Gruszka dziobowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gruszka dziobowa – przednia część kadłuba niektórych statków. Występuje w kształcie walcowatego zgrubienia w dolnej części dziobu opływowo łączącego się z kadłubem. Jej zadaniem jest zmniejszenie oporu falowego (o 10% i więcej) poprzez zmianę rozkładu ciśnienia wody wzdłuż kadłuba i neutralizacja wpływu fali dziobowej.

Stosowana jest na jednostkach o dużych rozmiarach, gdzie zmniejszenie oporu może przyczynić się do znacznego zwiększenia prędkości statku.

Gruszka dziobowa wpływa negatywnie na zwrotność i stabilność kursową^[1]. Jednostki wyposażone w gruszki dziobowe słabo radzą sobie w lodach i często nie mają klas lodowych, znacznie za to zyskują na prędkości w obszarze niezalodzonym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]