Gwidon Borucki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gwidon Borucki
Ilustracja
Scena zbiorowa z programu Sprzedajemy Warszawę. Od lewej: Ludwik Sempoliński, Lena Żelichowska, Stefania Grodzieńska, B. Kersen, L. Kitajewicz, Gwidon Borucki i Orchoń
Imię i nazwisko

Gwidon Alfred Gottlieb

Data i miejsce urodzenia

2 września 1912
Kraków, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 2009
Melbourne, Australia

Zawód

aktor teatralny i rewiowy, piosenkarz, producent

Współmałżonek

Iryna Jarosewycz, Ewa Borucka

Lata aktywności

1937–2009

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Gwidon Borucki, Guy Borucki, Guido Lorraine, właściwie Gwidon Alfred Gottlieb (ur. 2 września 1912 w Krakowie, zm. 31 grudnia 2009 w Melbourne[1]) – polski aktor, muzyk, piosenkarz, żołnierz armii gen. Władysława Andersa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny żydowskiej. Urodził się w Krakowie jako Gwidon Alfred Gottlieb. Ukończył warszawskie gimnazjum „Askola”. Po uzyskaniu matury w 1930 roku w Berlinie, studiował we Lwowie w Wyższej Szkole Handlowej. Tam zarabiał jako śpiewak w restauracjach oraz orkiestrach tanecznych. W 1937 zaangażowano go do Cyrulika Warszawskiego.

W czasie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego (Ref-Rena)[2]. Podczas drugiej wojny światowej wraz z grupą teatralną objeżdżał pola walki dając rozrywkę i podnosząc na duchu zmęczonych walką żołnierzy. W maju 1944, wkrótce po wygranej przez 2 Korpus Polski pod dowództwem generała Władysława Andersa bitwy o Monte Cassino, Gwidon Borucki po raz pierwszy w historii zaśpiewał patriotyczną pieśń Czerwone maki na Monte Cassino.

Po wojnie zamieszkał w Londynie. Przyjął wtedy pseudonim Guy Borucki i często występował w brytyjskim radiu i telewizji. W 1959 przyjechał do Australii z operetką/musicalem „Grab me a Gondola” w roli głównej, i przeniósł się na stałe do Melbourne. Gwidon Borucki pod pseudonimem Guido Lorraine zagrał w 28 filmach, a także licznych sztukach teatralnych i programach TV. W czasie pobytu w Australii prowadził własny program telewizyjny, organizował rewie, kabarety, występy dla Polonii australijskiej. Stworzył także agencję artystyczną i australijską filię ZASP-u.

Pierwszą żoną Boruckiego była artystka Irena Anders (pseudonim sceniczny: Renata Bogdańska), późniejsza druga żona generała Władysława Andersa. Drugą jego żoną była Ewa.

Zmarł w wieku 97 lat wskutek urazu czaszki po uderzeniu w betonowe schody w swoim ogrodzie.

Filmografia (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • 1959: Great Van Robbery jako Leprave (niektóre źródła podają rok prod. 1957)
  • 1957: The Break in the Circle jako Franz
  • 1957: That Woman Opposite (City After Midnight) jako prefekt Aristide Goron
  • 1956: Blue Murder at St. Trinian's jako książę Bruno
  • 1956: Port Afrique jako Abdul
  • 1956: Loser Takes All jako kelner
  • 1956: Alias John Preston – rola niewymieniona w czołówce
  • 1955: They Can't Hang Me – jako Piotr Revsky
  • 1955: Value for Money jako starszy kelner
  • 1955: Break in the Circle jako Franz
  • 1955: The Colditz Story jako polski oficer
  • 1955: Gentlemen Marry Brunettes jako Monsieur Marcel
  • 1955: Above Us the Waves jako officer tłumacz
  • 1954: Father Brown (The Detective) jako stały klient kawiarni
  • 1953: Single-Handed (Sailor of the King) – jako niemiecki oficer
  • 1953: Das Pestalozzidorf (The Village) (Sie fanden eine Heimat) jako pan Karginski
  • 1953: The Red Beret (Paratrooper) jako niemiecki oficer
  • 1952: Mr. Potts Goes to Moscow (Top Secret) – rola niewymieniona w czołówce
  • 1951: Hotel Sahara jako kapitan Giuseppi
  • 1951: Encore jako rosyjski książę w części „Gigolo and Gigolette”
  • 1950: State Secret (The Great Manhunt) jako porucznik Prachi
  • 1949: The Passionate Friends (One Woman's Story) jako menadżer hotelu

Seriale i programy TV[edytuj | edytuj kod]

1954:

  • Douglas Fairbanks Jr., Presents, (1 odcinek) jako Valda

1955:

  • The Vise (2 odcinki) jako D'Argence
  • Death Takes No Holiday jako Gino
  • The Bargain jako D'Argence

1956:

  • Assignment Foreign Legion (1 odcinek) jako porucznik Bourdon
  • The Search jako porucznik Bourdon

1957:

  • The Jack Benny Program (The Jack Benny Show) (1 odcinek)
  • Jack in Paris
  • The Missing Daughter Story
  • The New Adventures of Martin Kane" (1 odcinek)
  • Out of the Blue jako inspector Policji Veroni

Spektakle teatralne (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • 1938 – Romans z Urzędem Skarbowym, Cyrulik Warszawski
  • 1938 – Sprzedajemy Warszawę, Cyrulik Warszawski
  • 1955 – Gałązka rozmarynu, Teatr Polski ZASP Londyn
  • 1955 – Porwanie Sabinek, Teatr Aktora Londyn
  • 1955 – Wodewil warszawski, Teatr Polski ZASP Londyn

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zmarł pierwszy wykonawca „Czerwonych maków na Monte Cassino”. www.tvn24.pl. [dostęp 2010-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-10)]. (pol.).
  2. Grzegorz Hryciuk, Polacy we Lwowie 1939–1944, Warszawa 2000, s. 112.
  3. M.P. z 2000 r. nr 33, poz. 678.
  4. Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-06-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.
  • Syrena Record : pierwsza polska wytwórnia fonograficzna = Poland's first recording company : 1904-1939. ISBN 83-917189-0-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]