson Legge Lord Mansfield Henry Bilson Legge Lord Barrington Francis Dashwood George Grenville William Dowdeswell Charles Townshend Lord North John Cavendish William Pitt Młodszy John Cavendish William Pitt Młodszy
XIX wiek	William Pitt Młodszy Henry Addington William Pitt Młodszy Henry Petty Spencer Perceval Nicholas Vansittart Frederick Robinson George Canning Lord Tenterden John Charles Herries Henry Goulburn Lord Althorp Lord Denman Robert Peel Thomas Spring Rice Francis Baring Henry Goulburn Charles Wood Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone George Cornewall Lewis Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli George Ward Hunt Robert Lowe William Ewart Gladstone Stafford Northcote William Ewart Gladstone Hugh Childers Michael Hicks-Beach
XX wiek	Michael Hicks-Beach William Vernon Harcourt Randolph Churchill George Goschen William Vernon Harcourt Michael Hicks-Beach Charles Ritchie Austen Chamberlain Herbert Henry Asquith David Lloyd George Reginald McKenna Andrew Bonar Law Austen Chamberlain Robert Horne Stanley Baldwin Neville Chamberlain Philip Snowden Winston Churchill Philip Snowden Neville Chamberlain John Simon Kingsley Wood John Anderson Hugh Dalton Stafford Cripps Hugh Gaitskell Rab Butler Harold Macmillan Peter Thorneycroft Derick Heathcoat-Amory Selwyn Lloyd Reginald Maudling James Callaghan Roy Jenkins Iain Macleod Anthony Barber Denis Healey Geoffrey Howe Nigel Lawson John Major Norman Lamont Kenneth Clarke Gordon Brown
XXI wiek	Gordon Brown Alistair Darling George Osborne Philip Hammond Sajid Javid Rishi Sunak Nadhim Zahawi Kwasi Kwarteng Jeremy Hunt

Królestwo Wielkiej Brytanii (1707–1800)	Robert Walpole (1721–1742) Lord Wilmington (1742–1743) Henry Pelham (1743–1754) Thomas Pelham-Holles (1754–1756) William Cavendish (1756–1757) Książę Newcastle (1757–1762) Lord Bute (1762–1763) George Grenville (1763–1765) Lord Rockingham (1765–1766) Lord Chatham (1766–1768) Książę Grafton (1768–1770) Lord North (1770–1782) Lord Rockingham (1782) Lord Shelburne (1782–1783) Książę Portland (1783) William Pitt Młodszy (1783–1800)
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii (1801–1922)	William Pitt Młodszy (1801) Henry Addington (1801–1804) William Pitt Młodszy (1804–1806) Lord Grenville (1806–1807) Książę Portland (1807–1809) Spencer Perceval (1809–1812) Lord Liverpool (1812–1827) George Canning (1827) Lord Goderich (1827–1828) Książę Wellington (1828–1830) Lord Grey (1830–1834) Lord Melbourne (1834) Książę Wellington (1834) Robert Peel (1834–1835) Lord Melbourne (1835–1841) Robert Peel (1841–1846) John Russell (1846–1852) Lord Derby (1852) Lord Aberdeen (1852–1855) Lord Palmerston (1855–1858) Lord Derby (1858–1859) Lord Palmerston (1859–1865) Lord Russell (1865–1866) Lord Derby (1866–1868) Benjamin Disraeli (1868) William Ewart Gladstone (1868–1874) Lord Beaconsfield (Benjamin Disraeli) (1874–1880) William Ewart Gladstone (1880-1885) Lord Salisbury (1885–1886) William Ewart Gladstone (1886) Lord Salisbury (1886–1892) William Ewart Gladstone (1892–1894) Lord Rosebery (1894–1895) Lord Salisbury (1895–1902) Arthur Balfour (1902–1905) Henry Campbell-Bannerman (1905–1908) Herbert Henry Asquith (1908–1916) David Lloyd George (1916–1922) Andrew Bonar Law (1922)
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (od 1922)	Andrew Bonar Law (1922–1923) Stanley Baldwin (1923–1924) Ramsay MacDonald (1924) Stanley Baldwin (1924–1929) Ramsay MacDonald (1929–1935) Stanley Baldwin (1935–1937) Neville Chamberlain (1937–1940) Winston Churchill (1940–1945) Clement Attlee (1945–1951) Winston Churchill (1951–1955) Anthony Eden (1955–1957) Harold Macmillan (1957–1963) Alec Douglas-Home (1963–1964) Harold Wilson (1964–1970) Edward Heath (1970–1974) Harold Wilson (1974–1976) James Callaghan (1976–1979) Margaret Thatcher (1979–1990) John Major (1990–1997) Tony Blair (1997–2007) Gordon Brown (2007–2010) David Cameron (2010–2016) Theresa May (2016–2019) Boris Johnson (2019–2022) Liz Truss (2022) Rishi Sunak (od 2022)

W Izbie Lordów (od 1834)	Książę Wellington (1834–1846) Lord Derby (1846–1868) Lord Malmesbury (1868–1869) Lord Cairns (1869–1870) Książę Richmond (1870–1876) Lord Beaconsfield (1876–1881) Lord Salisbury (1881–1902) Książę Devonshire (1902–1903) Lord Lansdowne (1903–1916) Lord Curzon (1916–1925) Lord Salisbury (1925–1931) Lord Hailsham (1931–1935) Lord Londonderry (1935) Lord Halifax (1935–1938) Lord Stanhope (1938–1940) Lord Caldecote (1940) Lord Halifax (1940) Lord Lloyd (1940–1941) Lord Moyne (1941–1942) Lord Salisbury (1942–1957) Lord Home (1957–1960) Lord Hailsham (1960–1963) Lord Carrington (1963–1970) Lord Jellicoe (1970–1973) Lord Windlesham (1973–1974) Lord Carrington (1974–1979) Lord Soames (1979–1981) Lady Young (1981–1983) Lord Whitelaw (1983–1988) Lord Belstead (1988–1990) Lord Waddington (1990–1992) Lord Wakeham (1992–1994) Lord Cranborne (1994–1998) Lord Strathclyde (1998–2013) Jonathan Hill, baron Hill of Oareford (2013–2014) Tina Stowell, baronessa Stowell of Beeston (2014–2016) Natalie Evans, baronessa Evans of Bowes Park (od 2016)
W Izbie Gmin (1834–1922)	Robert Peel (1834–1846) George Bentinck (1846–1847) Lord Granby (1848) Benjamin Disraeli (1849–1852) John Herries (1852–1876) Stafford Northcote (1876–1885) Michael Hicks-Beach (1885–1886) Randolph Churchill (1886–1887) William Henry Smith (1887–1891) Arthur Balfour (1891–1911) Andrew Bonar Law (1911–1921) Austen Chamberlain (1921–1922)
Liderzy Partii Konserwatywnej (od 1922)	Andrew Bonar Law (1922–1923) Stanley Baldwin (1923–1937) Neville Chamberlain (1937–1940) Winston Churchill (1940–1955) Anthony Eden (1955–1957) Harold Macmillan (1957–1963) Alec Douglas-Home (1963–1965) Edward Heath (1965–1975) Margaret Thatcher (1975–1990) John Major (1990–1997) William Hague (1997–2001) Iain Duncan Smith (2001–2003) Michael Howard (2003–2005) David Cameron (2005–2016) Theresa May (2016–2019) Boris Johnson (2019–2022) Liz Truss (2022) Rishi Sunak (od 2022)

W dniu powstania	Winston Churchill Rab Butler Lord Cherwell Harry Crookshank Anthony Eden Lord Ismay Lord Leathers Oliver Lyttelton Harold Macmillan David Maxwell Fyfe Walter Monckton Lord Salisbury Lord Simonds James Stuart Peter Thorneycroft Lord Woolton
Późniejsi członkowie gabinetu	Lord Alexander of Tunis Thomas Dugdale David Eccles Derick Heathcoat-Amory Florence Horsbrugh Alan Lennox-Boyd Gwilym Lloyd George Osbert Peake Duncan Sandys Lord Swinton

W dniu powstania	Anthony Eden Rab Butler Harry Crookshank David Eccles Derick Heathcoat-Amory Lord Home Lord Kilmuir Alan Lennox-Boyd Selwyn Lloyd Gwilym Lloyd George Harold Macmillan Walter Monckton Osbert Peake Lord Salisbury Duncan Sandys James Stuart Peter Thorneycroft Lord Woolton
Późniejsi członkowie gabinetu	Patrick Buchan-Hepburn Antony Head Iain Macleod Lord Selkirk

W dniu powstania	Harold Macmillan Henry Brooke Rab Butler David Eccles Lord Hailsham Derick Heathcoat-Amory Charles Hill Lord Home Lord Kilmuir Alan Lennox-Boyd Selwyn Lloyd John Maclay Iain Macleod Lord Mills Lord Salisbury Duncan Sandys Peter Thorneycroft Harold Watkinson
Późniejsi członkowie gabinetu	John Hare Geoffrey William Lloyd Reginald Maudling