French
DeutschHMS Royal Sovereign (1857) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Historia | |
| Stocznia | Portsmouth Shipyard |
|---|---|
| Położenie stępki | 17 grudnia 1849 |
| Wodowanie | 25 kwietnia 1857 |
 Royal Navy | |
| Wejście do służby | 20 sierpnia 1864 |
| Los okrętu | złomowany 1885 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 5080 t |
| Długość | 73 m między pionami |
| Szerokość | 19 m |
| Zanurzenie | 7 m |
| Napęd | |
| 1 pozioma maszyna parowa o mocy indykowanej 2460 KM, jedna śruba, ożaglowanie[1] | |
| Prędkość | 11 węzłów [1] |
| Uzbrojenie | |
| 5 odprzodowych dział gładkolufowych kaliber 267 mm w 4 wieżach (1xII, 3xI) | |
| Załoga | 300 |
HMS Royal Sovereign – brytyjski pancernik obrony wybrzeża z okresu XIX wieku. Początkowo planowany jako trójpokładowy żaglowy okręt liniowy, w czasie budowy został wyposażony w napęd parowy i śrubę napędową, a po kolejnej przebudowie wszedł do służby w 1864 jako pierwszy wieżowy okręt pancerny w Royal Navy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1844 brytyjska Admiralicja zamówiła w stoczni Pembroke cztery trójpokładowe okręty liniowe typu Queen. Po wprowadzeniu zmian w projekcie okręty zostały ponownie zamówione 29 sierpnia 1848. Stępkę pod budowę czwartego okrętu serii HMS "Royal Sovereign" położono 17 grudnia 1849. W 1854 podjęto decyzję o zamontowaniu na okręcie silnika parowego i śruby napędowej. Napęd parowo-żaglowy wymagał znacznych zmian konstrukcyjnych. Kadłub przedłużono o 9 metrów, aby zrobić miejsce na maszynę parową. Wodowanie częściowo wyposażonego okrętu nastąpiło 25 kwietnia 1857.
W 1862 podjęto decyzję o przebudowie nieukończonego okrętu na eksperymentalny pancernik wieżowy, w celu przetestowania wyposażenia okrętów w wieże artyleryjskie. Przebudowę zakończono w sierpniu 1864. Podczas przebudowy usunięto dwa górne pokłady działowe i wzmocniono drewniany kadłub, aby wytrzymał ciężar wież działowych i odrzut generowany podczas strzału. Dodatkowo kadłub i burty opancerzono pancerzem wykonanym z płyt żelaznych grubości 114-140 mm, sięgającym od pokładu górnego na 90 cm poniżej linii wodnej, na pełnej długości (drewniane - dębowe burty miały grubość 91 cm). Wieże miały opancerzenie 140 mm, podobnie stanowisko dowodzenia za wieżą dziobową. Pokład górny otrzymał pancerz 25 mm.
Uzbrojenie okrętu składało się z pięciu odprzodowych gładkolufowych dział kaliber 267 mm umieszczonych w czterech wieżach, w osi podłużnj okrętu, z tego pierwsza dwudziałowa. W 1867 na okręcie zainstalowano nowe gwintowane armaty kaliber 229 mm.
Służba[edytuj | edytuj kod]
17 lipca 1867, wraz z innymi opancerzonymi jednostkami "Royal Sovereign" wziął udział w uroczystej rewii morskiej w Spithead. Z powodu gwałtownego postępu technicznego w dziedzinie budownictwa okrętowego znaczenie "Royal Sovereign" znacznie zmalało. Okręt przeznaczono do wykonywania zadań pomocniczych, wykorzystując go m.in. jako okręt-cel. W maju 1885 okręt sprzedano na złom i rozebrano.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905, Conway Maritime Press, Londyn, 1979, ISBN 0-85177-133-5
- Krzysztof Gerlach. Zaskakujące metamorfozy okrętu Royal Sovereign. „Morza Statki i Okręty”. 1999. nr 6. s. 53 - 57.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- służba HMS Royal Sovereign (ang.)