Gnojowica – Wikipedia, wolna encyklopedia

Beczkowozy do rozlewania gnojowicy

Gnojowica – płynna, przefermentowana mieszanina odchodów (kału i moczu) zwierząt gospodarskich i wody, ewentualnie z domieszką niewykorzystanych pasz, pochodząca z obór bezściółkowych^[1].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Gnojowica ma być gromadzona i przechowywana w zbiornikach zamkniętych. Jest stosowana jako nawóz naturalny^[2].

Skład[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na stopień rozcieńczenia wyróżnia się gnojowicę^[1]:

• gęstą >8% suchej masy,
• rzadką <8% suchej masy.

Gnojowica mająca 10% suchej masy zawiera w % świeżej masy^[1]:

• N – 0,38,
• P₂O₅ – 0,20,
• K₂O – 0,41,
• CaO – 0,32,
• MgO – 0,09.

Wpływ na środowisko[edytuj | edytuj kod]

Gnojowica przesiąkająca do gruntu i wylewana w nieodpowiedni sposób stanowi zagrożenie dla środowiska przyrodniczego. Przepisy prawne Unii Europejskiej zezwalają na zastosowanie nawozów naturalnych (gnojowicy, gnojówki, obornika) w ilości nie przekraczającej 170 kg azotu (N) w czystym składniku na 1 hektar użytków rolnych. Ustawa z dnia 10 lipca 2007 roku o nawozach i nawożeniu upoważnia ministra ds. środowiska do określenia wymagań stawianych budowlom służącym do magazynowania obornika, gnojowicy i gnojówki^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]