Gustave Reese – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gustave Reese (ur. 29 listopada 1899 w Nowym Jorku, zm. 7 września 1977 w Berkeley w Kalifornii^[1][2]) – amerykański muzykolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie uzyskał bakalaureat z prawa (1921) i muzyki (1930)^[1][2]. W latach 1927–1933, 1934–1937 i 1945–1974 był wykładowcą tej uczelni^[2]. Gościnnie prowadził wykłady także na innych uczelniach^[1]. Od 1924 do 1945 roku był pracownikiem wydawnictwa muzycznego G. Schirmer, Inc., w latach 1940–1945 był kierownikiem działu publikacji^[2]. Od 1944 do 1955 roku był też kierownikiem działu publikacji wydawnictwa Carl Fischer Music^[2]. Od 1933 roku współredagował „The Musical Quarterly”, w latach 1944–1945 pełnił obowiązki jego redaktora naczelnego^[1].

Współzałożyciel American Musicological Society (1934)^[2], którego był sekretarzem (1935–1946), wiceprezesem (1946–1950 i 1950–1958) oraz prezesem (1950–1952)^[1]. W latach 1949–1952 i od 1958 roku zasiadał w radzie Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego^[1]. Od 1962 roku był członkiem American Academy of Arts and Sciences^[1]. Otrzymał doktoraty honoris causa Chicago Musical College (1947), Rutgers University (1972) oraz Northwestern University (1976)^[1]. W 1972 roku Uniwersytet Nowojorski przyznał mu prestiżowy tytuł „Great Teacher”^[1][2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był jedną z najważniejszych postaci amerykańskiego życia muzykologicznego w XX wieku, intensywną działalność dydaktyczną łączył z badaniami nad muzyką dawną^[1]. Najważniejszymi publikacjami Reese’a były Music in the Middle Ages (wyd. Nowy Jork 1940) oraz Music in the Reneissance (wyd. Nowy Jork 1954)^[1][2]. Przy ich pisaniu przeprowadził dogłębne studia, w zakresie słabo poznanych tematów kultur muzycznych Bliskiego Wschodu, chrześcijańskich kościołów wschodnich i wschodniej Europy konsultował się ze specjalistami w tych dziedzinach, niekiedy zlecając napisanie im całych partii tekstu^[1]. Monografię poświęconą muzyce w średniowieczu podzielił na trzy części: obszerny wstęp dotyczący muzyki w starożytności oraz rozdziały omawiające monodię religijną i świecką i rozwój polifonii^[1]. Jako umowną datę końca epoki przyjął 1453 rok, a ostatnim chronologicznie omawianym kompozytorem jest Guillaume Dufay^[1]. Pracę dotyczącą renesansu podzielił na dwa okresy, których granicą jest twórczość Josquina des Prés^[1]. Muzyka renesansowa zdaniem Reese’a ukształtowała się z zapoczątkowanego w późnym średniowieczu uniezależnienia rytmicznego głosów i była wynikiem rezygnacji ze strukturalnej roli konsonansów doskonałych na rzecz emancypacji konsonansów niedoskonałych^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]