Gleb Bakłanow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gleb Bakłanow

Глеб Владимирович Бакланов

generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Gleb Władimirowicz Bakłanow
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1910 Moskwa
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1976 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1932–1938, 1939–1967
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Jednostki	299 Dywizja Strzelecka, 13 Gwardyjska Dywizja Strzelecka
Stanowiska	dowódca Syberyjskiego Okręgu Wojskowego, dowódca Północnej Grupy Wojsk
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: wojna zimowa bitwa stalingradzka bitwa na łuku kurskim operacja wiślańsko-odrzańska operacja berlińska
Późniejsza praca	działacz sportowy
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Gleb Władimirowicz Bakłanow, ros. Глеб Владимирович Бакланов (ur. 19 lipca^?/1 sierpnia 1910 w Moskwie, zm. 16 stycznia 1976 tamże) – radziecki wojskowy, generał pułkownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Technikum Politechniczne im. Lenina, od listopada 1932 służył w Armii Czerwonej, 1937–1938 był szefem sztabu batalionu, w lipcu 1938 zwolniono go do rezerwy. W maju 1939 ponownie powołany do służby i został szefem sztabu pułku 136 Dywizji Piechoty, uczył się w Akademii Wojskowej im. Frunzego, 1939–1940 brał udział w wojnie z Finlandią, w której został ranny. Od 1940 należał do WKP(b), od sierpnia 1941 dowodził pułkiem na Froncie Zachodnim, w walkach został ciężko ranny, później w listopadzie 1941 objął dowództwo batalionu w szkole piechoty w Omsku. W styczniu 1942 wrócił na front jako dowódca 157 Brygady Piechoty 11 Armii Frontu Północno-Zachodniego, walczył m.in. pod Starą Russą, w czerwcu 1942 został dowódcą 299 DS w składzie 66 Armii Frontu Stalingradzkiego/Dońskiego, na czele której wziął udział w bitwie pod Stalingradem. Od maja 1943 do sierpnia 1944 dowodził 13 GwDS Frontu Woroneskiego/2 Frontu Ukraińskiego, z którą uczestniczył w bitwie pod Kurskiem, zajęciu Połtawy (23 września 1943), Krzemieńczuka (29 września 1943) i forsowaniu Dniepru. Pod koniec 1943 brał udział w operacji niżniednieprowskiej, w styczniu 1944 w operacji kirowohradzkiej, w marcu 1944 humańsko-botoszańskiej (22 marca 1944 dywizja zajęła Pierwomajsk), a latem 1944 w składzie 1 Frontu Ukraińskiego w operacji lwowsko-sandomierskiej.

W sierpniu 1944 objął dowództwo 34 Korpusu Piechoty Gwardii 5 Armii Gwardii na 1 Froncie Ukraińskim, z którą następnie uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej, dolnośląskiej i górnośląskiej, w tym w okrążeniu 50-tysięcznego niemieckiego zgrupowania we Wrocławiu. W kwietniu 1945 wziął udział w operacji berlińskiej i zdobyciu wielu niemieckich miast. 29 maja 1945 otrzymał medal nr 6564 i tytuł Bohatera Związku Radzieckiego^[1]. Na Paradzie Zwycięstwa 24 czerwca 1945 roku dowodził pułkiem reprezentacyjnym 1 Frontu Ukraińskiego.

Po wojnie dowodził 34 i 20 Korpusem Piechoty Gwardii w Karpackim i Kijowskim Okręgu Wojskowym, w 1948 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został szefem Zarządu Przysposobienia Fizycznego i Sportu Wojsk Lądowych; stał na czele delegacji ZSRR podczas igrzysk olimpijskich w Londynie. W latach 1954–1959 dowodził 13 Armią Karpackiego Okręgu Wojskowego, od maja 1960 do września 1964 był dowódcą Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W tym czasie przyczynił się do utworzenia wojskowego klubu hokejowego SKA Nowosybirsk^[2]. Od 1959 roku do czerwca 1967 roku pełnił służbę w Polsce na stanowisku zastępcy dowódcy Północnej Grupy Wojsk, a od listopada 1964 roku jej dowódcy. W 1967 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Był członkiem Komitetu Olimpijskiego ZSRR, 1948-1950 kierował Sekcją, a 1972–1976 Federacją Gimnastyki ZSRR, brał aktywny udział w organizowaniu życia sportowego w ZSRR. W latach 1962–1970 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 6 i 7 kadencji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]