French
DeutschGminna ewidencja zabytków – Wikipedia, wolna encyklopedia
Gminna ewidencja zabytków – polska ewidencja zabytków, której prowadzenie jest przewidziane przez ustawę z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami[1].
Gminna ewidencja zabytków powinna być prowadzona przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w formie zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych z terenu gminy[1][2]. W gminnej ewidencji zabytków powinny być ujęte: zabytki nieruchome wpisane do rejestru zabytków, inne zabytki nieruchome znajdujące się w wojewódzkiej ewidencji zabytków oraz inne zabytki nieruchome wyznaczone przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Obiekty ujęte w gminnej ewidencji zabytków powinny zostać uwzględnione w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przy kształtowaniu środowiska[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ustawa z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z późn. zm. (Dz.U. z 2022 r. poz. 840).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem (Dz.U. z 2021 r. poz. 56).
- ↑ Gminna ewidencja zabytków. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2020-01-13].