French
DeutschHans Henkemans – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Hans Henkemans (ur. 23 grudnia 1913 w Hadze[1][2][3], zm. 29 grudnia 1995 w Nieuwegein[3]) – holenderski kompozytor i pianista oraz lekarz psychiatra.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1926–1931 uczył się gry na fortepianie i kompozycji u Bernharda van den Sigtenhorst-Meyera[1][2]. Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Utrechcie (1933–1938), jednocześnie pobierając lekcje kompozycji u Willema Pijpera[1][2]. W 1936 roku zdobył nagrodę Związku Kompozytorów Holenderskich (Genootschap van Nederlandsche Componisten) za II Koncert fortepianowy[1]. Za swoje kompozycje wielokrotnie otrzymywał najwyższe holenderskie nagrody państwowe[1]. Jako pianista zasłynął jako wykonawca utworów W.A. Mozarta i Claude’a Debussy’ego[1]. Pisał kadencje do koncertów fortepianowych Mozarta[1], dokonał też orkiestracji dwóch zeszytów Preludiów Debussy’ego (1970, 1972)[1][3].
Po 1969 roku wycofał się z działalności koncertowej, poświęcając się przede wszystkim pracy w zawodzie psychiatry[1][2][3]. W 1981 roku obronił doktorat z medycyny na Uniwersytecie Amsterdamskim[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym okresie swoim twórczości, trwającym do lat 60. XX wieku, tworzył w idiomie neoklasycznym[1]. Utwory z tego okresu cechując się bogatą inwencją tematyczną, polifonicznymi i sonatowymi formami opartymi o harmonikę tonalną oraz częstym wykorzystywaniem idei koncertowej[1]. W okresie późniejszym stopniowo odszedł od myślenia tematycznego i form koncertowych, tworzył głównie dzieła wokalno-instrumentalne, w których wykorzystywał nowsze techniki kompozytorskie i podjął próby szukania własnych rozwiązań dźwiękowych[1].
Międzynarodowy rozgłos zdobyła sobie jego Passacaglia i gigue na fortepian i orkiestrę, wykonana po raz pierwszy w 1945 roku przez Koninklijk Concertgebouworkest pod batutą Eduarda van Beinuma z Henkemansem jako solistą, która do 1950 roku doczekała się ponad 50 wykonań w różnych krajach europejskich[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- 3 koncerty fortepianowe (1932, 1936, 1992)
- Symfonia (1934)
- Voorspel (1935–1936)
- Passacaglia i gigue na fortepian i orkiestrę (1941–1942)
- Koncert na flet i orkiestrę (1945–1946)
- Koncert na skrzypce i orkiestrę (1948–1950)
- Koncert na altówkę i orkiestrę (1954)
- Koncert na harfę i orkiestrę (1955)
- Partita (1960)
- Barcarola fantastica (1962)
- Dona montana (1964)
- Elégies na 4 flety i orkiestrę (1967)
- Koncert na róg (1981)
- Villanelle na róg i orkiestrę (1984)
- Riflessioni na smyczki (1985–1986)
- Koncert wiolonczelowy (1988)
Utwory kameralne
- 2 kwartety smyczkowe (1933)
- 2 kwintety dęte (1934, 1962)
- Sonata na wiolonczelę i fortepian (1936)
- Primavera na 12 instrumentów (1944, zrewid. 1959)
- Sonata skrzypcowa (1944)
- Epilogue na flet i fortepian (1947)
- 4 utwory na harfę i flet (1963)
- Aere festivo na 3 trąbki i 2 puzony (1965)
Utwory fortepianowe
- 2 etiudy (1937)
- Sonata na 2 fortepiany (1943)
- Sonata (1958)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Driehonderd waren wij na chór i orkiestrę (1933, zrewid. 1941)
- Ballade na kontralt i orkiestrę kameralną (1936)
- Bericht aan de levenden na chór, recytatora i orkiestrę (1964)
- Villonnerie na baryton i orkiestrę (1965)
- Tre aspetti d’amore na chór i orkiestrę (1967–1968)
- Canzoni amorose del duecento na sopran, baryton i orkiestrę (1972–1973)
Opera
- Winter Cruise (1977)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 179–180. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1531–1532. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d Paul Griffiths: The Penguin Companion to Classical Music. London: Penguin Books, 2004, s. 363. ISBN 0-14-051559-3.